Oude en nieuwe bekenden

We zijn woensdag nog in St Michaels Mount. 's Avonds lopen we met een fles Beerenburg naar de boatmen en head gardeners om hun een 'Frysian treat' aan te bieden. Het wordt wederom een gezellige avond waarin we weer veel leren over Cornwall, de mount, en haar bewoners. Een van de gebruiken is het wekelijks opwinden van de kerkklok in Marazion waarna er een paar pints worden gedronken in het aanpalende cafe. Als Robert er morgen nog is kan ie mee, maar helaas komt het er donderdag niet van (of misschien maar beter gezien de mythische hoeveelheid bier die er dan schijnt te vloeien).

Uitzicht op de haven vanaf het kasteel

 Er schijnt een Aziatische familie te zijn die eerder op de dag al met de auto naar het eiland was gereden (mag niet) en onder andere in het amfibie-voertuig was geklommen (mag ook duidelijk niet) en deze staat nu in Marazion op het vaste land klaar om wederom met laag water naar het eiland te rijden: let wel, dit is dan om 23.00 uur als het pikkedonker is. Voor de zekerheid parkeert een van de boatmen een onderhouds-auto aan het eind van de causeway zodat ze er niet op kunnen. Het is aanleiding tot een boel anecdotes over de vreemde kostgangers die ze soms op het eiland krijgen.

We gaan op donderdag het kasteel en de tuinen bezoeken: dit is zeker de moeite waard. Het kasteel zelf is mooi maar hangt ook vol met kunst en relikwieen vergaard met 4 eeuwen verzamelen door de Albyn familie die het kasteel kochten in 1600-nog wat.

De tuinen vallen iets tegen: ze zijn zeker mooi maar langer dan een uur kan het ons niet boeien. Terug naar de boot waar Robert de solenoid monteert die eerder die dag was aangekomen in Marazion. Helaas lost dit het probleem niet op omdat ook de clutch zelf niet goed meer schakelt dus ook dat onderdeel wordt besteld met aflever adres op de Isles of Scilly.

In de tuinen

s' Avonds komt Ailien aanpeddelen: de dame die we ook in Falmouth tegenkwamen. We drinken een bakje koffie bij ons aan boord. Aileen heeft een zee-kayak en adventure school in London, niet ver van Wapping High street: Robert is er meerdere malen langs gelopen onderweg van Canary Wharf naar de City. Het blijft een kleine wereld.

Vrijdagmorgen gaan de trossen los: we vertrekken op tijd zodat op het goede moment bij Land's End zijn om de beste stroom te treffen richting de Isles of Scilly: het nieuwe reisdoel. We nemen hartelijk afscheid van een aantal bewoners en moeten van hen vooral op de thuisreis hier weer langs komen: hopelijk lukt dit, het waren een paar heerlijke dagen.

In goed gezelschap bij Land's End

Land's End is een bijzonder punt: het laatste stukje vasteland van Engeland en het eigenlijke begin van de Atlantische Oceaan. Om dit te onderstrepen worden we vergezeld door dolfijnen die naast en onder de boot spelen. De kinderen weten niet waar ze moeten kijken: ze duiken steeds ergens anders op en omdat het water zo helder is zie je ze meters onder water naast de boot zwemmen.

Aanloop St Mary's Sound

In de loop van de middag komen we aan bij St Mary's Sound, de invaart richting het eiland St Mary. St Mary Port is een ongelovelijk klotsbak omdat het in het Westen min of meer open ligt naar de Atlantic dus we vragen de havenmeester om een 'drying berth' aan de havenkade: helemaal beschut en vlak achter een hoge muur. We moeten wel een paar uur wachten tot er genoeg water staat dus we pakken een meerboei in Porthcressah Harbour aan de andere kant van St Marys/

Een paar uur later varen we naar St Mary's port en maken vast. Dit valt nog niet mee omdat het aardig over  de kade heen blaast met hoog water en wetende dat we nog 4 meter gaan zakken voor we droog liggen en dus lange lijnen nodig hebben. Daarbij komt er een Franse Ovni 445 naast liggen dus we liggen een paar meter vrij van de kade zolang het water nog niet valt. We beginnen langzaam te begrijpen waarom de Engelsen niet zoveel op hebben met de 'tricolor': ze zijn niet onvriendelijk maar lopen wel van hot naar her over je boot en zitten zonder overleg aan je lijnen. Robert zegt op zijn vriendelijkst dat ze van de springen af moeten blijven omdat we nog 4 meter zakken en dat lijkt begrepen te worden.

We gaan van boord en lopen door St Mary's en vinden de Fish & Chips kraam op Porthcressa Beach: deze zou erg goed zijn en de wachttijd van 45 minuten lijkt dit te bevestigen. En inderdaad: heerlijke vis en prima patat die we ons goed laten smaken op het strand.

Lekker !!!

 Het blijkt dat de 'drying berth' die we kregen bij de watertankplaats is dus er komt ook nog regelmatig een ander jacht bij om water te tanken. Niet ideaal dus. Een onrustig nachtje volgt, ook omdat de Fransen hun lijnen naar de wal en naar ons te strak hebben staan waardoor wij ook wat scheef worden getrokken. Als de volgende morgen de eerste watertankers weer aankomen zijn we er klaar mee: wegwezen naar Bryher. De havenmeester is weg met de pilotboot dus het wat wel gratis volgens zijn assistent: dat verzacht het leed iets.

Voor anker in Green Bay

 De weg naar Bryher vraagt wat 'careful pilotage': de normale route voert over zee om vanuit het Noorden de Grimsby Sound in te komen  maar van St Mary's is er een route over een droogvallend stuk. Als wadvaarders draaien we hier onze hand niet voor om: Anneke loodst Robert langs bakens en rotsen die als geleidelijn dienst doen en na een klein uur (het is niet ver) zijn we in Green Bay tussen Bryher en Tresco.
 

Green Bay vanaf Bryher

Het is handig dat het water hier zo helder is dat je al vanaf een meter of vier diepte de bodem ziet en dat rotspartijen zichtbaar zijn als donkere vlekken in het water. Navigeren is dus niet zo moeilijk als het lijkt (bij daglicht en helder weer !). We ankeren in Green Bay op mooie zandgrond en een paar uur later vallen we droog. Wat een verschil met St Mary's.

Er liggen hier meerdere Franse Ovni's en wat Engelse boten en twee Engelse jachten waar we langs varen onderweg naar de ankerplek maken een soort opmerking naar elkaar als 'daar heb je weer zo'n Fransman op zo'n alu boot' (of iets van die strekking). We houden laconiek onze Nederlands vlag uit waarop opgelucht wordt gereageerd: ah, Dutch people ! We verwisselen onze Nederlandse vlag voor een Friese zodat er geen verwarring meer mogelijk is. De Nederlandse vaarwijzer had dus echt gelijk over dat je niet wilt worden aangezien voor een Franse boot die z'n veel te lichte ankertje veel te dicht bij andere boten neergooit.

We zijn verdorie geen Fransen !

Zondag wordt Robert zijn iets-en-veertigste verjaardag gevierd met een speurtocht met schatkaart aan boord (ja, dat kan !), een spelletje Monopoly omdat het regent en wanneer het later opklaart een bezoek aan Bryher. Een prachtig eiland met aan de loefzijde een ruige Atlantische kust en aan de lijzijde een subtropisch eiland. Het wandelpad om het eiland voert langs een soort speeltuin: klimnetten en vlonders in de bomen en langs doolhofjes van stenen.

Familiekiekje op Bryher

 We vragen of de dame in de vis- en souvenirwinkel bij de veersteiger ook ijs verkoopt: dit is niet zo maar ze haalt een doos mini-magnums uit de vriezer bij haar thuis zodat de kinderen toch een ijsje kunnen krijgen. We bieden natuurlijk aan ervoor te betalen maar meer dan een bijdrage in wat het kost in de supermarkt vraagt ze niet: super aardig.

Doolhofje

En speeltuin

We zijn wat laat in het tij dus Ties en Robert waden snel naar de boot om de bijboot op te halen terwijl Meike, Amarins en Anneke terug lopen naar het strand waar de waterschoentjes liggen. Anneke koopt onderweg nog fudge bij een stalletje en dit is de lekkerste tot nu toe: vooral de variant met zeezout is ongekend heerlijk. Terug bij de boot gaan de kinderen nog snorkelen maar het wordt al snel te koud. Het waait stevig door maar het anker houdt als een huis, wat wel fijn is met de 'three brothers' rotspartij achter je. En omdat we zo dicht onder het strand liggen blijft het water zelf ook heerlijk vlak: een daalders plakje hier en oh wat zijn we blij met onze droogvaller.

Bryher aan de Atlantische kant

En aan de binnenkant

De volgende dag gaan we met de bijboot naar Tresco, het eiland aan de overkant van de Grimsby sound. Het eiland blijkt in zijn geheel een vakantiepark te zijn. De bebouwing en bewoning is daarmee niet echt authentiek maar het eiland zelf maakt dit meer dan goed.

Je blijft bezig met fotos maken

In de supermarkt (nou ja, meer kampwinkel met dito prijzen) lopen we Rob Bonte van de Zeezeilers van Marken tegen het lijf. We wisten dat deze met de Westwind onderweg was van Cork naar de Scillies maar om hem direct in de winkel te treffen is wel weer bijzonder. Zij liggen voor anker op diep water in de Grimsby Sound en gaan hierna naar Southampton Meestal komen we elkaar tegen op Terschelling of in Harlingen....ach.

Oude bekenden in de winkel op Tresco

We wandelen over Tresco naar Cromhurst Castle en picknicken op het strand. In de middag strijken we neer bij de Ruine Inn (dit slaat op de bijliggende ruine van een vesting en niet op de staat van het cafe/restaurant welke uitstekend is) en genieten van het mooie weer en een drankje.

Tresco

Ook op Tresco loop je door twee landschappen en weerstypen heen en het verschil is nog groter dan op Bryher: bijna Mediterraan aan de lijzijde, en ruig Atlantisch aan loef. Prachtig. Ook het licht is erg mooi: er is nagenoeg geen luchtvervuiling dus de kleuren en contrasten zijn schitterend. Als fotograaf of schilder kun je hier je lol op.

Crowhurst castle

De  New Grimsby Sound

De kinderen vinden mooie schelpen en bedenken dat ze een winkeltje starten met beschilderde schelpen, kralen/schelpen-armbanden en beschilderde stenen met 'I Love Scillies'. De hele avond wordt druk geschilderd en geprijst en een strategische plek om te venten gekozen: morgen gaat de winkel open en eerlijk is eerlijk: ik zou er wat kopen !

Tja...

De nieuwe 'partners in business' gaan 's avonds gezellig bij elkaar logeren. Je hebt niet altijd zo'n groot schip nodig.

Logeren bij Meike

Morgen wordt dus de boordkas (die van kinderen dan) aangevuld met klassiek Hollands zakendoen in den vreemde. En langzaam richt de blik zich richting Biskaje.

Paradijs in Cornwall

We nemen het ervan in Falmouth. We hadden in Eastbourne een Super Escape deal gekocht van Premier Marina: 7 nachten voor de prijs van 5, op te maken in alle aangesloten havens. Dankzij veel ankeren, droogvallen en de complimentary mooring in Dartmouth hebben we er nog 4 over en Falmouth is de laatste aangesloten haven voor Land's End.

Vakantie !

Het weer is ook uitstekend: eindelijk strand- en BBQ-weer. We doen groot boodschappen bij de aanliggende Lidl. Het koffertje wat Ties kreeg van zijn klas doet het uitstekend als trolley voor de zwaardere boodschapen. Er worden wassen gedraaid en we doen wat klusjes aan de boot, maar we zijn vooral ook aan het genieten van de rust en het mooie weer. De kinderen zwemmen in de haven, vissen (en krijgen les 'hoe vang je een Harder'), en toeren wat met de bijboot. Het lijkt wel vakantie.

Get set go ! Met de 'bierkoffer'

Ties komt voorbij zetten met een Schot in een dinghy op sleeptouw: zijn motor was uitgevallen dus een sleepje was nodig. Langsvarend roept de meneer 'He's bringing me to Scotland'. Ties en de Schot hebben de grootste lol en later komt de 'geredde' nog een mooie pet voor Ties brengen, als dank voor het slepen.

Onderweg naar het strand

In de haven liggen twee Engelse jachten die deelnemen aan de Barbados 50 en daarna aan de World ARC dus die zullen we nog wel vaker tegenkomen. Op maandag komt een Nederlandse dame aangekayakt: zij peddelt twee maanden langs de Engelse kust met tentje, voedsel en kleding allemaal mee in de kayak. In de haven is geen ruimte voor een tent dus ze mag overnachten op een huurjacht van Cornish Sailing. Sympathiek.

In de dinghy, Falmouth vanaf het water

De dagen vliegen om en als op dinsdag de regelaar arriveert gooien we direct los: we moeten voor 15.00 bij de Lizzard zijn: de een-na-laatste stroomkaap van Engeland met een beruchte race. Met een heerlijke Oost 5 verlaten we Falmouth, maar al na een uurtje gaat de wind eruit en moet de motor bij. We rollen wat op de golven die nog over zijn en voor het eerst wordt Meike ook misselijk en gooit haar ontbijt over de railing (na het eerder opgegeten te hebben). Ties had eerder al voorgedaan hoe het moest.

We varen krap langs de race om daarna de boeg te richten op Saint Michaels Mount: van oudsher een dependance van Mont St Michel aan de overkant in Frankrijk. Het heeft een mini haven die ongeveer 2 meter droog valt en plaats biedt aan een handjevol jachten.

De 'mount' vanaf zee. Dreiging van onweer maar het bleef bij wat spetten

De havenmeester verwelkomt ons hartelijk. We zijn het 12e bezoekende jacht dit jaar (onbegrijpelijk op zo'n mooie plek) maar via de Causeway (een looppad naar het eiland wat alleen met laag water toegankelijk is) zijn er al 300.000 (!) bezoekers geweest dit jaar. De haven is droogval-walhalla: vlak zand en helder water achter de beschutting van een grote havenmuur.

Er wonen ongeveer 30 mensen op het eiland, deels in het kasteel en deels in de huizen aan de kade en alle bewoners werken op het eiland: de gardeners, de castle manager, de 'boat men' (die o.a. de  pendeldienst onderhouden). Hier werken betekent ook een huis van de zaak. Bijna 'all-inclusive living'.

De mount en de haven bij laag water. De Ovni z'n element

Als wij aankomen zijn alle toeristen weer vertrokken en de bewoners zijn aan het BBQ-en op de kade: we worden uitgenodigd voor een bier/cider en de kinderen spelen met de kinderen die hier wonen. We leren veel over het eiland, het kasteel, en hoe het is om hier te wonen en te werken. En er is een vacature voor boat man....dus wellicht op de terugweg :)

Onderweg vanuit Falmouth heeft de hydraulische stuurautomaat het toch weer begeven en wel zodanig dat nu overduidelijk is waar het probleem zit: de solenoid maakt sluiting omdat ie van binnen geroest en aangetast is. Robert en Anneke demonteren de drive met de solenoid en weten via de fabrikant een nieuwe te bestellen die morgen geleverd wordt op het postkantoor in  Marazion (hier aan de overkant). De kinderen  vermaken zich in de haven,op de causeway en in het dorp aan de overkant waar we ons Cornish Ice Cream en fudge laten smaken.

Meike op de causeway naar Marazion

Overdag zien we inderdaad drommen toeristen langs trekken. Veel Duitsers omdat kennelijk in Cornwall series zijn opgenomen die populair zijn in Duitsland, maar ook de nodige Aziaten en Indiers. Het is dan ook een prachtige plek: tuinen met subtropische vegetatie, een schitterende haven en een prachtig kasteel. Robert is wel op Mont St Michel geweest maar vindt het hier mooier (voor wat dat waard is). Rond 4 uur loopt de Causeway weer onder en keert de rust terug. Een paar bewoners gaan uit roeien met een van de roeisloepen (de oudste sloep is uit 1740 !).

En vanaf Marazion. Wat een kleuren....

Morgen gaan we het kasteel bezoeken en eens kijken wanneer een goed moment is om richting de Scillies te vertrekken.

De eerste (kleine) schade

Eindelijk hebben de kinderen hun traditional English breakfast, compleet met black pudding en mushroom. Alleen Ties en Robert vonden het echt lekker, de rest was er niet zo van gecharmeerd. Wikipedia leert dat Totnes inderdaad een bloeiende New Age gemeenschap heeft en dat er veel Bohemiens leven. Ons Vlieland gevoel kwam niet uit het niets dus. Na nog een boodschapje en een bezoek aan de oudste snoepwinkel van deze streek varen we de Dart af richting Dartmouth.

Full English breakfast

De snoepwinkel

Totness, High Street

Aangekomen bij Noss Marina krijgen we een plekje naast de Long John Silver (Ovni 43) van Stef en Manon die net terug komen van de Azoren. Dit is erg gezellig en ook nuttig want hun ervaringen gaan erin als koek.

We blijven niet naast de Long John Silver liggen want van Noss Marina krijgen we uiteindelijk een 'complimentary' mooring op de rivier omdat we Premier Marina klant zijn. Dat is een mooie meevaller op een van de duurste rivieren van Engeland. We borrelen op de Long John Silver en eten met elkaar op de Grutte Grize. Het weer is even echt engels: drizzle en breezy: Robert brengt met de dinghy Stef en Manon terug naar hun boot: terug is een natte bedoening. Voor de zekerheid hadden we de navigatieverlichting ontstoken zodat Robert de boot ook terug kon vinden in het donker in de regen.

Op zondag lopen we naar Kingswear en nemen daar de bus naar Brixham en Torquay om daar de Kent's Caverns te bezoeken: in dit grottenstelsel leefden honderden-duizenden jaren lang primitieve en moderne mensen en is een schat aan vondsten gedaan inclusief de vondst van het oudste menselijke overblijfsel van Engeland (een kaakbot met kiezen). We flaneren nog op de boulevard van Torquay en maken een ommetje in Brixham, bekend van de landing van Willem, prins van Oranje, de latere William III.

Kent's Caverns

Torquay

De bus brengt ons terug naar Kingswear vanuit waar we teruglopen langs de riveroever naar Noss. Onderweg plukken we een compleet boordboeket. Bij aankomst in Noss zien we dat onze boot dwars in de mooring lijn en de achtertros hangt: we hebben liggen gieren op de harde wind en de stroom en daardoor is de voorlijn doorgeschavield. Onze eerste schade (of schadetje) is een feit. We vervangen de lijn en beschermen deze met een stuk tuinslang. De restanten van de doorgesleten splitsen we in een  snugger-lijn (een lijn die je gebruikt om de kracht van de ankerlier te halen als je voor anker ligt) en een landvast.

Aan de oever van de Dart

Maandag gaan we naar het Dartmouth Museum: klein maar fijn. De beheerders hebben in Duitsland gewoond en hadden toen een boot in Lemmer liggen en zijn dus erg bekend in ons thuiswater. We leren wat de drie R'en zijn in Engeland (op mijn vraag wat 'three ars' betekent wordt eerst een wenkbrauw gefronst :) ). Rythmatic, Religion en Reading: zeg maar de basisdoelen op school in 19e eeuws Engeland.

16e eeuws verdedigingswerk aan deDart

Meike en Amarins kopen bruisballen want de marina heeft ligbaden: gratis liggen en een ligbad, kan het beter? Half opgelost komen Meike en Amarins uit bad terwijl Ties en Robert nog even naar Kingswear gaan met de dinghy. Ties vangt en passant nog even 9 krabben.

Even naar Kingswear op en neer

De volgende dag gooien we om 04.00 uur los om de kaap Startpoint te ronden en naar Plymouth te zeilen. De tocht zelf is niet bijzonder (want wederom voor een groot deel in de wind, zucht....) maar we vinden een prachtige ankerplek bij Drake's Island, niet ver van een kiezelstrandje met BBQ- en kampvuur-mogelijkheid. We hebben een klassieke avond: heerlijk BBQ-en en fikkie stoken.

Klassiek familiekiekje: BBQ en daarna fik op een strandje. Alleen het strandje is anders.

En dan is er eindelijk een verwachting NW 5-6: zou het dan toch gebeuren? Dat we gewoon een dag kunnen zeilen? Plymouth naar Falmouth is 40 mijl en we zeilen het vanaf de ankerplek in Plymouth tot aan de riviermonding van Falmouth. Heerlijk !

Onderweg proberen we de paravaan en het enthousiasme is groot als we iets gevangen lijken te hebben: het blijkt een pluk zeewier te zijn maar de lol was groot. 7 knopen door het water is ook wel wat te snel om een makreel oid te vangen maar niet geschoten (of gehengeld) is altijd mis.

Helaas !

De aankomst in Falmouth voelt wat bijzonder: deze haven wordt door veel vertrekkers als springplank gebruikt om Biskaje over te steken. Wij gaan een paar dagen pleisteren en provianderen (wat zaken repareren waaronder een lekkend watertankdeksel, de stuurautomaat (al gedaan) en de regelaar van de windgenerator (een nieuwe besteld).

Aanloop van Falmouth

En we zijn er

Op de haven zit een soort winkel van sinkel waar we 3 mooie wetsuits kopen voor de kinderen: deze worden 's middags meteen uitgeprobeerd aan het strand. Oh ja, en Anneke koopt een selfie-stick (een wat? ja, een selfiestick !)

Geen overbodige luxe: koud water en ook handig voor snorkelen later

Falmouth Harbour

De baai met het strand

Jawel, een selfie stick !

We verkennen de stad een beetje en trakteren ons op Cornish Pastry. Vrijdags eten we Fish & Chips en maken we kennis met de bemanning van de Bonaire, een Garcia uit Southampton die ook onderweg is naar het zuiden. We zullen elkaar nog wel hier en daar tegenkomen.

We beginnen met het bestuderen van de weersontwikkelingen: Biskaje of Scillies ?

Coves & Rivers

Maandag 4 juli gooien we los in Gosport: de windverwachting is gunstig om de Solent te verlaten en weer een stuk naar het Westen te varen: zuidwest 3 tot 4, later mogelijk 5. De Needles channel over de spring-eb eruit kan dan al een aardige wasmachine zijn dus voor de zekerheid varen we via de North Channel. Daar vliegen we met bijna 10 knopen over de grond (want 4 knopen stroom mee) de Solent uit en richten de boeg op Poole.

Net warm genoeg om te zwemmen in Gosport

De Needles

 Het is heerlijk zeilen naar Poole en met een forse stroom in de rug schiet het hard op. In Poole ankeren we halverwege de middag bij Goatnose Bay, een mooi kreekje in het gebied achter Poole. Het lijkt hier wel wat op het Lauwersmeer, maar dan met heuvels en rotsen en zout water.

Soort van Lauwersmeer

De pilot beschrijft Wareham (wat ongeveer 10 kilometer de rivier op ligt) als een mooi stadje met een historie tot aan de Saxen en de strijd tegen de Deense Vikingen en rond de kentering gaan we anker op om nog richting Wareham te varen. Na elke bocht in de rivier verwachten we Zoutkamp aan te treffen. Het water wordt ondieper en ondieper en eenmaal in de smalle rivier moeten we heel behoedzaam varen om ondieptes te vermijden en de linten van moorings met boten midden in de rivier te omzeilen. Ter hoogte van een werfje raken we een steen op de bodem en even later zitten we nog even vast in de 'glorious mud'. Het is opkomend water dus een minuutje later drijven we weer.

In Wareham aangekomen meren we af voor de Old Granery en worden we verwelkomt door de schipper van de lokale rondvaartboot die ook soort van havenmeester is. Het is hier prachtig liggen hoewel er morgen rond hoogwater een grote rondvaartboot uit Poole komt waar we plek voor moeten maken. Ontmoeten op de rivier kan niet want dat is veel te smal dus we wachten wel tot dit schip aankomt en dan wisselen we stuivertje.

De volgende ochtend wandelen we over de oude stadswallen en gaan we naar het Wareham Museum. We zijn er eerder dan de dame die deze dag het museum moet openen en het gaat er heerlijk 'countryside' engels aan toe. Het museum is best interessant: Wedgewood haalde hier zijn klei, de oude vestingwallen waren opgeworpen tegen de Vikingen en er was een expostie gewijd aan de Jurassic Coast zoals deze streek genoemd wordt, inclusief een mooie verzameling fossielen. Na een boodschapje bij de lokale Sainsbury's komt ook de rondvaartboot aan en maken we plaats. We schuiven over de eb de rivier weer af en gaan via Poole naar zee.

We willen vandaag naar Lulworth Cove: een kleine door kliffen omgeven baai die je alleen met aflandige wind kan aanlopen en waar je eens in je leven geweest moet zijn. De verwachting is eindelijk eens niet zuidwest maar noordwest dus het kan nu ! Voordat we er zijn moeten we eerste drie kapen met Races ronden (onder andere St Albany). De eerste twee leveren al brekers op terwijl het nauwelijks waait dus voor de St Albany gaan we verder buitengaats: dat is de beruchtste van de drie en het waait inmiddels aardig tegen het springtij in: geen risico dus. Met 4 knopen stroom in de rug stuiven we daarna naar Lulworth Cove toe.

Lulworth Cove

In Lulworth Cove gaan we voor anker om daarna met de bijboot naar het strand te gaan waar de kinderen met hamers en schroevendraaiers fossielen gaan zoeken. Wat een prachtige plek is dit  maar het rollen op de zuid westelijke swell verraad dat het hier bijzonder gevaarlijk is wanneer de wind met enige kracht uit het zuidwesten komt.

Fossielen zoeken

En daarna eten in de Pub in Lulworth

Woensdagmorgen gaan we anker op met bestemming Weymouth, een kleine 10 mijl varen. In Weymouth komt een oud collega van Anneke langs met zijn vriendin. We hebben een gezellige avond en ochtend met elkaar.

Weymouth

Wanneer zij moeten vertrekken maken wij ons klaar om diesel te bunkeren (rode diesel a 52 pence per liter, joepie !) om daarna de beruchtste kaap van de Engelse kust te ronden: {Portland Bill) en naar Dartmouth te varen. De windverwachting is zuidwest 3 a 4 en het is springtij dus we gaan buitenom de Bill en niet inshore zoals we mensen met lokale kennis wel zien doen. Het is niet eens zo nadelig want het is toch in de wind dus de eerste slag Zuid hebben we dan maar gehad. We zien de brekers van de Bill aan stuurboord en bij ons blijft het bij een 'choppy' zee met 6 knopen stroom in de rug. Lekker opschieten richting de River Dart dus.

Hollands kratje in een Weymouth-se viskotter

 Naar Dartmouth is het ongeveer 50 mijl omdat we de hele Lyme Bay over moeten en er geen interessante of aanloopbare havens tussen liggen. 's Avonds na het warme eten kentert het tij, gaat de gang eruit en besluiten we een tijstop te maken bij Brixham in de Fischerman's Cove: hier komt we in het donker aan het lijkt wel alsof we aan drie kanten tegen de rotsen aan liggen. In werkelijkheid is de Cove 100 meter in omtrek en ligt er 1 ander jacht. Er is nul wind en we liggen heerlijk rustig.

Best een krap baaitje om in het donker in te komen, dit is 's ochtends bij vertrek

Vrijdagmorgen vroeg gaan we anker op om de laatste 11 mijl naar Dartmouth te varen. We hadden iets beter in de Reeds moeten kijken om te zien dat de stroom bij Dartmouth al veel eerder kentert dan we dachten en in combinatie met de zuidwest 5 schieten de laatste mijltjes niet op. Gelukkig hebben we afleiding van een groep van ongeveer 15 dolfijnen die even met ons meezwemmen en dan op afstand blijven spelen.

Eenmaal op de rivier besluiten we door te varen naar Totnes: een prachtig Middeleeuws stadje met een hoog Vlieland gehalte: veel bio, organisch, luxe kleding en mensen met hippie trekjes. Alleen zie je op Vlieland geen zwervers. Bij Totnes Castle ligt een prachtige kat in het gras die zijn geluk niet op kan met drie kindertjes die de katten thuis missen. De kade bij de Baltic werf is vol maar we kunnen liggen bij de Steam Packet als we er een maaltijd gebruiken: morgen English breakfast dus!