Scilly crossing

Maandag 12 juni is het dan zover: er is er een min of meer goed weerbericht en we beginnen aan de laatste oversteek van onze reis. Het is 1110 mijl rechtwijzend naar de Isles of Scilly waar we heen willen maar omdat we nog om Sao Miguel heen moeten is de te zeilen afstand nog een 20 mijl meer.

Gennaker prepareren

We hebben nog een heel programma in de ochtend: eerste een uurtje hardlopen (jaja!) terwijl de kinderen nog even uitslapen, dan naar de bakker en ontbijt. Na het ontbijt gaan Anneke en Robert naar de groente- en fruitmarkt om verse inkopen te doen. Dit is een paradijs vergeleken met de Carieb: een weelderige keus aan groentes en fruit en met drie grote boodschappentassen met lokale gezondheid komen we terug aan boord.

En kachelen maar

Johan van de Aurora komt nog even gedag zeggen, zij vertrekken dinsdag ook richting de UK en om 11.00 uur komen Opa en Oma ons uitzwaaien. Althans, ze varen nog een stukje mee naar de uitklaarsteiger waar we voor de zekerheid nog wat diesel bunkeren en ons uitklaren uit de Azoren. We nemen afscheid al weten we deze keer dat we elkaar wat minder lang niet zullen zien, eind juli zijn we in ieder geval al weer een keer in Son geweest om de katten bij zus Alexandra op te halen.

Puzzelen op de gunstige route, zo die bestaat

En dan gaan rond 12.30 de trossen echt los. Het voelt alsof we even het laatste stukje naar Engeland gaan zeilen maar de afstand is nog steeds aanzienlijk en aangezien we steeds Noordelijker komen kan het weer ook venijniger worden. Het weerbericht waar we op vertrekken is niet je dat (als in eerst weinig wind) maar beter dan wat er over enkele dagen wordt voorspeld (als in wind tegen) en perfect wordt het toch niet snel. Puntje van aandacht is een diepe depressie met veel wind die op 10 dagen in de modellen zit maar dit is nog ver weg en we kunnen altijd duiken richting A Coruna indien nodig.

Chocoladecake-in-progress

Zoals het nu lijkt is het eerst een etmaal stomen, dan 4 dagen lekker zeilen, dan een dag tegenwind en geen wind en dan weer zeilen, we zullen zien. En hoe het uitkwam hieronder in alle dagrapportjes:

Bijtanken

Dag 1, DTG naar Isles of Scilly 1023 mijl. Gisteren om 12.00 vertrokken vanaf Sao Miguel, uitgezwaaid door Papa en Mama / Opa en Oma. Eerste etmaal weinig wind maar wind zou de komende uren aan moeten gaan. Alles goed aan boord.

Samen i-padden

Dag 2, DTG naar Isles of Scilly 904 mijl. Gisteren een groot deel van de dag met de gennaker gevaren, ging mooi. Einde van de middag weer naar grootzeil en genua en de hele nacht lekker doorgezeild. Geen zeeleven gezien. Praatje met Amerikaans motorjacht de Jura die ons kwam oplopen. Iedereen wel aan boord.

Koken onder helling

Dag 3, DTG naar Isles of Scilly 775 mijl. Tot 's avonds 21.00 uur nog kunnen zeilen en toen ging de wind eruit (zoals verwacht). We komen regelmatig koopvaardij tegen, eentje was onderweg naar Point a Pitre, mazzelaars. De komende drie dagen is er geen wind en daarna is het een beetje een puzzel. Er komt noordoosten wind te staan tot en met dinsdag, tenzij we heel ver (te ver) Noord gaan dus de strategie is rechtdoor tot de noordooster, dan een klap richting Biskaje, daar ruimt de wind naar Oost zodat wij Noord kunnen en dan op woensdag draait de wind naar zuid. Morgen maar weer eens in het 'waer' zien of het allemaal zou uit komt. Verder gaat alles goed aan boord: we lezen, spelen spelletjes, eten en drinken lekker en iedereen is wel.

Knutselen

Dag 4, DTG naar Isles of Scilly 660 mijl. Gisteren na het ontbijt was er zowaar wat wind en kon de gennaker erop die tot savonds tien uur kon blijven staan. Vanaf toen moest de motor weer bij. Dankzij het lichte weer heerlijke verse pizza kunnen maken. Elke nadeel heb z'n voordeel.... Zoals het nu lijkt hebben we vanaf zaterdag tot en met dinsdag wind tegen dus dat wordt opkruisen: er lijkt geen gunstiger strategie dan er gewoon tegenin te gaan. Alles wel met iedereen en de boot.

Lekker gangetje voor de verandering

Dag 5, DTG naar Isles of Scilly 540 mijl. Een motorzeildagje: te weinig wind om te zeilen maar net genoeg om op zeil en motor vlot vooruit te komen. 's ochtends 80 liter diesel bijgetanked uit jerrycans met st maartense diesel. Typisch dat we van de Carieb naar Azoren nagenoeg niets verbruikten en nu een heleboel. Ach, het scheelt 1,5 kilo diesel per uur varen dus we worden steeds een beetje lichter. Anneke en Amarins hebben de lekkerste chocoladecake ooit gebakken van Caribisch bakmeel en suiker en Azoorse chocola en roomboter: heerlijk dat rustige weer. De weermodellen zijn wat bijgedraaid, we zouden nu nog tot en met zondag noordoosten wind krijgen, dan tot en met dinsdag oost en dan zuidoost. Hopelijk komt dit uit want dat scheelt twee dagen opkruisen wat met een Ovni nou niet de meest efficiente bezigheid is. Op de marifoon weer gekrakreel van verveelde vissers of wachtleiders: net als op de heenweg. Alles goed met mens en boot.

Spelletje pesten

Dag 6, DTG naar Isles of Scilly 468 mijl. De voorspelde Noordooster is er dus we mogen opkruisen omdat er geen handige slag is op dit moment. Nu zijn we altijd (en nog steeds) superblij met onze boot maar voor 1 ding is ie niet ideaal: hard en hoog varen met een beetje zee. We kijken dus een groot deel van de dag tegen een VMG van tussen de 2 en 3 knoop aan, erg mindful volgens Anneke, tenenkrommend volgens Robert. Gelukkig ruimt de wind als het goed is vandaag. Het boordleven is verder goed met lekker eten, drinken, een spelletje en nog steeds veel lezen.

Muziek maken in de voorhut

Dag 7, DTG naar Isles of Scilly 391 mijl. Toch nog een redelijke afstand afgelegd afgelopen etmaal en vannacht was het na de windruiming zelfs gewoon lekker zeilen. We komen er wel. Gisteren wou de motor niet starten: we moesten even een beetje stroomdraaien en hij wou niet aanslaan. Na ontluchten deed ie t gelijk weer maar de schrik zat er even in: zonder motor is prima maar dan wel met wind :). Aardig wat scheepvaart om ons heen waaronder een jacht op 2 mijl afstand zonder verlichting en een boel visserij. We komen langzaam bij de bewoonde wereld.

AIS signalen vanuit Finisterre, beste propagatie van VHF signaal

Dag 8, DTG naar Isles of Scilly 292 mijl. Sinds gisteren kunnen we recht op ons doel af sturen maar er is nog steeds erg weinig wind dus we zeilen met de motor langzaam bij. Ironisch dat we juist op dit traject de diesel verstoken die we dachten nodig te hebben op het stuk naar de Azoren toe. Het aantal schepen om ons heen neemt toe: we naderen de flessehals die het kanaal vormt voor de koopvaardij. De VHF-propagatie was uitzonderlijk, we zagen zelfs de AIS-signalen van schepen bij Finisterre en A Coruna. Ook zien we hier regelmatig spanvissers (twee vissers die tussen elkaar in een net slepen) dus soms dat is een beetje extra opletten. Verder vermaken we ons hier prima oa met een yachtzee competitie. De kinderen herontdekten het keyboardje wat we al de hele reis meeslepen en zijn zoet met muziek maken: de vlooienmars, de final countdown, fur elise, en zo nog het een en ander, dikke lol. Daarbij kijken we uit naar een paar dagen Scillies waarmee voor het eerst ons rondje ook een rondje wordt, de eerste plek waar we eerder zijn geweest. We komen daar vermoedelijk vrijdag aan, dus we mogen nog genieten van onze laatste dagen oceaan voorlopig.

Nog maar eens een zonsondergangetje

Dag 9, DTG naar Isles of Scilly 193 mijl. Gisterenmiddag is dan toch het onvermijdelijke gebeurd: als we vissen letten we op of er geen zeevogels op het aas proberen te duiken en halen we de lijn binnen als dat wel zo is. Helaas hadden we nu wel beet: een grote meeuwachtige had onze BMF ingeslikt en werd door de boot door het water meegesleept. We hebben nog even overwogen de vogel binnen te halen en hem te bevrijden danwel dood te maken maar het was zo'n groot beest dat we dat niet zagen zitten (als in niet te doen / gevaarlijk). Hierop hebben we de vislijn gekapt. De vogel zal het wel niet overleven, treurig en niet leuk. De motor staat nog steeds bij, we hebben maar weer eens 60 liter uit jerrycans bijgetankt.

1000-dollar shot: twee over elkaar springende dolfijnen

Als het goed is gaat het de nacht naar donderdag waaien en in de tussentijd pruttelen we rustig verder. Vandaag zijn we ook over de 12e lengtegraad gekomen waarmee we in het standaard dekkingsgebied van de verzekering zijn beland, weer een beetje 'thuis' dus. Het rustige weer heeft een positief effect op de inwendige mens: uitgebreid koken, pannekoeken voor de lunch, verse Azoriaanse ananas in de namiddag, etc. Robert heeft volgens de traditie de yachtzee-competitie verloren, hoewel Amarins vroegtijdig haar deelname beeindigde omdat ze uit frustratie haar score-briefje overboord gooide. Die kon dus meteen verder met het meepingelen van liedjes van De Dijk op het keyboard. In de avond werden we nog getrakteerd op een groep grienden ('bottlenose whales') die een kijkje kwamen nemen en de kinderen deden een filmavondje (nog een voordeel van de motor bij: ongelimiteerd stroom).

Wie weet wat dit is ?

Dag 10, DTG naar Isles of Scilly 93 mijl. Gisterenavond om 20.00 uur ging de wind een beetje aan om langzaam toe te nemen tot een windje 3 a 4 en rond middernacht kon voor het eerst sinds dagen de motor uit. Wat een rust. Gisteren vingen we twee vissen maar beide waren een soort Geep maar dan met een lange, vogelachtige, bek. We moeten opzoeken wat het was maar het zag er niet eetbaar danwel smakelijk uit dus we hebben ze weer teruggezet. Sinds gisteren geeft de dieptemeter ook weer wat aan: we zijn het continentale plat opgevaren en zitten nu in ongeveer 150 meter diep water. Qua platenleer zijn we nu dus op het Europese vastenland en 'thuis'.

Koerslijn gekruist: het rondje is af

04.30 op in de kuip voor de aankomst

Op de rand van het continentaal plat waren aardig wat vissers actief en we vonden tot ons grote plezier (not) ook weer een boel drijvend visgerei op onze koers. Gelukkig was het dag en konden we het van grote afstand zien aan de boeien en staken. De kinderen vermaken zich nog met boeken, keyboard, en een film en Anneke heeft een soort wafel-pannekoeken gebakken (wafelbeslag maar dan bakken als een pannekoek in de koekepan). Alles wel met schip en bemanning. Misschien morgenochtend geen update omdat we dan bezig zijn met het aanlopen van St Mary's of St Agnes op de Scillies.

Beetje scheef aan de kade van Hugh Town, St Mary

Dag 11, DTG naar Isles of Scilly 0 mijl. Vanmorgen om 01.00 waren we voor St Mary's maar we hebben tot het eerste daglicht buiten gewacht om naar binnen te varen. Toen we dit meldden bij Falmouth Coastguard werden we in het (voor een Brit heel erg goed) Nederlands beantwoord. Toen we om 05.00 uur binnenliepen kruisten we de koerslijn van bijna een jaar geleden: ons rondje Atlantic is nu feitelijk een rondje. Op naar de pints en fish & chips en later vandaag naar Green Bay op Bryher.

En daar zijn we nu dus: aan de kade in Saint Mary's. Eerst maar even douchen wat nog snel moet en wel om twee redenen: we hebben maar twee munten van een Pond en er is nog geen winkel open om te wisselen. En daarbij is het hoog water en gaan we vijf meter zakken. Onze boot ligt niet bij de trap dus als het water te ver is gezakt kunnen we niet meer vanaf de kade aan boord en is wachten tot we droog liggen het devies. Dat betekent dus 4 uur met een handdoekje wachten op de kade. Het lukt en we zijn op tijd terug aan boord.

Hoooii!

We konden eindelijk van boord

Terwijl Robert de lijnen in de gaten houdt terwijl we 5 meter zakken gaat de rest nog even een paar uurtjes slapen. Slapen was vannacht niet zo goed gelukt, waarschijnlijk wat spanning van de aankomst, of gewoon te weinig gedaan met al dat licht weer onderweg.

Terug in de Mermaid

Via messenger vernemen we dat de Anna Lisa naar A Coruna is uitgeweken. Twee dagen zeilen waarvan een heel heel langzaam, en acht dagen motoren. Zij zijn dezelfde dag vertrokken als wij maar dan vanaf Faial en hebben doordat ze net wat langzamer zijn dan wij steeds in windstilte gevaren. Jammer, we hadden ze graag hier in Engeland getroffen maar dat komt er later vast nog wel van.

Weer in ons element in Green Bay

Rond 11.00 uur stappen we via de zwemtrap van boord om naar de dinghy steiger te lopen en Hugh town in te gaan. Heerlijk dat alles bekend is voor de verandering. We gaan naar de supermarkt, de havenmeester, het strand bij Port Cressa en naar de Mermaid voor een pint (cider voor Anneke) en fris voor de kinderen.

Zicht op Hangman Rock

 Bij het gemeentehuis is een local produce market, leuk om even door te lopen. We spreken met een aantal bewoners waaronder met de boer van St Agnes waar we vorig jaar waren. Ook gaan we naar de kledingwinkel die de lokale truien en vesten verkoopt voor wat extra items met de slogan 'Home is where the anchor drops'. Helaas staat de Fish & Chips kraam er pas vanaf vijf uur dus die pakken we niet meer mee: om 15.00 gooien we los om naar Bryher door te varen.

Dartelen in de wei (drizzle)

Voor ons ligt een cat met twee oudere Engelse heren en zij varen graag achter ons aan naar Bryher omdat de route wat tricky is als je m niet kent. Geen probleem, we varen ze graag voor, en een uurtje later liggen voor anker in Green Bay. Het is er wel onverwacht druk dus we liggen wat minder hoog dan we zouden willen maar alla, is het maar voor een dag of twee en omdat het springtij is komen we zeker een meter droog te liggen.

Hell Bay

De Engelse heren ankeren wat dicht bij de stenen een de Noordkant en ondanks zorgvuldig peilen belanden ze met laagwater er toch bovenop een. Een romp wordt wat ingedrukt en barst aan de binnenzijde (!!) maar gelukkig maken ze geen water en kunnen ze het min of meer fixen met epoxy als de druk er weer af is. We zijn zo blij met onze alu boot, maar natuurlijk reuze sneu voor de mannen. Ze maken zich er zelf niet zo druk over en gaan er erg Brits mee om.

Uitwaaien

Op Zaterdag de 24e gaan we na een goede boerennacht en een paar uurtjes school het eiland op om het rond te wandelen. We vinden het hier nog steeds prachtig en genieten volop. Op de terugweg lopen we langs Victoria Farm: hier verkopen ze de heerlijkste fudge in allerlei smaken en omdat we een jaar terug duidelijk niet genoeg hadden gekocht gaan we er nog even langs. De Scilly Salt variant is op bij het stalletje maar ze vullen voor ons ter plekke nog even een zakje: scored !

IJsje !!!!

We sluiten af met een bezoek aan Fraggle Rock Cafe voor een pint en een ijsje voor de kinderen. Het ijs is briljant: caramel fudge ijs van de boerderij op St Agnes (ja die ja). Terug op de boot maken we lasagna en doen een spelletje monopoly en dag is zomaar weer om.

Beessie

Morgen schijnt er hier een een-jaarlijks evenement te zijn: een soort fair/eetmarkt op de zandplaat tussen Bryher en Tresco die vanwege het springtij nu extra droog ligt. Dit willen we nog meemaken waarna we daarna over dezelfde drempel heen varen om naar St Michaels Mount op het Engelse vasteland te gaan. We schuiven weer een stukje op.

Mooie tuin op Bryher

Nog even een paar puntjes over de laatste oversteek:

- Het was de langzaamste ooit voor ons: +/- 1200 mijl in 11,5 dag
- Toch nog net 100 mijl per dag, een getal waar we altijd mee rekenden als worst case...dat klopte dus
- We hebben 280 liter diesel verstookt met ongeveer 150 uur stomen, het meeste ooit
- Er is wederom niets stuk gegaan behalve dat de motor een keer niet wilde starten en dat een connector van de zonnepanelen gecorrodeerd was.
- Door het rustige weer konden we volop kokkerellen en bakken en spelletjes doen: elk nadeel heb z'n voordeel
- Het onbeperkt kunnen ophalen van weerberichten (via de SSB) blijft zo fijn, zeker als de weermodellen zo een veranderlijk beeld geven
- Wederom hebben we weer de hele reis vers kunnen eten
- Uit luiigheid hebben we bijna het hele stuk op de gewone autopiloot gevaren en niet op de windvaanstuur (gaat ook niet op de motor) of windvaanstuur met tillerpilot (was eigenlijk beter geweest want energiezuiniger en een stuk stiller)
- de Gennaker heeft ons goede diensten bewezen omdat je al snel schijnbare wind maakt en een mooi gangetje loopt, ook in heel licht weer. Gennaker met een beetje motor bij gaat mooi vlot in een heel licht briesje. Alles voor de vlotte vaart, we zijn tenslotte doelzeilers.

Lekker slenteren over de plaat

Zij leven hoog, Azoren hoog

Elke zeiler die Horta aandoet hoort een muurschildering te maken op een van de kades, en wij geven daar natuurlijk gehoor aan. Meike heeft een mooi ontwerp gemaakt en op zaterdag gaan we aan de slag met onze 'tag'. Eerder deze week zagen we een plek op de muur die al mooi in de grijze grondverf staat en als na een paar dagen er geen schildering op wordt gemaakt gaan we er vanuit dat iemand wel is begonnen maar daarna is vertrokken. Mooi voor ons om op verder te gaan dus.

Work in progress

 We hebben wit en grijs aan boord, vinden op Horta nog rood en blauw en kunnen aan de slag. Als eenmaal de Nederlandse vlag klaar is valt op hoeveel Nederlandse toeristen hier langs lopen: elke 5 minuten blijft wel even iemand staan. 'Hier naartoe gezeild?', 'En hoe gaat dat dan met school, en met 's nachts varen enzovoorts'. Reuzegezellig en voor je het weet ben je een dag met een schildering bezig. 

Vissoep, bonen-uien-hachee, maisbrood, authentiek, goedkoop en best lekker.

's Avonds gaan we richting de visserijhaven: er zou een feest zijn met lokaal eten en drinken en fado muziek. Naast de kerk doen we ons tegoed aan lekker eten maar de muziek begint pas later op de avond. Als de kinderen op bed zijn gaan Anneke en Robert nog even terug naar de muziek. We treffen de Enjoyster, Barolo, en nog een paar bevriende schepen en het is een gezellige avond.

Het fijne werk laten we aan Anneke over, da's beter voor het eindresultaat

Op zondag maken we de muurschildering af in heerlijk voorjaarsweer. Althans zo voelt het: een scherp zonnetje, frisse lucht en goed zicht. Het roept een soort lentegevoel op, heerlijk. We zien ook voor het eerste Pico aan de overkant, tot nu toe lag het steeds in de wolken. Een prachtige lenticularis vormt zich rond de top.

Pico

 Aan het eind van de dag is ons kunstwerk klaar. We hebben ons blogadres erboven gezet, eens zien of we op enig moment een berichtje van andere vertrekkers of toeristen krijgen dat ie er nog staat. Sommige schilderingen houden het bijna tien jaar vol en we zien veel schilderingen die zeilvrienden op eerdere tochten hebben achtergelaten.

Helemaal klaar !

 Maandag is excursiedag. Samen met de Anna Lisa en Barolo gaan we een dagje naar Pico, het eiland aan de overkant. Je zou hier op eigen kiel heen kunnen maar de jachthaven van Lajes is klein en lastig aanlopen terwijl de ferry je voor 3 euro in een half uur naar de overkant brengt. De uiterst vriendelijk medewerker van de VVV heeft voor ons de dag geregeld en om zeven uur lopen we naar de ferry terminal.

Stukje steen in de aanloop naar Madalena op Pico

 Bij aankomst in Madalena staan er twee busjes klaar om ons over het eiland te toeren. Wat direct opvalt is het verschil in landschap. Waar Faial groen en weideachtig is, is de zuidkust van Pico ruig vulkanisch. Overal zijn kleine stukjes land afgebakend met lavarots om klein wijngaardjes af te bakenen. Het zijn tuintjes van misschien 5 bij 5 meter met een paar wijnranken en daar dan duizenden van over de hellingen.

Een van de meren in het hoogland van Pico

 Als we de kustlijn verlaten en de heuvels in rijden verandert het landschap direct: veel groen weiden, bomen, een soort hei wat wat doet denken aan de begroeiing van de kwelders in de waddenzee en hier en daar wat bos.

Hier werden de walvissen de wal op getrokken

 De rit dwars over het eiland voert naar Lajes, een van de hotspots van de walvisjacht in de Azoren. Het walvismuseum gaat speciaal voor ons open. Het museum is interessant maar vooral de foto's van de mannen die in de walvisjacht werkten maken indruk. Het was geen ongevaarlijk (understatement) werk gegeven de omstandigheden hier middenin de Atlantic en de enorme zeezoogdieren die ze vanuit klein bootjes de baas probeerden te worden.

Hoezo vulkanisch?

 Na Lajes gaan we lunchen in Madalena. We doen ons tegoed aan een uitgebreid buffet met lekkere wijn en kunnen er weer even tegenaan. De stevige bodem komt goed van pas: ons volgende station is bij een van de wijncooperaties voor een rondleiding en proeverij (proeven alleen voor de volwassenen)

Heel Pico is bezaaid met dit soort klein wijngaarden

De cooperaties werden opgericht omdat de inviduele wijngaardjes te klein waren om voldoende wijn te produceren om rendabel te zijn. Op Pico zijn er 14.000 wijnproducenten (kleintjes dus) en 3.000 daarvan leveren de druiven aan de cooperatie de wij bezoeken.

Proeverij

De proeverij valt goed in de smaak en we kopen een fles Pico port voor thuis.

De kindertjes gaan even los in de speeltuin

 Na een wandeling door Madalena stappen we weer op de veerboot en na een lange dag zijn we weer terug in Horta.

Alweer een mooie muurschildering/graffiti, dit zie je veel in Portugal en dus ook op de Azoren

 In Horta vermaken we ons verder in en rond de haven. Later deze week gaan we naar Sao Miguel omdat Robert zijn ouders daar zondag aankomen maar eerst is het een paar dagen slecht weer: veel wind en regen. Mooie dagen voor school en wat klusjes aan boor dus, en 's avonds een borrel in cafe Peter Sport. Heerlijk rustig aan dus.

Traditionele windmolen

We kijken ook met spanning uit naar de route 8 toets uitslag van Meike. We weten dat ze 't goed zal hebben gedaan maar toch. Op dinsdag krijgen we bericht: uitstekend gedaan op alle onderdelen, ruim voldoende voor een VWO advies. We vieren dit met heerlijk ijs van de Gelateria.

Toepasselijk shirt voor Amarins gekocht op Pico

Omdat we donderdag naar Sao Miguel vertrekken komt de Anna Lisa bij ons aan boord eten. Zij zullen via Noord Spanje naar huis varen en wij via de UK dus we zullen elkaar een tijdje niet zien. Een soort van afscheidsetentje dus. Ze hebben nog nooit sate gehad dus Robert gaat aan de slag met ruim een kilo kipfilet, ketjap-marinade een heleboel pindasaus. We hebben een gezellige avond en het eten valt goed in de smaak.

Sao Miguel

 Op donderdag zou het weer rustig genoeg moeten zijn om naar Sao Miguel te varen maar er staat nog een hele bak wind in de ochtend. De gestapelde boten aan de meldkade hebben houwen en keren om schade te voorkomen en wij moeten ons met een springetje uit de krappe ruimte manoeuvreren. Met tweede rif en een puntje genua gaan we onderweg en onder Pico gaat de wind er wat uit en is het verder heerlijk zeilen.

Mooi bouwsel in Ponta Delgada

 De ochtend van de aankomst in Ponta Delgada zien we voor het eerste walvissen van dichtbij. Het is een prachtig gezicht. Op afstand zien we regelmatig een wolkje spray: het uitademen van een walvis. We tellen uiteindelijk zes walvissen om ons heen. Foto's maken lukt niet helaas. Halverwege de middag komen we aan in Ponta Delgada, klaren in en krijgen een prima ligplaats in de haven.

BBQ exit

Robert mest de bunnen uit op het achterschip en komt onder de verzameling flippers en duikbrillen ook onze BBQ tegen. Het prachtige apparaat van de Action van 8 euro heeft ons geweldige diensten bewezen maar is nu toch zo verroest dat we het weggooien ('vamossen').

In de ananaskwekerij

Zaterdag verkennen we vast de stad een beetje. Ponta Delgada is ook echt stads: veel verkeer, winkels, drukte. We hebben het goed opgebouwd: Flores (ongerept), Faial (beetje reuring), Sao Miguel (hoofdeiland en best wel druk). Anneke en Robert lopen naar de Decathlon voor loopschoenen en een broekje en shirt. We hebben de loopspullen thuis gelaten maar willen toch maar alvast beginnen met hardlopen.

De meren bij Cetes Cidades: Lago Azul en Lago Verde

Zondag is het dan zover: Robert's ouders landen om tien uur en we lopen naar hun hotel voor een fijn weerzien. Het is meer dan een jaar geleden sinds ons afscheidsfeestje in Hindeloopen dat we elkaar hebben gezien. Terwijl Opa en Oma even rusten (het is nogal een reis: Son en Breugel - Schiphol - Azoren - hotel) gaan we wat eten bij de Pastelaria: heerlijk gebak met koffie en thee en maar 6 euro kwijt met vijf man. Wat is Portugal toch een heerlijk land qua eten en drinken.

Uitkijkpunt over Cete Cidades

Als Opa en Oma wat zijn bijgekomen van de reis gaan we lekker eten en bijkletsen op de Grutte Grize en gaan we plannen maken voor de komende dagen. Maandag is er 1 huurauto en dinsdag halen we een tweede op. We proppen ons dus maandag met zijn zevenen in een auto om alvast wat te gaan bekijken. De Jardim Antonia Borges is de eerste plek. Een soort botanische tuin met daarin lavagrotten en lavabruggen. Erg mooi. Daarna gaan we naar de ananas-kwekerij aan de rand van de stad en we krijgen een leuke rondleiding. Onze gids heeft een groot gevoel voor humor en is erg scherp van tong maar moet wel iets oppassen met zijn grappen over Duitsers en Fransen: als er een het per ongeluk hoort kan hij wel eens 'pas amuseé' zijn. Wij kunnen het wel waarderen. We sluiten de dag af met een eenvoudig maar degelijk maal in een snackbar in de stad.

Nog een uitkijkje over Cetes Cidades

 Dinsdag halen we onze huurauto op en gaan na school op wederom op pad. Het is vandaag helder weer dus we rijden als eerste naar Cetes Cidades, een groot complex van ingestorte vulkaankraters. Via een blog van een Azoriaan hebben we routes naar mooie uitzichtplekken gevonden en het is inderdaad prachtig. Een van de mooiste vereist wat klimwerk dus helaas kunnen Papa en Mama daar niet mee naartoe, maar er blijft gelukkig genoeg anders te zien.

Smalle weg naar Capelas

 Na Cetes Cidades gaan we naar Ponte Ferraria, een openluchtbad in zee waar het water vulkanisch wordt verwarmd: met vloed 18 graden, met eb 28 graden. Als wij er zijn staat er zoveel zee dat het bad steeds wordt overspoeld met golven en dus niet opwarmt. Maar even niet zwemmen dus. De stenen zelf zijn ook heerlijk warm. De volgende stop is de Porte de Peixos van Capelas. Volgens onze reisgids was de weg erheen erg steil maar hij is vooral erg smal. Zo smal dat je er met een grote auto niet tussendoor komt. Gelukkig hebben we een gemiddelde auto en Opa en Oma een Aygo dus het gaat net. Terug omhoog loopt Anneke eerst omhoog om eventueel verkeer tegen te houden. Als je achteruit moet voor een tegenligger wordt het wel wat lastig. Oma is dapper genoeg om ook weer omhoog te rijden, Robert hoeft niet twee auto's omhoog te rijden. De plek zelf is het meer dan waard: een oud walvishaventje onder een overhangende rots: prachtig.

Cochida: stoofschotel uit de grond

 De dag erop gaan we naar Furnas. Hier zijn meerdere geisers en (zwavel)bronnen. Aan het lago de Furnas bezoeken we de plek waar de cochida wordt gemaakt: een grote pan met groenten en vlees wordt in de grond gezet waar de inhoud in vier uur wordt gaar gekookt. Lang leve moeder natuur.

Pruttel pruttel bij Furnas

 In Furnas zelf zitten twee spa's waar je kan baden in heet, mineraalrijk water en dat laten we ons geen twee keer zeggen. We genieten een paar uur in de Poca da Dona Beija.

Poca da Dona Beija

 Loom van een paar uur weken in heet water rijden we naar de noordkust van het eiland om vandaar terug naar Ponta Delgada te gaan.

Bloemetjes, zijn ze goed in hier

Platanen leiden ons naar de ingang van de theefabriek

 Donderdag gaan we met zijn allen naar de theefabriek: hier op Sao Miguel is de enige plek in Europa waar thee wordt verbouwd. We verbazen ons over hoe snel het productieproces verloopt, zeker vergeleken met bijvoorbeeld cacao. Drogen en fermentatie neemt maar een paar uur in beslag en het procedee van geplukt blad naar verkoopbaar product neemt niet eens een dag. Na de proeverij kopen we van elke soort een zakje, vier in totaal.

De kindertjes in de theeplantage

 Na de theeplantage vervolgen we onze weg richting Nordeste, de wat ruigere en ongereptere kant van het eiland. De weg erheen is al prachtig, evenals de uitzichtpunten en watervallen.

Onderweg naar Nordeste

Mooi !

Robert is normaal niet flauw maar de weg naar de Farol laten we toch maar voor wat het is: 35% helling en een waarschuwing dat je gewone auto wel eens niet het vermogen zou kunnen hebben terug omhoog te komen.

Ok, dan toch maar niet

 Gelukkig is er een miradouro (=uitzichtpunt) waar je de vuurtoren en baai van boven kan bekijken

Uitzicht over de farol

 We sluiten af in Restaurant Jardim in Povoacao (lekker uitspreken!) met een lekker maal.

Bronnen in Furnas

Vrijdag is de laatste dag dat we de huurauto hebben dus we gaan boodschappen doen en nog een keertje naar de Ponte de Ferraria: de kinderen willen nog wat extra lavasteentjes verzamelen om souvernirs te maken. 's Avonds eten we gezellig lasagna met Opa en Oma op de Grutte Grize en gaan na het eten nog poolen in de bowling/poolcenter op de haven. Ties is in zijn element, hier heeft hij lang naar uitgekeken.

Vandaag maar even niet zwemmen

 Het boodschappen doen was een beetje voorbereidend op een mogelijk vertrek in of na het weekend. Elke dag kijken we in de weermodellen en het lijkt erop dat we maandag richting de UK zouden kunnen vertrekken.

Ties mag eindelijk poolen

 Zaterdag gaan we de stad in voor wat souvenirs en wat kleren en schoenen en we sluiten de dag af met een potje bowling. De kinderen kunnen hun lol niet op: yeah ! eindelijk, bowlen.

Kiekje vanuit de masttop

Zondag schakelen we met gemak over in klusjesmodus: Anneke gaat de mast in om de marifoonantenne vast te zetten (stond wat te wankelen op zijn steun) en en-passant wat foto's te maken. Opa en Oma zijn ondertussen naar Lago do Fogo, een van de highlights waar we nog niet waren geweest. Robert checked olie en koelvloeistof in de motor, loopt alle vallen en schoten bij langs en vult de watertanks af.

Lekker eten met zijn allen, toptent dat A Tasca

 's Avonds gaan we met zijn allen naar restaurant A Tasca, Opa en Oma trakteren en we bemachtigen een plekje in dit super restaurant (2e in de ranking in Ponta Delgada). Heerlijk eten, een fijne sfeer, goede bediening, alles dik ok dus. En dan voor zeven man maar net 100 euro kwijt met toetjes, wijn en alles erop en eraan. Heerlijk. Helaas is het wel een afscheidsdiner: als we weermodellen niet drastisch veranderen gaan we morgen onderweg richting Engeland. Een dag of 10 varen en onze laatste lange haal van deze reis.