Mijlen vreten

Op maandag 3 oktober vertrekken we uit Marokko om de 480 mijl naar de Canarische eilanden te zeilen. De weerberichten zijn goed: noordoosten wind kracht 5, later iets afnemend. Windje in de rug dus en voldoende om lekker op te schieten. Dat willen we ook, want op de Canaries komt bezoek: Jannine en Roos komen logeren en de familie Steegstra komt later een weekje over. We hebben er allemaal reuze veel zin in. De Freya vertrekt ook vandaag dus we kunnen min of meer samen opvaren.

Lekker WII-en aan boord

 We gooien om 13.00 uur los om naar de douanesteiger te varen om uit te klaren. Dit gaat mooi vlot, de hond ruikt niets verdacht, de paspoorten worden vlug gestempeld en we mogen onderweg. Als we de officials vertellen waar we allemaal zijn geweest worden ze zichtbaar blij: ze zijn (terecht) trots op hun land. De loods vaart ons voor naar buiten en voor we het weten zijn we onderweg.

Openluchtschool

 Het is de bedoeling om eerst 60 mijl West te varen: dit brengt ons buiten een schietgebied voor Casablanca en hopelijk ook voor het donker ver genoeg uit de kust om geen vissers meer te treffen. Het is iets omvaren maar binnendoor varen zou betekenen dat we bijna een etmaal dicht bij de kust zeilen wat met alle visserij onverantwoord is, vooral 's nachts.

's Avonds in de schemering ziet Robert opeens een boeitje en ontwaart vervolgens 20 meter voor de boot een lijn op het water met allemaal drijvertjes eraan: een enorm visnet.  Een snelle koerswijziging voorkomt dat we erin/erover zeilen. Normaliter zijn deze netten aan de randen verlicht maar het is nu te licht om de lampjes te zien maar te donker om de netten op tijd te zien. We nemen marifooncontact op met de Freya die 5 mijl achter ons vaart om hen te waarschuwen niet voorbij onze AIS track te varen.

Dit was een opmaat voor de rest van de avond: het wemelt van de visnetten: boeitjes met rode en blauwe schitterlichtjes markeren netten van honderden meters lang waarbij aan een eind een visser in een open bootje wacht ligt te houden. Ze liggen om-en-om parallel aan de kust: het lijkt wel een computerspelletje om je ertussen door te manoeuvreren . Eerst hebben we nog niet helemaal door hoe het werkt maar na een paar lijnen snappen we dat de visser met een zaklamp de veilige kant aangeeft. Om hier achter te komen hebben we wel een paar vissers de schrik aangejaagd door naar ze toe te varen en te vragen 'Ou est le passage?'.

Pas 's avonds rond 23.00 uur zijn we eruit en ver genoeg van de kust om vrij water te hebben, een hele opluchting want het was erg gespannen varen. Nog even om het schietgebied heen en vanaf dan is het een rechte lijn naar Isla Graciosa.

Gezellig

 Op de tweede dag wordt Anneke helaas ziek: ook zij wordt geveld door een of ander Marokkaans beestje wat eerder al Robert en Meike parten speelde. We slaan school maar even over tot gemengde vreugde van de kinderen die wel getrakteerd worden op een dolfijnenshow. Robert draait de nautische en huishoudelijke logistiek en Anneke slaapt zoveel mogelijk. Gelukkig kan ze wel haar wachtjes draaien met hazeslaapjes. Robert zoekt voor de zekerheid op hoe en waar naar toe uit te wijken: Safi en Agadir zijn een optie, maar gelukkig blijkt dit niet nodig.

Land in zicht: de eerste Kanarie

 De tweede nacht schiet erg lekker op: we gaan met 1e rif en de genua op de boom de nacht in maar naar mate de avond vordert neemt de wind steeds verder toe tot het 25 knopen waait. Eigenlijk mag er dan wel een tweede rif in maar dat is 's nachts ook niet zonder risico en de boot loopt als een trein. We draaien de genua nog wat verder in, de stuurautomaat stuurt strak en precies en we tikken af en toe de 10 knopen snelheid aan.

De derde dag is meer van hetzelfde: Anneke vermaakt zich met slapen en veel naar de WC gaan, de kinderen vermaken zichzelf met WII, films en e-books en Robert houdt de boel in de gaten. We nemen ons voor niet voor een volgende langere tocht te vertrekken als niet iedereen echt fit is, hoewel er op moment van vertrek nog niets merkbaar was.

Lanzarote

Gelukkig is Anneke op de vierde dag weer aardig opgeknapt. We hebben land in zicht: best apart dat je na 4 dagen zeilen ineens vulkaaneilanden midden in de oceaan aantreft: de Canaries. In de haven van La Graciosa worden we welkom geheten en we krijgen een mooi plekje. De havenmeester, waar we inklaren, vertelt dat het niet mogelijk is in het weekend te betalen waarop we zeggen 'We can pay on Friday if we plan to leave over the weekend'. 'Today is Friday...', zegt de havenmeester. Aah, ok :), we waren even de tijd kwijt.

Vulkanisch Graciosa

 La Graciosa is een bijzonder eiland: het doet een beetje Scillies-achtig aan: primitief op een prettige manier, ruige natuur en geen grote toeristische aangelegenheden. Ook is Spanje weer lekker makkelijk vergeleken met Marokko: een drankje op het terras en in wat je maar wil dragen over straat. We nemen het er meteen goed van: 's avonds gaan we de hort op, eten wat, drinken wat en genieten van de live muziek die toevallig op de kade wordt gespeeld. Er is dit weekend een zwemwedstrijd van Lanzarote naar Isla Graciose en dit is reden voor veel feest er omheen. Er treedt een geweldige human-beatbox groep op en later wordt er op 'ons' terras nog gitaar gespeeld en gezongen door twee muzikanten.

'Dit vakantiehuis wil ik ! '

 Op zaterdag doen we school, we hebben wat in te halen en daarna gaan we kijken bij de zwemwedstrijd: er staan ongeveer 500 man en vrouw in speedos en badpakken op de kade te wachten om met een veerboot overgezet te worden naar Lanzarote om vandaar terug te zwemmen naar Graciosa. Als ze allemaal aangemonsterd zijn en uitbundig zwaaien bij afvaart is het net de gay pride: allemaal uitgelaten half naakte mannen, sommige met pruiken, opblaaspoppen en andere prullaria. Bij terugkomst gaan ze enmasse aan Paella en bier en houden opvallend lang hun speedos aan: tot laat in de avond hangen er mannen rond in kleine zwarte zwembroekjes. Misschien toch.......

Klaar voor de start

 De crew van de Freya eet gezellig bij ons aan boord en we gaan nog even het stadje in: er speelt een reggae band en het is weer een mooi feestje. Anneke had gezien op facebook dat de Emerald Bay ook op Isla Graciosa ligt, maar dan op de ankerplaats. We gaan proberen of we ze morgen kunnen vinden.

Zicht naar het Noorden, de kleur water is hier echt anders

 Zondag is weer een schooldag (......) en we roepen op kanaal 8 de Emerald Bay. Ze zijn er en we spreken in de middag af op het strand bij de ankerplaats. Even later horen we ook op 8 de Bonaire: zij hadden ons met de Emerald Bay horen praten en sluiten ook graag aan bij de speelafspraak op het strand. De kinderen zoeken een cadeautje voor Poppy bij elkaar: zij was gisteren jarig.

Zicht op Lanzarote

 Als de school klaar is gaan we onderweg: het is ongeveer 40 minuten lopen de baai. In het stadje treffen we nog de Tsuru-crew die eerder vandaag was aagekomen we praten even bij. Op het terras zit een andere man die Robert bekend voor komt: het is Wijnandt: tijdens het Volvo Ocean race event in Lorient (waar Robert schipperde voor de  Live your Dream campagne) kookte Wijnandt voor de club. Het is een kleine wereld.

Onderweg naar de baai

In de baai aangekomen is het een gezellig weerzien: de kinderen spelen en snorkelen (Nemo visjes !) de ouders borrelen en de middag vliegt voorbij.

Weerzien op het strand

Om half zeven moeten we helaas terug naar het dorp lopen: de route kun je beter maar met licht lopen. In het dorp eten we een pizzatje en we gaan lekker te kooi: morgen vroeg gaat de wekker om de boeg op Tenerife te richten.

Snorkelende kindertjes, er is veel te zien onder water

Half zeven op maandag gaat de wekker en we beginnen met koffie zetten, optuigen, brood halen, een envelop met havengeld in de brievenbus doen ofwel: maken dat we wegkomen. Om half negen gooien we los voor de 180 mijl naar Tenerife. Anneke ziet eenmaal buiten een ander jacht op de AIS aankomen uit het noordoosten en ons vermoeden wordt bevestigd: de Agaath. Dat is jammer, we lopen elkaar net mis. Via de marifoon hebben we even contact: ze hebben een goede reis uit Portugal gehad.

Ties en Damon gaan even scheuren

We gooien een lijn achter de boot met onze in Olhao gekochte tuna-lure en we hebben binnen 10 minuten een Bonito aan de haak.

Beet !

Anneke vermoordt en fileert de vis op het achterdek en niet veel later liggen er zeven moten Bonito in de koelkast: de vraag 'wat eten we vanavond' is zojuist beantwoord. Verder is het zeilen en wachtjes draaien en op dinsdagmorgen hebben we met zonsopkomst Gran Canaria en Tenerife in zicht.

De meester aan het werk

En het resultaat 's avonds in de pan

Tenerife is nog best groot en van ver zichtbaar (El Teide is 3800 meter hoog) en we zijn de rest van de dag bezig om aan de zuidkant van het eiland te komen. Robert heeft wat zorgen over de acceleratiezones: aan de zuidkant van de eilanden neemt de wind in een smalle strook 5 tot 15 knopen toe en aangezien het al 15 waait is het iets om je op voor te bereiden. Uiteindelijk gebeurt er niet veel en hebben we onnodig zeil geminderd.

El Teide

Om 18.30 varen we de haven van Las Galletas binnen. Robert klaart in en Anneke bakt pannekoeken waarmee het walleven weer begint. Op woensdag gaan we na school aan de slag met opruimen en wassen en Robert regelt een huurauto. Morgen komen Jannine en Roos en dan kunnen we met zijn allen het eiland wat gaan verkennen.

En terwijl Robert dit blogje tikt valt de Duitse achterbuurman voorover van de 1,5 meter hoge romp van zijn cat af (nogal te veel gedronken en willen 'pinkeln') en belandt in het donker naast zijn boot in het water. Samen met een andere buurman die ook nog wakker is vinden we 'm en trekken we 'm snel op de steiger: de beste man heeft geluk gehad dat er nog twee man wakker is in de buurt, hij zou niet de eerste zijn die verzuipt in de haven....

Op een terrasje aan de warme choco: het is tenslotte herfst (ergens)