maandag 3 oktober 2016

Marokko deel 2

De reis naar Fez smaakt naar meer maar helaas worden zowel Meike als Robert ziek: buikklachten (toch de tonijn van de markt?) creeren voldoende tijd aan boord om ons te orienteren op de andere plekken die we nog willen bezoeken in Marokko: Marrakech, de Sahara, de Atlas, de Dades vallei, Ben Ait Haddie en zo nog wat.
Toch de tonijn?
 We dachten eerst om naar Agadir te varen en dan daar een auto te huren voor een rondreis maar een blik op de kaart leert dat we daar eigenlijk niet heel veel mee opschieten qua routering (zowel over land voor de rondreis als later over water).
Onderweg in Marrakech
Op zondag gaan we aan de slag met google en booking.com en we sturen onze gids uit Fez een mailtje over wat hij aan zou raden te bezoeken en in welke volgorde.Zijn reactie is leidend: de plekken, de afstanden en de genoemde pitfalls: 'it all makes sense'. Het wordt een rondreis 'Marrakech-Ben Ait Haddie - Ouarzazate - Merzouga - Meknes - Rabat. We regelen een huurauto voor vijf dagen (4 dagen rondreis en 1 dag om hier naar de Carrefour te gaan voor grote inkopen) en boeken hotels in de plaatsen waar we gaan overnachten.

Een foto van waar we even parkeren zodat we het altijd terugvinden
 Robert haalt op maandagavond de huurauto op en mag meteen 'all in' in de avondspits in Rabat: een heel avontuur maar wel erg leuk rijden in die chaos. We pakken alle spullen voor de komende dagen en zetten de wekker op zeven uur zodat we half negen kunnen gaan.

De route naar Marrakech is makkelijk: autoweg (een groot deel zelfs peage) en rond 13.00 komen we in Marrakech aan. De tomtom wil ons via een markt de Medina in sturen. Nu klopt het wel dat onze Riad (= soort hotel) in de medina zit maar om er door een markt heen naar toe te rijden gaat ons wat ver. We parkeren bij een winkel aan de rand van de medina om vandaar lopend de route wat te verkennen. Een poging om een taxi te nemen naar de riad strandt: de taxichauffeur wordt min of meer weggestuurd door een jongen van een jaar of 16 die aangeeft ons wel naar de Riad te brengen. Dat dat dan 50 Dirham kost vinden we wat minder, dus we slaan zijn hulp af, waarop hij ons probeert een andere taxi (van zijn maat) in te krijgen: dat doen we dus ook niet: deze 'toeristen' zijn niet van gisteren.

Met de auto door de Medina
 In de drukte en de warmte voelt Meike zich weer even niet lekker en direct komt er een winkelier aanlopen met een stoel zodat ze even kan zitten: dit is toch weer typisch, mensen willen graag aan je verdienen maar als er iets is staan ze onherroepelijk en belangeloos klaar, iets wat we later nog vaker gaan zien.
We besluiten terug te lopen naar de auto (met airco en water) en nog een keer rijdend het hotel te vinden: onze wandeling aan de rand van de medina heeft wat inzicht gegeven in de route dus we denken dat het nu wel lukt. Met de auto dwars door de medina dus. De jongen die ons probeerde zien we nog zeker twee keer op ander plekken, hij zal wel een soort centrale husselaar zijn. Later zien we hem nog eens, dan met een ander shirt aan. Anneke leidt Robert aan de hand van google maps en de tomtom en hoewel we dicht bij de Riad moeten zijn kunnen we het niet vinden.

Kruien naar de Riad
Op een plein gaan we t maar even vragen bij een bank en terwijl Robert in de bank is komt een man op een brommer bij Anneke aan het portier van de auto staan. Anneke geeft aan geen hulp te hoeven maar de man zegt onze naam en houd een mobiel omhoog met onze booking.com reservering erop: de man is de eigenaar van de Riad. Op de een of andere manier weet de eigenaar dus kennelijk dat wij hier rijden, stapt op zijn brommer en zoekt ons op: wat we al vermoeden met onze husselaar wordt bevestigd: in zo'n medina is het kennelijk erg ons-kent-ons met veel sociale controle en cohesie: best wel praktisch in dit geval.

Parkeren is nog een avontuur op zich: we komen op een pleintje waar we door twee 'parkeerhulpen' naar een plekje worden gewezen. De auto past er wel maar de deuren kunnen dan niet meer open, maar het wordt snel duidelijk hoe dat hier werkt: je laat de auto in vrij en van de handrem en de parkeerhulpen duwen autos heen en waar om ze als het ware te rijgen. Naast ons wordt een auto naar achteren gerold zodat wij kunnen uitstappen en vervolgens duwen ze de boel weer tegen elkaar aan zodat er zoveel mogelijk auto's passen. Je hoeft in ieder geval niet bang te zijn dat je auto 's nachts wordt gestolen en ook zijn we blij dat ons huurauto niet een gloednieuwe, hoogglanzende, luxewagen is.

In de Medina
 De riad is prachtig en ligt verstopt de Medina op een manier dat we het niet makkelijk zelf zouden hebben gevonden en na inchecken, thee en een uurtje rust gaan we Marrakech in. Het kost weer wat moeite om een vrijwillige gids af te schudden (Anneke doet de 'don't mess with Frisian women'-blik en zegt drie keer 'we don't want you to be with us, we want to be us five only !' en de boodschap komt over.

i
In een rijtuigie
 De medina is speciaal en vooral het centrale plein imponeert: er zijn slangenbezweerders en aapjes, hoewel vooral de aapjes-business wat sneu is voor de dieren. Na een uurtje hebben we het wel gezien en lopen naar de Jardin de Majorelle: prachtige tuinen midden in de stad die op enige moment zijn aangekocht door Yves St Laurent.
Amarins in stijl
 De kleur majorelle (een soort hemelblauw) is ook genoemd naar deze tuinen en het is een oase in deze drukke en vandaag ook erg warme stad. Niet ver van de tuinen eten we wat en daarna lopen we naar de Riad en vinden we het wel best: tijd voor een boerennacht.

In de Majorelle tuin van YST

's Morgens pakken we na het ontbijt onze spullen en gaan onderweg voor de ongeveer 300 kilometer naar Ouarzazate. Nu lijkt 300 kilometer niet zo veel maar vanaf hier zijn er geen snelwegen meer en bovendien moeten we dwars door en over de Hoge Atlas heen.
Vanaf het dak van de riad
Het uitparkeren is weer een spektakel op zich: na het verduwen van karretjes en autos en met veel draaien en steken op aanwijzing van twee man om de auto heen komen we er uit en niet veel later zijn we ook de medina uit en echt onderweg.

Uitparkeren

De rit door de Atlas is prachtig: wat een natuur en ook het autorijden zelf is hier erg leuk (leuk als in uitdagend). We rijden de beruchte weg met daarin de Tiz de Tichka (een pas) maar we beseffen ons pas later dat dit 'de' pas is: er zijn grote werkzaamheden en een deel van de weg is al driebaans zodat je makkelijker de zwoegende overbeladen trucks kan inhalen. Zowaar regent het een beetje, onverwacht. Na elke bocht is het landschap weer anders: de rit zelf is de 300 kilometer al waard.

Uitzicht vanaf de weg
Aan het begin van de middag komen we aan in Ait Ben Haddoe: een middeleeuwse ksar die uitermate goed conserveerd is en waar nog steeds 750 mensen wonen.
Ait Ben Haddoe
 We vinden onze weg door dit doolhof van steegjes en trappen en stuiten links en rechts op stallen (of eigenlijk meer ruimtes) met vee erin en lopen ongemerkt een soort woonhuis in: openbare ruimte, wonen en lopen schijnbaar onzichtbaar in elkaar over.
De ksar vanaf boven
De stad is ook gebruikt als decor in vele films (o.a. The living daylights, The jewel of the nile, Gladiator) en het is om de stad heen nogal toeristisch met de vele busjes, hotels en restaurants. Toch is het nu niet druk gelukkig, het hoogseizoen valt hier in het voorjaar en de vroege zomer.

A penny for your thoughts

Straatmuzikant

Na Ait Ben Haddoe rijden we naar Ouarzazate (de stad van duizend-en-een-nacht) waar we de filmstudios bezoeken waar de props en sets van films zijn opgeslagen die hier zijn opgenomen.
Kennelijk hebben de kinderen de film gezien, ons zegt het niets
De kinderen laten zich fotograferen als slaaf in het slavenschip van Ben Hur en vergapen zich aan de sets van Asterix en Obelix.

Cleopatra

Sterke Jerkes
Ook bezoeken we de set van Game of Thrones (niet dat we daar ooit iets van gezien hebben): een enorme vesting maar dan van steigers en piepschuim en pur en toch niet van echt te onderscheiden: wat een bouwwerk. Het regent wederom een beetje en de luchten in de verte zijn erg dreigend: niet wat je verwacht hier.

Als je Game of Thrones kijkt is dit een bekend pleintje ?
Na de plensbui
In Ouarzazate vinden we met wat geimproviseerde navigatietechnieken van Anneke snel ons hotel. Het viel ons vaker op dat adressen vaak niet in de tomtom zijn te vinden: of dit aan verschillende manieren van spelling ligt, of aan de dichtheid van het stratenplan, weten we niet maar lastig is het soms wel. Dit hotel is wederom prima: we hebben een groot appartement met alle voorzieningen en beneden zit een koffieshop (in de letterlijk zin van het woord uiteraard) van de eigenaar met wifi. Inmiddels is het aardig intensief aan onweren: het rommelt constant boven ons hoofd op een manier zoals je die in Nederland niet kent: constanter en gedempter, maar ook best dichtbij. Daarna gaan de hemelsluizen open: het stort en straten lopen onder. Wonderlijk maar, volgens de eigenaar, ook weer niet heel zeldzaam. Benieuwd of dit morgen onderweg niet tot problemen gaat leiden.

Aan het ontbijt
 's Ochtends krijgen we een perfect ontbijt: pudding- en chocoladebroodjes, verse jus, stokbrood en jam: heerlijk en een goed begin van de dag. Ook vandaag staat er ongeveer 300 kilometer op het programma, deze keer naar Merzouga aan de rand van de Sahara woestijn. De weg voert voor een groot deel door de Dades vallei: een lang lint vol met palmboom plantages en overweldigend groen in het verder dorre landschap. Prachtig om te zien  en doorheen te rijden. Op veel plaatsen staan bordjes die waarschuwen voor water op de weg: dit is waar kleine stroompjes de weg kruisen. Meestal zijn die stroompjes droog maar nu kun je zien dat door de de regen van gisteren er nog maar pas water heeft gestaan. Op 1 plek moeten we zelfs door een paar centimer water heen om gaten in de weg heen zigzaggen....we wisten toen nog niet wat er nog ging komen. Ook worden de weggebruikers 'diverser' en Robert moet vol in de ankers en uitwijken voor een hond die plots de weg over loopt.

De Daades vallei
 We komen in het stadje Tinghir, wat aan het begin van de Gorges de Thodra ligt: een hele smalle en hoge kloof en een must-see als je hier bent. Net ervoor stoppen we even op een parkeerplaats want Robert heeft vervelende pijn in zijn buik en rug en is toe aan een paracetamolletje en flink wat water. De buikproblemen sinds Fez zijn nog niet over helaas en de rugpijn zal wel van wat vochttekort komen: even extra water innemen dus. Op de parkeerplaats kun je ook kameelrijden en er zijn diverse verkopers van souvenirs actief.

Als Robert even bijkomt wordt er goed op de rest gepast
 De ware volksaard komt weer naar boven: zodra een van de mannen ziet dat er een 'probleem' is met ons (iemand die zich niet lekker voelt) houdt hij anderen op afstand en bekommert zich om Anneke en de kinderen en vraagt regelmatig hoe het met Robert gaat. 'You are not tourists, you are nomads' zegt hij. 'Those are tourists' en hij wijst op een touringcar die verderop parkeert, 'not you'. Als hij Robert zijn inmiddels behoorlijke baard ziet zegt hij 'you look like a Nomad, you can come live with us' :) . Hij biedt ook aan om, als het niet beter gaat, bij hem en zijn familie thuis (dichtbij) uit te rusten en bij te komen. Op en top gastvrij en vriendelijk en wederom tekenend. We hadden wel eens gelezen dat de berg- en woestijnvolken goed  voor elkaar en de gasten zorgt omdat de natuur dit vereist en we zien het in de praktijk.

Ook de Daades vallei
 Gelukkig gaat het met een kwartiertje een stuk beter. We nemen hartelijk afscheid ('als het later toch niet gaat kom dan terug !') en vervolgen onze reis in de Gorges. Wat is het hier mooi: smal, hoog, prachtige rotsformaties, indrukwekkend.

Export busje
 We hebben nu nog 140 kilometer voor de boeg naar Merzouga, onze eindhalte van vandaag. De wegen worden wat minder: in de dorpen manoeuvreren we langs kuilen, gaten en diepe plassen en het verkeer wordt ook diverser: vee, voetgangers, fietsers, 3-wielers, trucks, bussen...en dan op  z'n Afrikaans: vracht meters boven de cabine opgestapeld, passagiers in de laadbak enzovoort.

Gorge de Todra
 In Touroug rijden we achterop een klein filetje en zien we mensen naast de auto's staan: ai, wat is hier aan de hand ? Een agent wenkt ons door te rijden langs de wachtende autos en dan zien we wat er aan de hand is: er ligt een rivier waar de weg overheen gaat met een brug, alleen is vandaag de brug te laag voor de hoeveelheid water in de rivier en stroomt de rivier deels over de brug heen.
Ai
Dat ziet er naar uit. Aan de andere oever staat een vergelijkbare rij en er is veel bekijks van de lokale bevolking. Robert praat met een agent die het 'verkeer' regelt en hoort dat je er prima overheen kan: in de 1, gang houden, beetje tegensturen en vooral bovenstrooms blijven (als in onze weghelft houden dus).

Een van de vier
 Maar als het prima kan, waarom staat er dan toch een rij autos en vrachtwagens ? Het is ook niet echt onze core-competence qua rijvaardigheid in Nederland: overstroomde bruggen doorwaden met een (huur!)auto. We besluiten het even aan te zien: kijken hoe anderen het doen. Autos die een beetje gang houden (15 km/u of zo) gaan prima, ga je te snel dan creeer je een muur van water (kan best maar lijkt wat slecht voor je auto, en wij hebben niet zo'n hoge luchtinlaat als een aantal van de wagens hier). Ga je te langzaam dan kan het water grip op je auto krijgen en dan schuif je misschien naar de rand: dit zien we gebeuren met een klein autootje die stapvoets en ook nog aan de dalkant rijdt: hij komt veel te dicht bij de rand en met veel mazzel blijft ie op de brug. Daarna krijgt ie een stevige reprimande van 'onze' agent. We spreken geen Arabisch, maar het zal iets geweest zijn als 'ongelovelijk kl%%%zak, waarom ga je zo langzaam en langs de verkeerde kant, koekebakker dat je er bent'. Als deze auto was gestrand op de rand van de brug (nou ja rand, meer blokjes om de paar meter) was de weg gestremd geweest of nog erger als ie over de rand was gegaan.

Ons hotel in Merzouga
 We twijfelen: omrijden is 200 kilometer erbij en dan komen we in het donker bij Merzouga wat niet veilig is en bovendien kom je misschien op de omweg net zo iets tegen. Kan het mis gaan ? Wat als de auto stil valt?  En wat doe je dan ? Robert instrueert de kinderen: gordels af, en als wij het zeggen deur open en eruit. Mocht het echt heel erg mis gaan zijn we in ieder geval de auto uit voor we van de brug af raken. Wat er al niet door je hoofd gaat op zo'n plek. Dan komt er een busje aan met ongeveer dezelfde grondspeling als onze auto. Robert hakt de knoop door: hij gaat, dan wij. Over de rechterkant en gang houden.

Ties heeft er zin in
 Zonder enig probleem rijden we naar de overkant. Appeltje, eitje dus, maar ja dat weet je pas als je het een keer gedaan hebt. Wel gaat het motor-diagnose lampje aan, kennelijk meet de auto-electronica dat er iets raars gebeurt en dat kan wel kloppen. Bij de volgende stop-start gaat de auto uit noodloop (cap op 3000 toeren) en het lampje weer uit. Afrikaanse huurautos zullen wel wat gewend zijn hopen we maar.

Jeuh
 Gelukkig blijft het hier verder bij en is de verdere weg naar Merzouga 'normaal'. We komen om half vijf in Merzouga aan en melden ons na een klein beetje zoeken bij Camp and House Fatima. Het barst hier van de hotels en 'camps': in de woestijn zijn allerlei tent-hotels ('camps') waar je in de woestijn in een tent kan slapen. Wij hebben een gewoon hotel in het dorp zelf.

In de Sahara

Het lijkt een soort ranche met een binnenplaatsje met zwembad, en gezellige zitruimte/restaurant, een dakterras en een souvenirwinkel. De eigenaar Ahmed begroet ons hartelijk en we voelen ons meteen thuis. 'Please sit down, we'll get you a drink, then we bring you to your appartment, and after that I take you to the desert to watch the sunset and the kids can snowboard there'....ok dan ! Ahmed is getrouwd met een Japanse vrouw en runt de tent met zijn vrouw en broers. Zijn vrouw kwam hier ooit als gast en is nooit meer weggegaan: een mooi verhaal ! Er zijn in het hotel ook nog een paar Chinezen maar zij reizen direct door naar het kamp in woestijn. Het is sowieso opvallend hoeveel Chinezen je hier ziet: het recent afschaffen van de visumplicht voor China legt Marokko in ieder geval toeristisch geen windeieren.

Er komt weer een beetje kleur in de dag
 Er loopt hier ook een moederpoes met 4 schattige kittens rond en onze regels waren helder: geen wilde/zwerf-dieren aaien, maar huisdieren mag wel: de kinderen gaan dus helemaal los op de kittens die waarschijnlijk nog nooit in korte tijd zoveel liefde en aandacht hebben gehad. Nu zijn ze hier niet gewend huisdieren te houden: de katten zijn in dienst om schorpioenen te vangen (die vreten ze gewoon op!) en te waarschuwen als er een slang in de buurt komt. Een van de katten hoort eigenlijk in het woestijnkamp te wonen maar is op eigen houtje terug naar hier komen lopen.

Pickick in de Sahara
 Ons appartement (eigenlijk een heel huis) is fantastisch: een explosie van kleur in stof en decoratie en overal creatieve en kunstzinnige details. Wederom met onze neus in de boter. Om zes uur gaan we richting de Sahara, op 2 minuten met de auto, en terwijl de kinderen zich vermaken met het snowboard in het zand genieten we van de omgeving, het moment en de zonsondergang. Terug in het hotel verzorg Ahmed voor ons een traditionele maaltijd met tajines, berber omelette, galia, vers fruit: heerlijk ! We beginnen de maaltijd op het terras buiten maar nadat de kinderen twee scarabees hebben gezien eten we binnen verder.

Uw taxi staat voor meneer
 Wat we niet hebben geboekt is een kameel (eigenlijk dromedaris) trip door de woestijn, ook omdat we dachten dat dit niet in de tijd zou passen: we hadden gelezen dat Rabat - Merzouga alleen door ervaren chauffeurs in 1 dag te rijden is en voor een buitenlander eigenlijk gekkenwerk is om op 1 dag te doen. Na het bestuderen van wat wegenkaarten dachten we dat dit wel te doen zou zijn mits je op tijd vertrekt, en bovendien rijden wij Merzouga - Rabat en dan eindig je met snelweg en goede wegen.

Gelukkig, hij doet het nog
 Ahmed bevestigt dit: als je om negen uur gaat rijden in Merzouga kun je rond zes uur in Rabat zijn. En dit betekent dat we 's ochtends nog per dromedaris de woestijn in kunnen om de zonsopgang mee te maken. Met een telefoontje is dit geregeld: om vijf uur staan ze met vijf 'schepen van de woestijn' voor de deur en om acht uur zijn we weer terug in het hotel. Na de heerlijke maaltijd gaan we vroeg onder de wol want de wekker staat nu dus op 04.40 (slik).
Terug naar Merzouga

En zo gebeurt het: in het pikkedonker rijden we op een dromedaris door de Sahari tot we met het eerste daglicht bij het Camp van Fatima komen. 52 days to Tombouctoo, moet er niet aan denken: na dit uurtje doen onze konten al zeer en het is ook nog aardig vasthouden om erop te blijven zitten, vooral als de dromedaris bergaf gaat en zijn hoeven in het zand wegzakken. We krijgen thee en koekjes en de kinderen kunnen nog even heerlijk spelen met het snowboard (sandboard eigenlijk): ze hebben aardig te pakken hoe het moet, dus we vermoeden dat bij de volgende wintersport geboard gaat worden.
De kindertjes in de zandbak
Inmiddels is ook de zon aan het opkomen en het tafereel is prachtig: de kleuren van het zand komen langzaam weer tevoorschijn uit het donker van de nacht. Nu zijn we als zeevaarders best verwend qua natuurmomentjes maar deze mag er zeker ook zijn. De weg terug is weer een feest met de kinderen die allerlei flauwe grapjes uithalen met en over elkaars dromedaris: we hopen dat de drijver geen Nederlands verstaat.

Weer onderweg in de Middel-Atlas
 De kittens krijgen nog even een aandacht-overkill terwijl Robert afrekent. Het zwembad blijft onaangeroert, iets wat nog nooit eerder is gebeurt met ons: hier was zoveel ander leuks te zien en te doen dat zwemmen even 'niet leuk genoeg' was, zelfs niet in de Sahara. Hierna volgt het onvermijdelijke: afscheid nemen en in de auto voor de 650 kilometer terug naar 'huis' in Rabat.

Gelukkig reed er niet ienand net langs
 Wat we dachten dat alleen een lange dag in de auto zou worden pakt ook nog uit als een dag vol belevenissen en avontuur: de weg voert door de middel-Atlas, wederom een prachtige route. We belanden achter een slome auto en Robert haalt met ongeveer 70 km/u in waar je 60 mag. Helaas net op de verkeerde plek: een paar honderd meter verderop staat een gendarme met een lasergun en kassa ! De verder beleefde en vriendelijke gendarmes schrijven graag een bekeuring uit, maar ik mag ook iets minder betalen als ik er dan geen bon/recu voor hoef: ofwel de agenten hebben een extraatje en de staat vangt bot. Een bekend fenomeen hier en hoewel niet correct (of zeg liever 'corrupt') volkomen normaal en geaccepteerd. We doen er dus maar aan mee en vervolgen onze weg 200 Dirham (~20 euro) lichter.

Ties staat binnen een minuut in de keuken in Azrou

Halverwege een van de passen rijden we achterop een filetje. In de verte zien we een groep mensen op de weg staan waar een deel van de wegrand lijkt te missen. Erboven zien we waarom: een deel van de bergwand is naar beneden gekomen en ligt op de weg. Dat lijkt niet best. Robert en Ties lopen er naar toe en horen dat dit vaker gebeurt en meestal met een uurtje is opgelost: er komt een stuk groot materieel dat de rotsblokken van de weg af de rivier in duwt, ze maken een noodreparatie, en rijden maar weer. En inderdaad, we bekijken de operatie van dichtbij en moeten nog sprinten naar de auto omdat ineens de weg weer open gaat en alles weer begint te rijden. Gelukkig maar want er is maar 1 omweg: door de Hoge Atlas, via Ouarzazate, en dat zou een halve dag om zijn en bovendien waar je vandaan komen.

Op aanraden van Ahmed stoppen we in Azrou: dit stadje heeft een lange straat vol met eettentjes en stalletjes en wordt veel gebruikt om even te eten door mensen die op doorreis zijn. We doen ons te goed aan een heerlijk lokaal gerecht (een soort stieren-gehakt van de BBQ met salade en brood) en kunnen goed gevoed verder.

Hajee eat your heart out
 In Zaida rijden we door een soort vallei met dichte bebossing en plots zien we wilden apen in de berm en op de weg. Dit schijnen Berberapen te zijn en eigenlijk is hun verhaal een beetje sneu: van origine leven ze hier in de bossen, maar door overbegrazing door schaapskuddes worden ze naar de randen gedreven en nu zoeken ze de randen van de weg op om te bedelen om water en voedsel. De marokkanen zien ze ook meer als plaag dan als inheems dier maar wij komen ogen te kort: echte apen, in het wild, de kinderen weten niet wat ze zien.

Een berberaap
 Na Zaida rijden we de middel-Atlas uit en komen in het laagland van Meknes. De wegen worden beter en dicht bij Meknes draaien we de peage op naar Rabat. Nog 140 kilometer en we zijn er ! In Rabat krijgen we nog een toegift: het is inmiddels donker en stervens druk: Robert wringt zich door het verkeer dat net als in India door een soort onzichtbare hand geregeld lijkt te worden. De kinderen roepen regelmatig 'Papa! Dat mag niet / kan niet', maar ja zo gaat dat hier en anders kom je er niet.

Zaterdagavond om acht uur zijn we terug op de boot na een wonderlijke en mooie vier dagen: moe en vol met ervaringen en indrukken. Wat was Marokko mooi en leuk in alle opzichten en wat zijn we blij dat we hier geweest zijn.

Zondag (2 oktober) gaat als Anneke school doet Robert naar de grote Carrefour om in te slaan voor de trip naar de Canaries: het plan is om maandag te vertrekken naar onze volgende bestemming: Isla Grasiosa of Lanzarote en vervolgens naar Tenerife: hier krijgen we bezoek van de Steegstra's waar ons allemaal erg op verheugen. De huurauto wordt ingeleverd met 1600 kilometer extra op de teller en een heleboel zand, stof en modder op de buitenkant: de verhuurder blikt of bloost niet: ze zijn hier wel wat gewend.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten