Zeil zuid tot de boter smelt

Kaap Finisterre was meer Kaap Finis-where? toen we hem vorige week rondden: er was  nog geen 100 meter zicht dus we hebben er niets van gezien. Op zondag gaan we met de huurauto uit Santiago alsnog naar de beroemde kaap. We parkeren in het stadje Finisterre om de laatste 4 kilometer te lopen: zo hebben we toch nog ons stukje bedevaart.

Bedevaart

Uitzicht vanaf de route

Op de kaap

Lighthouse Finisterre

Wat we ons in Santiago de Compostello niet realiseerden is dat het eigenlijke eindpunt van een bedevaart deze kaap is en daarom treffen we er wederom veel wandelaars en fietsers. Het is gebruik om iets op de kaap achter te laten en zo liggen er her en der schoenen, kettinkjes, shirts, wandelstokken en zo nog wat bedevaart-uitrusting.

Laat t daar maar liggen

Het eindpunt

Na ons bezoek aan de kaap lopen we via een andere route door de heuvels terug naar Finisterre: een mooie route maar niet zo goed aangegeven dus we maken iets meer afstand dan eerste gedacht. Meike loopt het laatste deel op blote voeten omdat ze blaren heeft gekregen.

Terug in Muros maken we plannen om weer verder te gaan: het bezoek aan Nederland was fantastisch maar het is ook nodig om de reis te hervatten. Robert brengt op maandagmorgen de huurauto terug naar Santiago en na boodschappen doen bij de Gadis gooien we los met bestemming Combarro in de Ria de Pontevedra.

Viskorf aan lange stokken om schaaldieren van de bodem te vissen

 De oplettende lezer die bekend is in dit gebied zal opmerken dat we de Ria de Arosa overslaan: het is vloeken in de kerk maar we vinden de Ria's nu niet zo bijzonder dat we ze perse allemaal willen verkennen. Als dagzeiler zijn ze te gek: beschut water en leuke plaatsjes maar wij zijn toch meer van het type 'van A-naar-B zeilers'

Ge-Christificeert pleintje

Combarro mag je echter niet missen: het is een prachtig stadje. Op veel kruisinkjes staan beelden van Jezus en Maria: hiermee Christificeren ze kruispunten waarvan ze dachten dat deze een verzamelplaats waren voor heksen.

Combarro

 We treffen de bemanning van de Isabella die voor onbepaalde tijd op reis zijn. Hun oversteek van Biskaje was iets minder gelukkig: een motorstoring die ze niet konden verhelpen zorgde ervoor dat ze dagen hebben liggen drijven zonder wind. Bij aankomst in Spanje was een monteur in 5 minuten klaar: er was nog 1 nippel waar ontlucht had moeten worden.

Combarro

Als we noemen dat onze volgende bestemming de Islas Cies zijn geven ze aan al dagen te wachten op de benodigde vergunningen om de eilanden te mogen bezoeken per jacht. In geen van de pilots die wij aan boord hebben worden deze vergunningen benoemd en hoewel Robert ook ergens gelezen heeft dat er je een permit moet hebben gaan we daar doen of onze neus bloedt. Navraag bij onze Franse vrienden leert dat zij denken dat het voor Cies niet nodig is en voor Isla Ons wel. We zien het wel, we hebben ons best gedaan.

Lunch, met dank aan Siebrens cadeautje

Volop visserij 's ochtends vroeg bij Cies

 Dinsdag 23 augustus zeilen we naar Cies en vangen onderweg een mooie makreel. Het kunstaas wat Ties van Siebren kreeg eerder deze week doet het goed ! Anneke gaat met de vis aan de slag: eerst moet ie dood, en daarna gefileerd. Niet een makkelijk klusje: je maakt een mooi dier dood en wil er zo veel mogelijk vis van af weten te halen zodat de vangst goed wordt benut en je niet te veel van een mooi dier verspilt. Om dit dan ook nog op een rollende boot te doen maakt niet niet makkelijker: de makreel smaakt heerlijk maar Anneke kan er niet van genieten.

Onderweg naar de vuurtoren

Isla de Sao Martin

 Even later gooien we ons anker neer bij de Playa Arena das Rodas bij de Isa Cies. Het wordt snel duidelijk hoe de Spanjaarden met deze natural reserve area omgaan: we komen rond zes uur 's avonds aan en er varen veerboten af en aan om de honderden (duizendend?) dagjesmensen van het eiland te halen. De eilanden zijn prachtig maar dus niet bepaald ongerept: de volgende dag wandelen we zowat in colonne naar de vuurtoren en terug, een schitterende tocht. Hierna gaan we naar het strand waar we heerlijk kunnen zwemmen.

Bijna boven

Uitzicht vanaf de vuurtoren

Omdat de anker plaats wat 'rolly' is gaan we na het zwemmen en het warme eten anker op om naar Baiona te zeilen: dit is ongeveer 10 mijl en een mooie stad. Op Cies hebben we uiteindelijk niets gemerkt van het moeten hebben van een vergunning.

De lagune tussen Isla del Norte en Isla del Faro

 Baiona doet mondain aan: mooie kledingzaken en veel verzorgde mensen op straat. We voelen ons iets underdressed maar als yachty mag dit vinden we. In Baiona treffen we ook Alain en ook zijn vrienden Eric en Muriel: een fijn weerzien.

Baiona 's avonds

en 's ochtends vroeg bij vertrek

Op  donderdag verlaten we Spanje: we gaan om 08.00 anker op met bestemming Viana do Castelo in Portugal. Niemand van ons is eerder in Portugal geweest dus dit maakt het extra bijzonder. Naar goed gebruikt verzeilen we ons weer in de kustmist alleen trekt deze dit maal niet op als we de haven aanlopen. Zelfs tussen de pieren zien we nog steeds niets: het zicht zal hooguit 50 meter zijn. Gelukkig kunnen we met de radar wel goed de haven in kijken, anders was het niet verantwoord om zo binnen te lopen.

We zijn in Portugal

Viana de Castelo

 We maken vast aan het wachtponton: we zijn met onze 13 meter wat aan de maat om in de haven te liggen en eigenlijk ligt dit ook wel zo lekker in de rivier met een verkoelend windje. Opvallend is het aantal Nederlanders wat in de haven ligt en die ook nog eens allemaal uit Den Haag komen. Robert spreekt de eerste beste 'nederlander' aan om te vragen hoe dit zit. Het blijkt dat als je een jacht onder Portuge vlag registreert dat je dan aan heel veel eisen moet voldoen (uitrusting, keuringen etc) en dat daarom veel Portugezen hun boot registreren in Nederland of Belgie. Er schijnt in Lissabon zelfs een 'Dutch pontoon' te zijn: allemaal jachten van Portugezen onder Nederlandse vlag. Tja...lang leve de EU maar.

Uitzicht over de ria

Kerk van Santa Luzia

De stad is mooi en meteen anders dan Spanje: de bouwstijl (tegeltjes, balkonnen), het feit dat mensen goed engels spreken, de processie die gelopen wordt, op veel plekken gratis WIFI. Robert herkent de bouwstijl van zijn bezoek aan Macau: een oude Portugese kolonie bij China. We bezoeken een kerk bovenop de heuvel en genieten van het uitzicht wat het twee-na-mooiste ter wereld zou zijn volgens National Geographic. Nu zouden wij niet zo ver willen gaan maar mooi is het wel.

Stiekem echte kaarsjes branden ipv led-kaarsjes achter glas

 Robert brengt onze twee grote, maar sinds Engeland lege, gasflessen naar de lokale chandler die ze kan laten bijvullen. Op de Scillies zijn we overgeschakeld op ons noodrantsoen Camping gas maar dit is zo achterlijk duur dat we bij de eerste gelegenheid de normale flessen laten vullen: nu dus.

Walk like an Egyptian

 's Avonds kijkt Ties de kunst van het garnalen vissen af bij een lokale visserman.

De volgende morgen worden de gevulde gasflessen bij de boot bezorgd: fijne service. We bunkeren water en willen ook diesel tanken maar het blijkt dat dieselpomp in de haven defect is. Robert vult 4 jerrycans van 22 liter met diesel bij het benzinestation in de buurt. Dat is nog een aardige sjouwpartij.

Logstand 11111, natuurlijk niet alleen van deze reis, maar toch

We horen dat de Tsuru van de familie Bogaart in Leixoes/Porto is aangekomen dus we besluiten door te varen naar Porto om hen te ontmoeten. Vanaf Viana is dit ongeveer 30 mijl varen en nadat het gas, water en diesel aan boord is gooien we los. Onderweg zien we op de AIS de Blue Dream van Thom en Hilda achter ons varen en we maken via de marifoon even een praatje. Zij hebben grofweg dezelfde plannen als wij dus we zullen elkaar nog wel vaker tegen komen.

Porto

De aanloop van de rivier Douro bij Porto is toch wat lastig (een drempel, zeer felle ebstroom), zeker in het donker. Hoewel het perspectief om in de stad af te meren lonkt besluiten we toch naar Leixoes te gaan van waar je met metro of bus ook heel snel in Porto bent en bij aankomst treffen we de Tsuru daar voor anker en ook de Agaath. 's avonds hebben we met elkaar een borrel aan boord van de Tsuru.

Porto

 Zaterdag 27 augustus bezoeken we Porto. Een prachtige stad. Helaas staat er bij de beroemde boekwinkel een rij van zeker 200 personen om binnen te komen dus dat moeten we over slaan. Staand bij de kademuur zijn we niet rouwig dat we in Leixoes zijn gaan liggen: het is een onrustige plek waar het hard stroomt.

De boekwinkel, 3 euro entree terug te krijgen bij aankoop van een boek.

Op zondag gaan we op tijd anker op in Leixoes om de 170 mijl naar Lissabon te varen. Het weerbericht geeft noordenwind, 20 knopen, later misschien wat meer, dus lekker opschieten ware het niet dat de wind de eerste uren gewoon zuid is en we weer in de mist belanden. Gelukkig is de mist van korte duur en niet veel later zet de noorden wind in. Anneke en Robert draaien hun wachtjes terwijl de boot zich een weg naar het zuiden rolt en ploegt. Bij Peniche trekt de wind nog wat aan en omdat de bodem hier een trog vertoont is de zee erg onrustig. Eenmaal Peniche voorbij zakt de wind weer wat in en kalmeert de zee wat.

Porto

We hebben een aantal keer marifooncontact met de Tsuru die met ons vertrokken is en min of meer in de buurt is. De Agaath komt later achter ons aan. Leuk dat je zo samen wat kan opvaren. 

Maandagmorgen breekt een nieuwe hoofdstuk aan: in Nederland beginnen de scholen weer, en dus ook aan boord van de Grutte Grize. Anneke begint met wat introductie: weekindeling, wat regels en werkafspraken en de kinderen schrijven een kennismakingsbrief voor de juf van de wereldschool die e.e.a. monitort. Ook verzinnen we een naam voor de boordschool. Uit verschillende suggesties (o.a.'Centrum voor Tucht en Discipline', 'CBS het gefileerde visje') bedenken en kiezen de kinderen 'Wereldreizigers van Tamar'. (Tamar staat voor de eerste letters van onze voornamen)

Op de Taag vlak voor Lissabon

Later op maandag rondden we de kapen Cabo da Roca en Cabo Raso: dit zijn de laatste kapen voor het Rio Teje estuarium waar Lissabon in ligt. Deze kapen doen hun reputatie eer aan: de wind accelereert totdat we af en toe 30 knopen op de klok hebben staan. Opschieten doet het zo in ieder geval wel. Gelukkig bedaart de wind en zee als we bij Cascais de hoek om zijn: dan lijkt 20 knopen ineens lekker rustig terwijl die windsterkte voor veel mensen al een reden is om in de haven te blijven.

School is begonnen

We zeilen tegen de ebstroom de rivier op en vinden een plekje in de Doca de Alcantare marine vlakbij de beroemde brug. Morgen gaan we na schooltijd Lissabon verkennen.