Gezelligheid kent geen tijd

Donderdag overdag laait de bosbrand weer op. Blusvliegtuigen vliegen af en aan. Het licht in de haven is wat oranje-achtig en een enorme rookpluim verduistert de hemel in het noorden en noordoosten.

Fikkie

 Robert en Ties maken kennis met Teade en Tilly uit Drachten: zij liggen al een paar jaar met hun cat in Alvor. Zij tippen ons over een paar goede restaurants net buiten Alvor met normale prijzen. Dit om de tourist-trap Alvor wat te ontlopen: in het centrum zijn alle menus in 4 talen en de prijzen toeristisch hoog. Na een fikse wandeling blijkt het beoogde restaurant vandaag dicht te zijn. Daarna belanden we bij D'Alvino, ook een prima tent met een Nederlands/Portugese eigenaar. Hij vertelt ons dat de bosbrand die woedt de grootste is van dit jaar en al reikt tot aan de snelweg bij Portimao. Hij bezit zelf een huis in dat gebied en maakt zich nogal zorgen.

Niet best dit

De volgende morgen lijkt de brand gelukkig geblust: er hangen enkel nog witte pluimen van het blussen en gedurende de dag zien we geen nieuwe rook of brandhaarden. Brand meester dus, gelukkig voor de mensen hier.

Ties is mooi snel klaar met school en hij gaat met Robert met de dinghy op zoek naar een BBQ plek. Om niet de volgende bosbrand te willen starten zoeken we secuur naar een plek met enkel zand, aan het water aan hogerwal.

Het onderwerp vandaag is 'meten met maten'

 De plek moet met hoog- en laagwater te bereiken zijn om grote dinghy sleeppartijen te voorkomen en met hoogwater niet helemaal onderlopen. Eisen? Nou en of, maar de plek wordt gevonden en na de lokale Pingo Doce leeggekocht te hebben gaan we met de bemanning van de Tsuru lekker BBQ-en.

Makreeltjes op de BBQ

 Helaas wordt Ties ineens ziek: hij is wat koortsig en klaagt over hoofdpijn. Hij ziet het wel zitten om te BBQ-en maar komt eigenlijk niet verder dan op het strandje liggen op een matrasje onder een dekentje. De ziel. Tussen het roosteren door kunnen de anderen heerlijk zwemmen en voor we het weten is de zon onder en weer een dag voorbij.

BBQ met de Tsuru

Ties is gelukkig de volgende morgen weer helemaal opgeknapt en dat is maar goed ook want er volgt een herhaling van zetten: de Agaath en Zahree arriveren ook uit Lissabon (met een stop in Sines en net na Sao Vicente) en na een stranddag met heerlijk hoge golven gaan we weer naar 'ons' plekje, deze keer voor een BBQ met 4 Nederlands boten. Er ligt een verzameling dinghys op het strand, overal liggen kinderen in het water en vis, vlees en wijn zijn overvloedig aanwezig. Wanneer de zon onder is breken we het kamp op. De motor van bijboot van de Zahree werkt niet dus zij krijgen een sleepje van de Agaath, die daarna op de terugweg zelf zonder benzine komt te zitten. Gelukkig kan dit in een lagune allemaal niet zoveel kwaad.

Er wordt serieus goed gezeild met deze 'rondvaartboten'

Zondag volgt een echte rustdag. Ties en Robert gaan het plankenpad volgen dwars door de lagune en gaan gewapend met verrekijker op pad. Anneke gaat aan de slag met wat huisvlijt: ze maakt de (in Nederland al gekochte) horren op maat voor alle luiken zodat we later op de reis minder last hebben van vliegen en/of muggen aan boord. Meike en Amarins hebben heerlijk geknutseld: de Beanies zijn door de dames in nieuwe kleren gestoken.

Hele maaltijden geknutseld

Donatine van de Agaath had een Ladies Night geopperd en 's avonds gaan de 4 dames van de Zahree, Tsuru, Agaath en Grutte Grize op stap in Alvor. De heren laten deze kans niet lopen en verzamelen bij Bas aan boord voor whisky en sigaren (nou ja, figuurlijk dan: een biertje en een zoutje). Gewapend met portofoon zodat de kinderen via de marifoon kunnen oproepen als er iets is gaat Robert ook onderweg en Michel stapt later ook bij Bas aan boord met een babyfoon in de hand. Herbert was er al, dus de club was compleet.

Om half een komen de dames terug na een geslaagde avond in een port en wijn-bar en treffen alle heren aan boord van de Agaath. Met elkaar doen we nog een laatste borrel.

Skypen met de klas

 Op twee boten is er morgen weer school en Robert moet met Meike en Ties om 08.00 op de kade (bij de WIFI) zitten om te skypen met de klas. Dit slaagt gelukkig. Eerst skyped Ties met zijn klas. Meike heeft nog geen skype-adres van haar klas maar Juf Anita (van Ties) is zo lief de hele groep acht naar haar klas te halen zodag Meike ook kan skypen met haar klas. Deze contactmomenten met thuis zijn erg belangrijk voor de kinderen. Amarins had geen skype-afspraak gemaakt, maar dat proberen we volgende week.

met anker-op gaan vissen we een oude krabbenfuik mee op

Na school varen we naar de visserijhaven om onze watertanks te spoelen: er zit een muf luchtje aan het water uit een van de tanks dus uit voorzorg pompen we beide tanks leeg, doen een shock-treatment van tanks en leidingen met een dosis bleek, spoelen ze, en vullen ze opnieuw af met schoon water. Tijdens dit klusje komt een Frys om utens nog even een praatje maken: hij ligt met zijn Ovni J&B hier aan een mooring na een aantal jaren van mooie en lange reizen. Als Robert later gaat afrekenen voor het water bij de havenmeester volgt een minder leuke verrassing: ze rekenen maar liefst 20 euro voor 'short-stay'. Een totale rip-off voor 1500 liter water en een paar uur aan een brakke steiger. Als Robert protesteert krijgt ie een rekening te zien van wat de hele haven aan water kwijt is met daarbij een boze blik van de havenmeester. Omdat ze (de al aanwezige mensen) in het havenkantoor al ruzie met elkaar hadden bij binnenkomst besluit Robert zijn verlies maar te nemen. We liggen hier al bijna een week gratis geankerd dus dit slikken we dan wel.

In de tussentijd was Anneke met Amarins en Meike wezen winkelen in Alvor. Er worden mooie souvenirs gekocht en ook twee mooie zomerjurkjes. Lekker uitgebreid van winkeltje naar winkeltje zonder twee heren die je zo snel mogelijk de winkel weer uit willen hebben. Win-win.

Anneke en Ties knutselen zelf een kunstaas

Op dinsdag vertrekt de Tsuru naar poesiemauw (ook wel: Portimao) omdat de ouders van Michel over zijn gekomen en daar een apppartement hebben gehuurd. De Agaath en Zahree vertrekken alvast richting Faro, en wij blijven nog een dagje hier. We doen school, gaan daarna lekker zwemmen en doen wat boodschappen voor de reis naar Faro. Robert installeert het koolstof filter in de waterleiding in de kombuis zodat het tankwater altijd lekker fris en vers smaakt en eventuele verontreiniging eruit gefilterd wordt.

Ties kijkt de tonijn haast op de haak onderweg naar Faro

Woensdagmorgen gooien we los voor de 40 mijl naar Faro. De eerste uren is het erg blak weer maar we zeilen wel. Gedurende de dag neemt de wind verder toe totdat er uiteindelijk vlak voor de ingang van de lagune van Faro de voorspelde 6 Bft staat. We hebben ons niet goed gerealiseerd hoe hard het hier in en uit stroomt: de hele lagune (en die is nogal groot) stroomt vol en leeg door twee gaten en dat gaat met nogal wat geweld. Omdat we de eerste uren maar langzaam hebben gevaren zijn we later dan verwacht en treffen we de volle ebstroom. Westenwind kracht 6 (gelukkig geen zuid of zuidwest), een oplopende kust, en 5 knopen stroom naar buiten de lagune uit: de zee ziet er wild uit en loopt steil op maar breekt niet echt mid-vaarwater dus we zetten door (anders hadden we bijgedraaid en gewacht tot opkomend water).

Het is zaak het diepste water aan te houden zodat we de beste zee hebben en met voldoende druk op zeil en motor stuurt Anneke de Grutte Grize vakkundig naar binnen. Toch best een lastige aanloop, zo blijkt ook voor een jacht achter ons: hun genua slaat een flarden in een mislukte gijp, ze komen alleen op de motor niet tegen de stroom en golven op en draaien terug om het met grootzeil erbij nog eens te proberen. Later kost het ze zeker 5 pogingen om een mooring op te pakken, de schrik zit ze duidelijk nog in de benen.

Binnen-lagunetje op Culatra

Wij liggen inmiddels voor anker bij Ilha de Culatra naast de Zahree en de Agaath: lang leve de AIS maar weer. We doen de laatste schooldingen voor de dag want dat moesten we staken toen het echt begon te waaien. We koken, eten en gaan er op tijd in. Morgen weer een dag.

Op donderdag pakken we de 'gezellig he' draad weer op alsof we nog in Alvor liggen. We gaan met de bijboot naar Ilha de Culatra en verkennen het eiland. Het doet on-Europees aan met de blokkige laagbouw, straten die verhard zijn met rijplaten, of alleen maar uit mul zand bestaan. Het lijkt een soort voorpost van Afrika en heeft een heel eigen (en prettige) sfeer. We treffen de bemanningen van de Zahree en de Agaath en zijgen neer op een terrasje. Bier, wijn, port en fris: het kost allemaal 1 euro.

Culatra visserijhaven

Twee Nederlanders lopen langs: 'Hallo, wij zijn Jouke en Pleuni'  en vannacht aangekomen.  That rings a bell ! Check-dubbelcheck, we delen gezamenlijk vrienden (de familie Bijlsma) en via Paul wisten we al dat zij ook onderweg waren en ook waar ze ongeveer uithingen. Jouke en Pleuni waren wat later vertrokken dan de meeste andere vertrekkers maar zijn nu dus ook in zuid-portugal gearriveerd.  Er gaat snel een foto op de whatsapp naar Paul. Het is sowieso opvallend hoe veel Nederlandse jachten hier bij Culatra liggen: tussen de 10 en de 15, en de drie-kleur is oververtegenwoordigd vergeleken met andere Europese boten.

 Ilha de Culatra vormt een deel van de begrenzing aan de zeekant van de lagune van Faro. Faro zelf schijnt de moeite van een bezoek waard te zijn alleen zijn er geen jachtenvoorzieningen maar 'strand' je in een soort waddengebied vol kreken en slenken. Er varen geen ferries van Culatra naar Faro. Wel naar Olhao, een nabijgelegen stad maar dan moet je met OV naar Faro, ook niet handig. Als alle schoolwerk af is gaan we dus met de Grutte Grize richting Faro, lang leve midzwaard en hefroer. Schoolwerk vandaag betekent de eerste toets voor Meike: ze vliegt er fluitend doorheen.

De weg naar Faro is eigenlijk diep zat, maar op het eind kom je in een soort baaitje waar van alles en nog wat aan stroompjes en geulen samen komt en waar de meeste plek wordt ingenomen door lokale moorings. We varen er voorbij, ankeren maar bedenken dan dat dit geen fijne plek is: een bank vlakbij, stroomrafels uit een zijgeul en te dicht bij mogelijk andere scheepvaart. Terug dus maar weer naar net voor de baai en hier liggen we prima.

Met de dinghy varen we naar Faro en maken vast net achter een lage spoorbrug in een sportboten haventje. We knopen de dinghy vast met lijn en kabelslot aan een tree van een trap in de kademuur. Het is hoog water en we laten genoeg lijn/kabel om een eind te kunnen zakken. Faro heeft een middeleeuws ommuurd centrum (wat de Moslims hebben opgeworpen om de Christenen buiten te houden, niet echt gelukt dus). Leuk om doorheen te lopen.

Oude stadspoort van Middeleeuws Faro

We gaan een 'supermercado' binnen maar treffen naast 1 stellinkje met wat levensmiddelen de hele winkel gevuld met flessen port (van vloer tot plafond: port !). Peter Leon, eat your heart out: hier moet je een keer heen. Foto's maken mocht niet, en toen Robert de eigenaar vroeg of ie verzamelde zei hij 'nee hoor, enkel voor de verkoop...'. Dus.... Overigens was de duurste fles port die we zagen 1.900 euro (!!). We vinden nog een andere supermarkt voor wat basics en Amarins koopt een kaart voor Renee: we lazen dat ze haar voet heeft gebroken.

Bij een restauranje bestellen we 5 dagmenus: biefstuk met patat, rijst, salade, drinken, koffie of thee na, en couverts vooraf ('couvert' is wat brood en olijven vooraf). Uit en thuis voor 6,50 pp en heerlijk gegeten. Op een tafel verderop worden een soort zeeslakken geserveerd en Ties informeert wat het is. Daarop zet de serveerster bij ons ook een schaaltje neer en Ties, Anneke en Meike hebben voldoende lef om ze te proeven. Het smaakt goed, en lijkt wel wat op mossels.

Held

En heldin

Na het eten gaan we terug naar de bijboot. Het blijkt dat de trap niet meer treden heeft dan die we zagen bij hoog water. De boot hangt nu dus weliswaar aan voldoende lange lijn maar we kunnen er niet instappen. Robert weet slot en lijn los te maken en het bootje te geleiden naar een trap wat verder op. We kunnen gelukkig onderweg. De spoorbrug is nu een stuk hoger (want het water 2,5 meter lager) en aan de andere kant varen we ineens tussen hoge kwelderranden door (waar we bij aankomst gewoon overal water hadden). De zon gaat al bijna onder dus we moeten snel onze weg naar de boot zien te vinden wat nog niet zo makkelijk is omdat je vanuit een lage dinghy niet over de randen van de geul heen kan kijken en dus niet kan zien welke route je moet varen. Gelukkig komt er een lokaal motorbootje langs die ons voorvaart naar het baaitje van waaruit we het zelf weer kunnen vinden. We hoeven dus geen hotel in Faro te zoeken voor vannacht.

Stranddagje op Culatra

Op zaterdagmorgen 18 september varen we op het vroege tij weer terug naar Culatra en we sluiten ons weer aan in het ritme van zwemmen, terrasje en samen eten. Er volgt een echte stranddag met golfzwemmen, zandkastelen bouwen en lekker bakken. Meike, Ties en Amarins blijven achter bij Bas en Donatine als Robert en Anneke met Jouke en Pleuni alvast richting terras gaan. De Zahree sluit aan met hun bezoek (de ouders van Tineke, en hun dochter Doenja) en later ook de kinderen en de rest. We eten en drinken met elkaar en het leven is goed. Als we 's avond willen terugvaren naar de boten blijkt de buitenboordmotor van Bas stuk: hij schakelt niet. Inspectie de volgende dag leert dat de schakelpen is afgebroken van de bedieningspen: iets wat niet zelf te repareren is zonder onderdelen en servicemanual. Pech dus, en hoewel er nog garantie zit op de motor zit je er niet op te wachten in den vreemde op zoek te moeten naar een reparateur.

Lekker eten met zijn allen

Zondag sluit de Tsuru zich ook weer aan maar dit zal van korte duur zijn. Na een paar reuze gezellige weken in de Algarve gaan de wegen zich tijdelijk scheiden: Agaath en Zahree gaan verder naar het Oosten richting de Spaans/Portugese grens en de Tsuru en wijzelf gaan richting Marokko. De Island Lady van Pleuni en Jouke gaat ook naar Marokko, maar net iets later dan wij. Op de Canaries zullen we elkaar wel weer treffen: die liggen voor iedereen op de weg naar het Zuiden en de seizoenen dicteren de planning voor iedereen. Tot ziens in oktober dus !

Ter voorbereiding op onze trip naar Marokko varen we zondagmiddag naar Olhao. Hier kunnen we uitgebreid boodschappen doen en diesel en water (by can) bunkeren. In de haven is geen plaats (is bekend hier) maar met wat lef en weinig diepgang kun je ankeren tussen de twee havenkommetjes in.

Voor anker bij Olhao. Met laag water ziet er hier heel anders uit

Zo gezegd zo gedaan en we liggen ook nog voor Jazzcafe Cantaloupe. Er klinken de hele avond heerlijke klanken. Maandag bunkerdag en weer school en als het weer goed lijkt dinsdag richting Marokko: een nieuw hoofdstuk.