De Reeds' voorbij

De klanken van Jazzclub Cantaloupe  in Olhao luiden ons verblijf in Portugal uit. De naam van de club is afgeleid van een klassieker van Herbie Hancock: Cantaloupe Island. De kinderen kunnen het ook goed waarderen en we doen een blokje muziek aan boord: wat is Jazz ? Ter ondersteuning gebruiken we Robert's meest favoriete uitvoering van het stuk door de meester zelf:

Terwijl Anneke op maandagmorgen de school draait gaat Robert alvast met de bijboot diesel en water halen. De windverwachting voor de komende dagen is erg rustig dus voor de zekerheid vullen we de brandstof tanks bij met 120 liter diesel, goed voor ongeveer 40 motoruren en daarmee de volledige 200 mijl naar Marokko mocht het echt helemaal niet waaien. En beter mee verlegen dan om verlegen. Bij het tankstation is het ook een komen en gaan van vissers: ze weten niet hoe snel ze op zee moeten komen nadat er 1 terug kwam, waarschijnlijk met hele goede vangsten.

120 liter diesel by can

De kinderen hebben ook zin om te vertrekken: Marokko en dus Afrika lonkt. Een nieuw werelddeel en een totaal andere cultuur. We stouwen steeds kaarten en boeken die we voorlopig niet meer nodig hebben onder een bank en deze keer kan de Reeds' erbij: die hebben we pas weer nodig op de Azoren. Best een mijlpaal en duidelijk een teken dat we een goed eind van huis beginnen te komen.

Met laag water bij Olhao, het jacht vaart in de geul erachter

 Als de kinderen hun schoolwerk af hebben gaan we met zijn vijven Olhao in. Eerst naar de hengelsportwinkel voor 'succesrijk' kunstaas. De winkeleigenaar spreekt nauwelijks een woord engels of frans maar tekent voor ons uit hoe de plastic inktvisjes op de haken te bevestigen zodat de eventuele tonijn of dorade goed blijft hangen. We kopen er ook een 'gaff', een soort haak om vissen aan boord te trekken, die hadden we ook nog niet eerder kunnen vinden. De successen van de Zahree geven inspiratie en als we de prijs van de aankopen verrekenen in kilo's te vangen tonijn is het met elkaar een koopje.

Gedecoreerde gevel in Olhao

 We brengen een bezoek aan de supermarkt zodat we genoeg verse proviand hebben en daarna drinken we nog wat op een terrasje om te kunnen facetimen en skypen met Froukje, Eline en Renee. Op hoog water gaan we anker-op en varen terug naar de baai voor Culatra waar we 's avonds bezoek krijgen van Jouke en Pleuni.

De Portugese zon zwaait ons stijlvol uit, morgen vertrekken we naar een nieuwe wereld

 Dinsdagochtend doet Anneke weer de school terwijl Robert de boot vaarklaar maakt, de bijboot aan dek sjort en de windvaan installeert: klaar om te gaan en om half elf gaan we anker op en over de laatste eb de lagune van Faro uit naar zee.

Op zee ter hoogte van Gibraltar

 De wind is prachtig: tien knoopjes halve wind en we zeilen met een mooie gang Afrika tegemoet. Eigenlijk iets te mooi: we hadden rekening gehouden met minder snelheid en zoals het nu lijkt komen we 's nachts in Marokko aan in plaats van 's ochtends vroeg. Ach, het is nog bijna 200 mijl te gaan dus we zien wel hoe het komt. De windvaan stuurt ons weer perfect.

Onze grote vriend de windvaan

In de nacht steken we de grote-schepen-route langs de Straat van Gibraltar over. Het is op de AIS mooi te zien hoe de grote schepen (die voor ons moeten wijken) hun koers tijdige een paar streken verleggen. We hoeven niets te doen en zeilen lekker door.

's Nachts is er ook weer een freakshow op kanaal 16. Bij Biskaje gebeurde dit al, voor de Spaanse kust en nu weer: allerlei geraaskal, gescheld, gefluit, gescheet, gezang en nog meer ongein over de radio. Of het verveelde vissers of wachtleiders zijn is onduidelijk maar het is superhinderlijk: je wil 16 wel bij hebben staan maar niet al die ongein aanhoren. Bovendien schakelt de marifoon over de buitenspeakers van de radio/cd heen dus verpest het ook nog eens het luistergenot tijdens de nachtelijk wachten. Nu kun je dit wel uitzetten maar dan hoor je het weer niet als er wel iets belangrijks is op 16.

De golfbreker bij Rabat 's ochtends, heel wat rustiger gelukkiger

Bij zonsopkomst waait het nog steeds lekker maar wordt steeds duidelijker dat we de volgende nacht gaan aankomen en niet pas de ochtend erna: we laten als de school klaar is vanaf de middag de motor langzaam meedraaien waardoor we net een knoopje harder lopen en de ETA op de vroege avond uit komt. Bijkomend voordeel is onbeperkt stroom voor de kinderen om lekker te WII-en en de NatGeo DVD's over de diepzee te kijken.

's Avonds om acht uur zijn we bij Rabat voor de deur. De aanloop is wat lastig omdat er na de grote golfbrekers een ondiep binnenbaaitje is met onverlichte golfbrekers die de rivier afbakenen waaraan de marina ligt. Het is inmiddels donker en er loopt een aardig swell recht op de haveningang. Een absolute no-go dus om zelf aan te lopen want voor je het weet vaar je een donker gat met brekende zeeen in.

De jachthaven heeft echter een loodsboot die bezoekende jachten tegemoet komt en voorvaart naar binnen toe. Om dat te doen moeten ze zelf eerst naar buiten en kunnen dus de situatie beoordelen. We hebben marifooncontact en na enige tijd zien we buiten de pieren de loods wachten.

We zijn er !

 "Bienvenue a Maroc, Suivre s'il vous plait". Ondanks een onbestemd voorgevoel (omdat je je veilgheid deels in handen van de loods legt en zelf nooit zou binnenvaren nu) volgen we. Links en rechts breken de golven huizenhoog op de golfbrekers en voor ons lopen door het ondiepte water de golven zo hoog op dat we de loodsboot de helft van de tijd niet zien. De kinderen zitten met reddingsvesten aangelijnd in de kuip: als er iets misgaat is er in ieder geval niemand binnen.

Dan zien we de loodsboot omdraaien en terugstuiven naar ons. 'Abort, abort, dangereux ! Suivre, suivre, dangereux !'. Even twijfelen we, echt waar? Nu omdraaien ? Hier? ....dat is ook niet echt een fijn moment tussen de pieren. Robert maakt rechtsomkeert en stoomt vol gas naar buiten, tegen de hoge bergen op, en als er weer 15 meter water onder de boot staat gaat het gas eraf en komt de loods langszij. Ties schiet in de stress van het plots opdraaien richting het brekend water van de stuurboord golfbreker maar kalmeert weer op de weg naar buiten. Anneke en Robert zijn ook niet echt geamuseerd: waarom eerst naar binnen en dan toch niet en dan moeten opdraaien op zo'n kl*-plek?  De loods weet toch hoe het er uit ziet, want hij is er net zelf doorheen gekomen?

Tres dangereux, pas possible, demain ! Ze stellen voor om het morgen om negen uur nog eens te proberen maar we zien niet wat je daar mee opschiet: dan zijn we weer tegen de eb in aan het binnenlopen. We maken er zeven uur van: dan is het net licht is en precies hoog water.

Nog even overwegen we door te varen naar Casablanca of Mohemadia, 35 mijl verderop, maar de wind is er uit en motoren langs de kust in het donker is niet slim gezien alle visnetten die er liggen. De netten van de 'grotere' vissers zijn aardig gemarkeerd met vlagjes die je wel ziet met wat maanlicht maar er liggen ook netten aan niets meer dan wat pet- of melkflessen en die zie je overdag al nauwelijks. We gaan bijliggen op de 30 meter dieptelijn en doen zo nog een nachtje op zee. Robert doet de eerste wacht, slapen is er toch nog niet bij met de adrenaline van de afgebroken eerste aanloop in je lijf.

Een van de poorten naar de Medina van Sale

 Door de weinige wind en de stevige swell is het erg onrustig maar we willen ook niet motoren vanwege de netten. Het valt ons eigenlijik niet op hoe verdacht langzaam we gaan omdat we het gebrek aan vaart wijten aan het rollen en de hoge golven in combinatie met het kleine beetje zeil wat we hebben staan. Daarbij komt het wel goed uit: we willen niet te ver wegzeilen omdat we om zeven uur weer voor de ingang willen zijn.

Als donderdagmorgen er genoeg licht is roepen we opnieuw de loods op voor een nieuwe poging. Volgens hen is het nu prima (dat was het 's avond ook zeiden ze eerst, dus enige twijfel is er nog, dus wederom is iedereen aangelijnd buiten).

Robert geeft gas om naar de loods toe te varen en merkt dat de boot niet harder wil dan 3 knopen. Met het gas eraf ligt de boot meteen nagenoeg stil. Dat kan maar 1 ding beteken: we slepen iets mee. Een blik over de spiegel zegt genoeg: we slepen een groot oranje visnet met ons mee. Gelukkig zit er niets in de schroef (lang leve de schroefraamconstructie van de Ovni) maar het blijft gevaarlijk zo dicht bij de kust. Anneke roept de loodsboot op en meldt dat we een probleem hebben en in het slechtste geval een sleepje nodig hebben om vrij van de kust te blijven terwijl we het net klaren.

Wederom lang leve de Ovni: we pompen het zwaard en het roer omhoog waarna we praktisch een platbodem zijn en zien eerst een eerste en dan een tweede petfles onder de boot vandaag komen met ertussen een hele boel net. Gelukkig zijn we vrij en kan het gas erop. De loods vaart voor en probleemloos lopen we binnen.

Om acht uur maken we vast aan de meldsteiger en begint het inklaar proces: eerst iemand van de haven, veel formulieren en vragen. Dan iemand van de politie met nog meer vragen en formulieren. Dan de douane met een drugshond en wederom wat vragen. Of we een drone aan boord hebben. Jazeker. Ties zijn drone wordt  uitbreid bestudeerd of er een camera in zit. De haven is 'de koninklijke' en ze willen duidelijk geen risico op spionage. Zo werkt ook marine traffic hier niet (de AIS wordt kennelijk geblokt) en is dit gebied geblurred op google maps.

Meike in de medina

Als alle formaliteiten zijn afgerond met wat fraaie stempels in de paspoorten krijgen we een plekje aan de bezoekers steiger waar nog een 15 andere buitenlandse jachten liggen. De kinderen sluiten meteen vriendschap met Mathilda en Troel (schrijf je dat zo?) van de Anna Lisa, een zweeds jacht uit Skanor.  Ook treffen we hier de Freya, de Tsuru en de Sea for Miles. Allemaal vertrekkers en vanaf hier is iedereen onderweg zuidwaarts: er is met de heersende wind en stroming eigenlijk geen andere weg. De kortste weg naar huis is via Carieb of pas volgende jaar zomer via de Azoren.
 

Ze verstoppen hier GSM antennes in nep-palmbomen

We gaan 's middags nog naar de medina in Sale en de eerste kennismaking met Marokko is leuk en interessant: vriendelijke mensen, de gebedsoproepen vanaf de moskeeen, de andere gebruiken, heerlijk fruit en brood. Onze zintuigen doen zich te goed aan deze andere wereld. Robert en Meike lopen nog een stukje door het hart van de medina met alle steegjes en straatjes met winkeltjes en kraampjes. Je zou er een dagtaak aan hebben om hier je boodschappen te doen: voor elke dingetje moet je weten waar je moet zijn.

Speelmaatjes

In de tussentijd zijn Ties en Amarins met Anneke in de speeltuin waar ze door nieuwsgierige Marokkaanse kinderen worden overladen met een soort groene mandarijnen (als cadeautjes nemen we aan :) ).

Op vrijdag doen we weer school en als de kinderen klaar zijn zitten ze meteen aan boord van de Anna Lisa. Robert koopt vast treinkaartjes voor ons eerste uitstapje op zaterdag: een dagje naar Fes. Opvallend is hoe ze hier geldtransacties doen: als je betaalt  met contant geld noemen ze het bedrag wat je geeft zodat je kan knikken dat je dat inderdaad gaf en hetzelfde gebeurt met wisselgeld. Nooit onduidelijkheid en wisseltrucs denken we.

Medina Sale

Het kakkerlakken en ongedierte-regime gaat nu ook echt in: niemand mag met de 'wal-'schoenen aan boord om geen eitjes of larven aan boord te brengen en we zijn vanaf nu voorzichtig met levensmiddelen die we aan boord brengen.