Sinterklaas eiland

We vermaken ons prima op Sal. De ankerbaai van Palmeira is mooi beschut en het is hier niet zo toeristisch als op het zuiden van het eiland. Er zijn wat bezienswaardigheden op het eiland maar we besluiten deze te skippen: volgens de pilot en verhalen van anderen is het 'eenoog koning'. Het stadje Palmeira zelf is ook al attractie genoeg: vriendelijke mensen op straat, kleine winkeltjes, bedrijvigheid bij de visafslag en kinderen die met autobanden en andere rommel op straat spelen.

Container bar

 Jay krijgt van ons een lege gasfles mee en brengt deze gevuld weer terug aan boord. Een zakje was laten doen zou 15 euro kosten dus dat laten we nog maar even. Hij kan ook water leveren maar ook dat kost nogal (een paar honderd liter voor 15 euro) dus ook dat regelen we zelf. Er is in het stadje een fontenario: een centrale watertank waar je je flessen en cans kan vullen tegen betaling. Al het water wordt hier gemaakt uit zeewater met een ontziltingsinstallatie dus het is schaars en duur.

Het vertrekkersleven is goed voor de lijn

 De winkeltjes voeren beperkt assortiment: conserven, brood en heel beperkt groenten en fruit: bananen, pompoen, zoete aardappel, ui, wortel: dat is het wel zo'n beetje. Je kan overal met euros betalen dus zo toeristisch is het nog net wel. Bij de telecomwinkel kopen we een 5Gb simmetje zodat we overal internet hebben.

Gezonde competitie

Het is hier ook weer een aardige enclave Nederlanders: de Freya, Agaath, Zahree en Tsuru zijn allemaal present en later komt ook de Umnyama van Dick en Monique er nog bij. Op dinsdagmiddag strijken we neer in een barretje aan de kade waar Anneke de zwaarste caipirinha geserveerd krijgt tot dusver. Het is gezellig en we vragen Jay of hij nog kip en patat kan regelen (had ie een keer gezegd) maar dat lukt hem niet meer zo laat.

Lekker spelen

Poolmaster

 We schuiven op naar een restaurantje een stukje verder in de straat. Hier staat een tafelvoetbal en een pooltafel en er onstaat een heerlijke competitie tussen ouders en kinderen en tussen boten. Ondertussen worden er voor ons plates-hamburger gemaakt met de beste frietjes sinds lang: ter plekke handgeschild en gesneden: zaaaaalig ! Voor we het weten is het laat en gaan we met de dinghies weer terug naar onze boten.

Skypen met de klassen

 Woensdag hebben we een skypesessie met de klassen van de kinderen: het is erg leuk weer even bij te kletsen en de verbinding is dankzij het 3G-netwerk prima. Als wij ook klaar zijn met school gaan we water halen bij de Fontenario: met 80 liter in cans en 80 cent lichter varen we terug naar de boot. Van de Umnyama horen we dat hun bijboot een soort van gestolen werd toen ze terugkwamen bij de kade: er stonden twee jongens en een man in en ze waren net bezig de motor te starten met een geimproviseerd dodemanskoord. Ze maken snel een full-frontal foto van de dieven die zich daarop snel uit de voeten maken. We klaren vast uit bij de politiepost zodat we later onderweg kunnen naar Sao Nicalao (ofwel Sint Nicolaas). De Freya is het knutselparadijs voor Meike en Amarins: zij mogen daar aan boord aan de sinterklaasurprises werken.

Onderweg naar Sao Nicalao

Naar Sao Nicalao is het ongeveer 40 mijl varen en we willen niet met donker aankomen. We gooien daarom om vijf uur 's middags los en zeilen samen met de Tsuru de zonsondergang tegemoet. Er staat wat meer wind dan verwacht dus ook nu moeten we weer wat afremmen om niet te vroeg aan te komen. Een aantal van de eilanden zijn niet nauwkeurig gekarteerd en ook de vuren en lichten werken vaak niet. Daarom willen we alleen bij daglicht enigszins in de buurt van land komen zodat we op zicht de kusten kunnen verkennen en niet per ongeluk te dicht bij de wal of ondieptes in de buurt komen.

De baai van Tarrafal

 Vrijdag aan het eind van de ochtend gaat het anker in de grond op Sao Nicalao. Er loopt een aardig swell stuk op de kust 50 meter verderop dus we zorgen dat het anker goed ingraaft. De eerste keer horen we het hobbelen over de stenen 10 meter onder ons: hier dus maar niet. Een ander plekje is beter: het anker ligt in zand en we liggen als een huis. Dat mag ook wel: deze ankerplek is berucht om de valwinden die van de bergen af komen zetten hoewel het nu erg rustig is. De Zahree verwelkomt ons: zij waren al eerder hier naartoe gevaren.

We lanceren de dinghy en gaan in het stadje Tarrafal de kant op. Nog voor we bij het strand zijn komt er een groepje schooljongens aanrennen die graag  onze bijboot willen bewaken: we wijzen er een aan als bewaker een geven hem 100 escude (~ 1 euro). Voor dit tarief passen ze de hele dag op je bootje. Ons bootje veilig, de jongens een zakcent: win-win dus.

Heerlijke golven

 In Tarrafal is een groentemarkt en een aantal best aardige supermarktjes (de meeste bestierd door chinezen). In een ervan vinden we blikken Nederlandse leverpastei en een vriezer met frikandellen en hamburgers. Met onze moestuintjes onder de arm gaan we onderweg naar pension Aquaria van Henny Kusters. Henny (inmiddels 83 jaar) is hier neergestreken na een zeilreis van twee jaar en runt al 18 jaar het pension. Het is befaamd om zijn goede keuken: hij leidt lokale jongens/mannen op tot kok en leert ze een houding en mentaliteit om iets op te bouwen met hard werken en leren. Via de mail hebben we contact gehad over de plantjes die hij graag wil hebben: wij hebben de ruimte niet aan boord om ze te verpotten en verzorgen.

Plantjes afgeven bij Henny

 Het is een markante kerel die de touwtjes stevig in handen heeft in zijn toko. Hij kent het eiland heel goed en tipt ons over Caberinho: een mooie plek aan de kust. We spreken af voor de volgende dag om vier uur: dan staat er voor ons een pick-up klaar en gaat Edson (een van zijn medewerkers) met ons mee om ons te gidsen.

Met Edson in de pickup naar Caberinho

Op zaterdag gaan we na school naar het strand. Hier lopen heerlijke golven stuk op het strand en de kinderen kunnen hun lol niet op. Om vier uur zijn we bij Henny en stappen we in de pick-up voor de rit naar Caberinho. Het is ongeveer 30 minuten rijden en de rit alleen is al prachtig.

Meike houdt zich goed vast

 De Zahreetjes zijn ook mee: ook zij waren getipt. Aangekomen bij Caberinho vallen we van de ene verbazing in de andere: wat een pracht.

Hoe ontstaat zo iets?

Het is ons een raadsel hoe dit is onstaat in al deze fijne laagjes, dat moeten we nog eens opzoeken.

Een van de inhammen vanaf boven

 Als we een plateau oversteken wordt Edson wat nerveus: hij waarschuwt heel goed de golven in de gaten te houden omdat er af en toe hele hoge het plateau op kunnen komen. En inderdaad gebeurt dit op een gegeven moment: het is goed dat er niemand op staat op dit moment.

Op de rotsen

Tegen de schemering komen we weer terug in de haven. We kopen frikandellen en witte broodjes en trakteren ons aan boord op broodjes frikandel.

Mooi !

Even poedelen

Onze pick-ups

Guilty sins

Zondag 26 november doen we een ochtendje school waarna we naar het strand gaan. De golven zijn weer heerlijk hoog en met de hollandse enclave bouwen we zandkastelen, surven met bodyboards van de golven af en laten we ons heerlijk met de wasmachine mee het strand op spoelen. De kinderen zijn stuk aan het eind van de dag van al het water en de zon en gaan vroeg op bed.

De mannen spelen op het strand

 Maandag om 09.00 gaan we met de kinderkaravaan naar de Monte Gordo: de hoogste piek van Sao Nicalao. We verzamelen ons op de kade en regelen een aluguer (een soort taxi) die ons naar het begin van het wandelpad brengt. We passen met 15 man in 1 busje en de rit is prachtig.

Met de hele kinderkaravaan in 1 busje

 De wandeltocht zelf is werkelijk schitterend. Het is een steile klim en af en toe moeten de kinderen even uitpuffen maar uiteindelijk komt iedereen boven. Het uitzicht is magnifiek, zowel over zee als over de valleien op het eiland zelf. Sinterklaaseiland is tot nu toe onze favoriet van de Kaap Verden, zowel qua mensen als qua natuurschoon.

Drakenbloedbomen, zeldzaam

Blik in de vallei

Bijna boven

Mooi groen dankzij stijgingsregen

Hoooooii !

Ruige natuur

Er gaan niet alleen toeristen omhoog en omlaag, er wordt aardig verbouwd op de hellingen

 De kinderen willen graag een keer uit eten dus bij terugkomst in Tarrafal lopen we naar restaurant Anchora. Het restaurant is van Braz, een van de koks die door Henny is opgeleid. We moeten vast bestellen omdat pas boodschappen worden gedaan als er ook gasten zijn. Verser kan dus eigenlijk niet. We bestellen dus om 15.00 uur al wat we om 19.00 uur komen eten. Amarins gaat nog even surprise knutselen op de Freya waarna we om 19.00 aanschuiven bij Anchora. We zijn de enige gasten en bewonderen de certificaten aan de muur: Braz heeft 3 maanden stage gelopen bij rederij Wagenborg op de veerboot Ameland en heeft hier drie getuigschriften van. Ook hangt er een aanbeveling van Henny. Het eten is uitstekend: heerlijke vis, kip, aardappeltjes, sausjes: dikke prima. We rekenen met plezier 30 euro af, ook in de wetenschap dat we hiermee de lokale gemeenschap steunen.

Het is een kleine wereld

 Als we dinsdagmorgen wakker worden van de wekker (06.30 op om op tijd te vertrekken naar Mindelo) komt er net een cruiseschip aanvaren. We horen de omroepinstallatie op het schip in het Duits de aankomst aankondigen en besluiten dat we op precies het goede moment weg gaan.

Monte Gordo vanaf zee

Naar Mindelo is ongeveer 50 mijl varen en omdat we met licht aan willen komen gaan we vroeg weg. Er is nog weinig wind dus we stomen de accus vol wat door het gebrek aan zon ook nodig was. We hebben twee vislijnen achter de boot in de hoop op een tonijn of Mahi Mahi maar als we vlak voor Mindelo de lijnen binnen halen is er alleen nog lijn: de lures en voorlopen zijn verdwenen / afgebeten. We zijn nu dus al vier vissen verloren: het wordt tijd voor beter visgerij en hopen dit op Mindelo te kunnen vinden.

Kerststalletje in tropische stijl

De aankomst op Mindelo is een beetje bijzonder: het is de laatste stop voor Suriname en een mytische verzamelplek voor vertrekkers. Dit is aan de drukte op de ankerplek ook goed te zien. We ankeren naast de Emerald Bay: een vrolijk weerzien. De Freya die met ons was vertrokken heeft een joekel van een tonijn gevangen (zij wel) en bieden de helft aan aan ons (wij en de Agaath). We eten bij ons boord en de tonijn is werkelijk subliem: rood van binnen en wit van buiten. Heerlijk !

Koloniaal bouwwerk

 Op woensdag beginnnen we met ons klussenlijstje: de stukke spinnakerboom gaat naar BoatCV voor een nieuwe bek (de bek aan de mastkant was gescheurd halverwege naar de Kaap Verden), Robert klaart in en Ties, Meike en Robert borstelen een deel van het onderwaterschip: er groeit inmiddels aardig wat aan.

De stukke bek van de spi-boom

 We doen wat boodschapjes, vinden een gelateria met heerlijk ijs en een tropische kerststal. In de viswinkel vinden we onze visspullen: 450 meter nylon lijn met een breeksterkte van 110 kilo, een Penn Senator Special reel met variabele rem en een verzameling nieuwe haken en lures. Ties en Anneke zijn als een kind in een snoepwinkel. Dat wordt hopelijk lekker smullen onderweg naar Suriname.

Om vijf uur is er in de 'floating bar' een Nederlandse borrel. De Bojangles en Blue Nose gaan donderdag onderweg naar Suriname en we proosten op een goede reis. Het is een aardig club boten zo bij elkaar: Agaath, Tsuru, Freya, Zahree, Schorpioen, Bojangles, Blue Nose, Grutte Grize. Het bier, fris, wijn en caiperinos vloeien rijkelijk en voor we het weten is het tijd om weer bootwaards te gaan.

Nederlandse invasie in de floating bar

Waarschijnlijk gaan we vrijdag met de Emerald Bay en met Jay en Damon mee naar Sao Antonao: het eilandhier aan de overkant wat ook heel mooi schijnt te zijn maar we gaan ons vooral ook voorbereiden op de grote oversteek. Zo gauw er een wat stabiele passaat komt te staan willen we los.