Zij leven hoog, Azoren hoog

Elke zeiler die Horta aandoet hoort een muurschildering te maken op een van de kades, en wij geven daar natuurlijk gehoor aan. Meike heeft een mooi ontwerp gemaakt en op zaterdag gaan we aan de slag met onze 'tag'. Eerder deze week zagen we een plek op de muur die al mooi in de grijze grondverf staat en als na een paar dagen er geen schildering op wordt gemaakt gaan we er vanuit dat iemand wel is begonnen maar daarna is vertrokken. Mooi voor ons om op verder te gaan dus.

Work in progress

 We hebben wit en grijs aan boord, vinden op Horta nog rood en blauw en kunnen aan de slag. Als eenmaal de Nederlandse vlag klaar is valt op hoeveel Nederlandse toeristen hier langs lopen: elke 5 minuten blijft wel even iemand staan. 'Hier naartoe gezeild?', 'En hoe gaat dat dan met school, en met 's nachts varen enzovoorts'. Reuzegezellig en voor je het weet ben je een dag met een schildering bezig. 

Vissoep, bonen-uien-hachee, maisbrood, authentiek, goedkoop en best lekker.

's Avonds gaan we richting de visserijhaven: er zou een feest zijn met lokaal eten en drinken en fado muziek. Naast de kerk doen we ons tegoed aan lekker eten maar de muziek begint pas later op de avond. Als de kinderen op bed zijn gaan Anneke en Robert nog even terug naar de muziek. We treffen de Enjoyster, Barolo, en nog een paar bevriende schepen en het is een gezellige avond.

Het fijne werk laten we aan Anneke over, da's beter voor het eindresultaat

Op zondag maken we de muurschildering af in heerlijk voorjaarsweer. Althans zo voelt het: een scherp zonnetje, frisse lucht en goed zicht. Het roept een soort lentegevoel op, heerlijk. We zien ook voor het eerste Pico aan de overkant, tot nu toe lag het steeds in de wolken. Een prachtige lenticularis vormt zich rond de top.

Pico

 Aan het eind van de dag is ons kunstwerk klaar. We hebben ons blogadres erboven gezet, eens zien of we op enig moment een berichtje van andere vertrekkers of toeristen krijgen dat ie er nog staat. Sommige schilderingen houden het bijna tien jaar vol en we zien veel schilderingen die zeilvrienden op eerdere tochten hebben achtergelaten.

Helemaal klaar !

 Maandag is excursiedag. Samen met de Anna Lisa en Barolo gaan we een dagje naar Pico, het eiland aan de overkant. Je zou hier op eigen kiel heen kunnen maar de jachthaven van Lajes is klein en lastig aanlopen terwijl de ferry je voor 3 euro in een half uur naar de overkant brengt. De uiterst vriendelijk medewerker van de VVV heeft voor ons de dag geregeld en om zeven uur lopen we naar de ferry terminal.

Stukje steen in de aanloop naar Madalena op Pico

 Bij aankomst in Madalena staan er twee busjes klaar om ons over het eiland te toeren. Wat direct opvalt is het verschil in landschap. Waar Faial groen en weideachtig is, is de zuidkust van Pico ruig vulkanisch. Overal zijn kleine stukjes land afgebakend met lavarots om klein wijngaardjes af te bakenen. Het zijn tuintjes van misschien 5 bij 5 meter met een paar wijnranken en daar dan duizenden van over de hellingen.

Een van de meren in het hoogland van Pico

 Als we de kustlijn verlaten en de heuvels in rijden verandert het landschap direct: veel groen weiden, bomen, een soort hei wat wat doet denken aan de begroeiing van de kwelders in de waddenzee en hier en daar wat bos.

Hier werden de walvissen de wal op getrokken

 De rit dwars over het eiland voert naar Lajes, een van de hotspots van de walvisjacht in de Azoren. Het walvismuseum gaat speciaal voor ons open. Het museum is interessant maar vooral de foto's van de mannen die in de walvisjacht werkten maken indruk. Het was geen ongevaarlijk (understatement) werk gegeven de omstandigheden hier middenin de Atlantic en de enorme zeezoogdieren die ze vanuit klein bootjes de baas probeerden te worden.

Hoezo vulkanisch?

 Na Lajes gaan we lunchen in Madalena. We doen ons tegoed aan een uitgebreid buffet met lekkere wijn en kunnen er weer even tegenaan. De stevige bodem komt goed van pas: ons volgende station is bij een van de wijncooperaties voor een rondleiding en proeverij (proeven alleen voor de volwassenen)

Heel Pico is bezaaid met dit soort klein wijngaarden

De cooperaties werden opgericht omdat de inviduele wijngaardjes te klein waren om voldoende wijn te produceren om rendabel te zijn. Op Pico zijn er 14.000 wijnproducenten (kleintjes dus) en 3.000 daarvan leveren de druiven aan de cooperatie de wij bezoeken.

Proeverij

De proeverij valt goed in de smaak en we kopen een fles Pico port voor thuis.

De kindertjes gaan even los in de speeltuin

 Na een wandeling door Madalena stappen we weer op de veerboot en na een lange dag zijn we weer terug in Horta.

Alweer een mooie muurschildering/graffiti, dit zie je veel in Portugal en dus ook op de Azoren

 In Horta vermaken we ons verder in en rond de haven. Later deze week gaan we naar Sao Miguel omdat Robert zijn ouders daar zondag aankomen maar eerst is het een paar dagen slecht weer: veel wind en regen. Mooie dagen voor school en wat klusjes aan boor dus, en 's avonds een borrel in cafe Peter Sport. Heerlijk rustig aan dus.

Traditionele windmolen

We kijken ook met spanning uit naar de route 8 toets uitslag van Meike. We weten dat ze 't goed zal hebben gedaan maar toch. Op dinsdag krijgen we bericht: uitstekend gedaan op alle onderdelen, ruim voldoende voor een VWO advies. We vieren dit met heerlijk ijs van de Gelateria.

Toepasselijk shirt voor Amarins gekocht op Pico

Omdat we donderdag naar Sao Miguel vertrekken komt de Anna Lisa bij ons aan boord eten. Zij zullen via Noord Spanje naar huis varen en wij via de UK dus we zullen elkaar een tijdje niet zien. Een soort van afscheidsetentje dus. Ze hebben nog nooit sate gehad dus Robert gaat aan de slag met ruim een kilo kipfilet, ketjap-marinade een heleboel pindasaus. We hebben een gezellige avond en het eten valt goed in de smaak.

Sao Miguel

 Op donderdag zou het weer rustig genoeg moeten zijn om naar Sao Miguel te varen maar er staat nog een hele bak wind in de ochtend. De gestapelde boten aan de meldkade hebben houwen en keren om schade te voorkomen en wij moeten ons met een springetje uit de krappe ruimte manoeuvreren. Met tweede rif en een puntje genua gaan we onderweg en onder Pico gaat de wind er wat uit en is het verder heerlijk zeilen.

Mooi bouwsel in Ponta Delgada

 De ochtend van de aankomst in Ponta Delgada zien we voor het eerste walvissen van dichtbij. Het is een prachtig gezicht. Op afstand zien we regelmatig een wolkje spray: het uitademen van een walvis. We tellen uiteindelijk zes walvissen om ons heen. Foto's maken lukt niet helaas. Halverwege de middag komen we aan in Ponta Delgada, klaren in en krijgen een prima ligplaats in de haven.

BBQ exit

Robert mest de bunnen uit op het achterschip en komt onder de verzameling flippers en duikbrillen ook onze BBQ tegen. Het prachtige apparaat van de Action van 8 euro heeft ons geweldige diensten bewezen maar is nu toch zo verroest dat we het weggooien ('vamossen').

In de ananaskwekerij

Zaterdag verkennen we vast de stad een beetje. Ponta Delgada is ook echt stads: veel verkeer, winkels, drukte. We hebben het goed opgebouwd: Flores (ongerept), Faial (beetje reuring), Sao Miguel (hoofdeiland en best wel druk). Anneke en Robert lopen naar de Decathlon voor loopschoenen en een broekje en shirt. We hebben de loopspullen thuis gelaten maar willen toch maar alvast beginnen met hardlopen.

De meren bij Cetes Cidades: Lago Azul en Lago Verde

Zondag is het dan zover: Robert's ouders landen om tien uur en we lopen naar hun hotel voor een fijn weerzien. Het is meer dan een jaar geleden sinds ons afscheidsfeestje in Hindeloopen dat we elkaar hebben gezien. Terwijl Opa en Oma even rusten (het is nogal een reis: Son en Breugel - Schiphol - Azoren - hotel) gaan we wat eten bij de Pastelaria: heerlijk gebak met koffie en thee en maar 6 euro kwijt met vijf man. Wat is Portugal toch een heerlijk land qua eten en drinken.

Uitkijkpunt over Cete Cidades

Als Opa en Oma wat zijn bijgekomen van de reis gaan we lekker eten en bijkletsen op de Grutte Grize en gaan we plannen maken voor de komende dagen. Maandag is er 1 huurauto en dinsdag halen we een tweede op. We proppen ons dus maandag met zijn zevenen in een auto om alvast wat te gaan bekijken. De Jardim Antonia Borges is de eerste plek. Een soort botanische tuin met daarin lavagrotten en lavabruggen. Erg mooi. Daarna gaan we naar de ananas-kwekerij aan de rand van de stad en we krijgen een leuke rondleiding. Onze gids heeft een groot gevoel voor humor en is erg scherp van tong maar moet wel iets oppassen met zijn grappen over Duitsers en Fransen: als er een het per ongeluk hoort kan hij wel eens 'pas amuseé' zijn. Wij kunnen het wel waarderen. We sluiten de dag af met een eenvoudig maar degelijk maal in een snackbar in de stad.

Nog een uitkijkje over Cetes Cidades

 Dinsdag halen we onze huurauto op en gaan na school op wederom op pad. Het is vandaag helder weer dus we rijden als eerste naar Cetes Cidades, een groot complex van ingestorte vulkaankraters. Via een blog van een Azoriaan hebben we routes naar mooie uitzichtplekken gevonden en het is inderdaad prachtig. Een van de mooiste vereist wat klimwerk dus helaas kunnen Papa en Mama daar niet mee naartoe, maar er blijft gelukkig genoeg anders te zien.

Smalle weg naar Capelas

 Na Cetes Cidades gaan we naar Ponte Ferraria, een openluchtbad in zee waar het water vulkanisch wordt verwarmd: met vloed 18 graden, met eb 28 graden. Als wij er zijn staat er zoveel zee dat het bad steeds wordt overspoeld met golven en dus niet opwarmt. Maar even niet zwemmen dus. De stenen zelf zijn ook heerlijk warm. De volgende stop is de Porte de Peixos van Capelas. Volgens onze reisgids was de weg erheen erg steil maar hij is vooral erg smal. Zo smal dat je er met een grote auto niet tussendoor komt. Gelukkig hebben we een gemiddelde auto en Opa en Oma een Aygo dus het gaat net. Terug omhoog loopt Anneke eerst omhoog om eventueel verkeer tegen te houden. Als je achteruit moet voor een tegenligger wordt het wel wat lastig. Oma is dapper genoeg om ook weer omhoog te rijden, Robert hoeft niet twee auto's omhoog te rijden. De plek zelf is het meer dan waard: een oud walvishaventje onder een overhangende rots: prachtig.

Cochida: stoofschotel uit de grond

 De dag erop gaan we naar Furnas. Hier zijn meerdere geisers en (zwavel)bronnen. Aan het lago de Furnas bezoeken we de plek waar de cochida wordt gemaakt: een grote pan met groenten en vlees wordt in de grond gezet waar de inhoud in vier uur wordt gaar gekookt. Lang leve moeder natuur.

Pruttel pruttel bij Furnas

 In Furnas zelf zitten twee spa's waar je kan baden in heet, mineraalrijk water en dat laten we ons geen twee keer zeggen. We genieten een paar uur in de Poca da Dona Beija.

Poca da Dona Beija

 Loom van een paar uur weken in heet water rijden we naar de noordkust van het eiland om vandaar terug naar Ponta Delgada te gaan.

Bloemetjes, zijn ze goed in hier

Platanen leiden ons naar de ingang van de theefabriek

 Donderdag gaan we met zijn allen naar de theefabriek: hier op Sao Miguel is de enige plek in Europa waar thee wordt verbouwd. We verbazen ons over hoe snel het productieproces verloopt, zeker vergeleken met bijvoorbeeld cacao. Drogen en fermentatie neemt maar een paar uur in beslag en het procedee van geplukt blad naar verkoopbaar product neemt niet eens een dag. Na de proeverij kopen we van elke soort een zakje, vier in totaal.

De kindertjes in de theeplantage

 Na de theeplantage vervolgen we onze weg richting Nordeste, de wat ruigere en ongereptere kant van het eiland. De weg erheen is al prachtig, evenals de uitzichtpunten en watervallen.

Onderweg naar Nordeste

Mooi !

Robert is normaal niet flauw maar de weg naar de Farol laten we toch maar voor wat het is: 35% helling en een waarschuwing dat je gewone auto wel eens niet het vermogen zou kunnen hebben terug omhoog te komen.

Ok, dan toch maar niet

 Gelukkig is er een miradouro (=uitzichtpunt) waar je de vuurtoren en baai van boven kan bekijken

Uitzicht over de farol

 We sluiten af in Restaurant Jardim in Povoacao (lekker uitspreken!) met een lekker maal.

Bronnen in Furnas

Vrijdag is de laatste dag dat we de huurauto hebben dus we gaan boodschappen doen en nog een keertje naar de Ponte de Ferraria: de kinderen willen nog wat extra lavasteentjes verzamelen om souvernirs te maken. 's Avonds eten we gezellig lasagna met Opa en Oma op de Grutte Grize en gaan na het eten nog poolen in de bowling/poolcenter op de haven. Ties is in zijn element, hier heeft hij lang naar uitgekeken.

Vandaag maar even niet zwemmen

 Het boodschappen doen was een beetje voorbereidend op een mogelijk vertrek in of na het weekend. Elke dag kijken we in de weermodellen en het lijkt erop dat we maandag richting de UK zouden kunnen vertrekken.

Ties mag eindelijk poolen

 Zaterdag gaan we de stad in voor wat souvenirs en wat kleren en schoenen en we sluiten de dag af met een potje bowling. De kinderen kunnen hun lol niet op: yeah ! eindelijk, bowlen.

Kiekje vanuit de masttop

Zondag schakelen we met gemak over in klusjesmodus: Anneke gaat de mast in om de marifoonantenne vast te zetten (stond wat te wankelen op zijn steun) en en-passant wat foto's te maken. Opa en Oma zijn ondertussen naar Lago do Fogo, een van de highlights waar we nog niet waren geweest. Robert checked olie en koelvloeistof in de motor, loopt alle vallen en schoten bij langs en vult de watertanks af.

Lekker eten met zijn allen, toptent dat A Tasca

 's Avonds gaan we met zijn allen naar restaurant A Tasca, Opa en Oma trakteren en we bemachtigen een plekje in dit super restaurant (2e in de ranking in Ponta Delgada). Heerlijk eten, een fijne sfeer, goede bediening, alles dik ok dus. En dan voor zeven man maar net 100 euro kwijt met toetjes, wijn en alles erop en eraan. Heerlijk. Helaas is het wel een afscheidsdiner: als we weermodellen niet drastisch veranderen gaan we morgen onderweg richting Engeland. Een dag of 10 varen en onze laatste lange haal van deze reis.