Oude en nieuwe bekenden

We zijn woensdag nog in St Michaels Mount. 's Avonds lopen we met een fles Beerenburg naar de boatmen en head gardeners om hun een 'Frysian treat' aan te bieden. Het wordt wederom een gezellige avond waarin we weer veel leren over Cornwall, de mount, en haar bewoners. Een van de gebruiken is het wekelijks opwinden van de kerkklok in Marazion waarna er een paar pints worden gedronken in het aanpalende cafe. Als Robert er morgen nog is kan ie mee, maar helaas komt het er donderdag niet van (of misschien maar beter gezien de mythische hoeveelheid bier die er dan schijnt te vloeien).

Uitzicht op de haven vanaf het kasteel

 Er schijnt een Aziatische familie te zijn die eerder op de dag al met de auto naar het eiland was gereden (mag niet) en onder andere in het amfibie-voertuig was geklommen (mag ook duidelijk niet) en deze staat nu in Marazion op het vaste land klaar om wederom met laag water naar het eiland te rijden: let wel, dit is dan om 23.00 uur als het pikkedonker is. Voor de zekerheid parkeert een van de boatmen een onderhouds-auto aan het eind van de causeway zodat ze er niet op kunnen. Het is aanleiding tot een boel anecdotes over de vreemde kostgangers die ze soms op het eiland krijgen.

We gaan op donderdag het kasteel en de tuinen bezoeken: dit is zeker de moeite waard. Het kasteel zelf is mooi maar hangt ook vol met kunst en relikwieen vergaard met 4 eeuwen verzamelen door de Albyn familie die het kasteel kochten in 1600-nog wat.

De tuinen vallen iets tegen: ze zijn zeker mooi maar langer dan een uur kan het ons niet boeien. Terug naar de boot waar Robert de solenoid monteert die eerder die dag was aangekomen in Marazion. Helaas lost dit het probleem niet op omdat ook de clutch zelf niet goed meer schakelt dus ook dat onderdeel wordt besteld met aflever adres op de Isles of Scilly.

In de tuinen

s' Avonds komt Ailien aanpeddelen: de dame die we ook in Falmouth tegenkwamen. We drinken een bakje koffie bij ons aan boord. Aileen heeft een zee-kayak en adventure school in London, niet ver van Wapping High street: Robert is er meerdere malen langs gelopen onderweg van Canary Wharf naar de City. Het blijft een kleine wereld.

Vrijdagmorgen gaan de trossen los: we vertrekken op tijd zodat op het goede moment bij Land's End zijn om de beste stroom te treffen richting de Isles of Scilly: het nieuwe reisdoel. We nemen hartelijk afscheid van een aantal bewoners en moeten van hen vooral op de thuisreis hier weer langs komen: hopelijk lukt dit, het waren een paar heerlijke dagen.

In goed gezelschap bij Land's End

Land's End is een bijzonder punt: het laatste stukje vasteland van Engeland en het eigenlijke begin van de Atlantische Oceaan. Om dit te onderstrepen worden we vergezeld door dolfijnen die naast en onder de boot spelen. De kinderen weten niet waar ze moeten kijken: ze duiken steeds ergens anders op en omdat het water zo helder is zie je ze meters onder water naast de boot zwemmen.

Aanloop St Mary's Sound

In de loop van de middag komen we aan bij St Mary's Sound, de invaart richting het eiland St Mary. St Mary Port is een ongelovelijk klotsbak omdat het in het Westen min of meer open ligt naar de Atlantic dus we vragen de havenmeester om een 'drying berth' aan de havenkade: helemaal beschut en vlak achter een hoge muur. We moeten wel een paar uur wachten tot er genoeg water staat dus we pakken een meerboei in Porthcressah Harbour aan de andere kant van St Marys/

Een paar uur later varen we naar St Mary's port en maken vast. Dit valt nog niet mee omdat het aardig over  de kade heen blaast met hoog water en wetende dat we nog 4 meter gaan zakken voor we droog liggen en dus lange lijnen nodig hebben. Daarbij komt er een Franse Ovni 445 naast liggen dus we liggen een paar meter vrij van de kade zolang het water nog niet valt. We beginnen langzaam te begrijpen waarom de Engelsen niet zoveel op hebben met de 'tricolor': ze zijn niet onvriendelijk maar lopen wel van hot naar her over je boot en zitten zonder overleg aan je lijnen. Robert zegt op zijn vriendelijkst dat ze van de springen af moeten blijven omdat we nog 4 meter zakken en dat lijkt begrepen te worden.

We gaan van boord en lopen door St Mary's en vinden de Fish & Chips kraam op Porthcressa Beach: deze zou erg goed zijn en de wachttijd van 45 minuten lijkt dit te bevestigen. En inderdaad: heerlijke vis en prima patat die we ons goed laten smaken op het strand.

Lekker !!!

 Het blijkt dat de 'drying berth' die we kregen bij de watertankplaats is dus er komt ook nog regelmatig een ander jacht bij om water te tanken. Niet ideaal dus. Een onrustig nachtje volgt, ook omdat de Fransen hun lijnen naar de wal en naar ons te strak hebben staan waardoor wij ook wat scheef worden getrokken. Als de volgende morgen de eerste watertankers weer aankomen zijn we er klaar mee: wegwezen naar Bryher. De havenmeester is weg met de pilotboot dus het wat wel gratis volgens zijn assistent: dat verzacht het leed iets.

Voor anker in Green Bay

 De weg naar Bryher vraagt wat 'careful pilotage': de normale route voert over zee om vanuit het Noorden de Grimsby Sound in te komen  maar van St Mary's is er een route over een droogvallend stuk. Als wadvaarders draaien we hier onze hand niet voor om: Anneke loodst Robert langs bakens en rotsen die als geleidelijn dienst doen en na een klein uur (het is niet ver) zijn we in Green Bay tussen Bryher en Tresco.
 

Green Bay vanaf Bryher

Het is handig dat het water hier zo helder is dat je al vanaf een meter of vier diepte de bodem ziet en dat rotspartijen zichtbaar zijn als donkere vlekken in het water. Navigeren is dus niet zo moeilijk als het lijkt (bij daglicht en helder weer !). We ankeren in Green Bay op mooie zandgrond en een paar uur later vallen we droog. Wat een verschil met St Mary's.

Er liggen hier meerdere Franse Ovni's en wat Engelse boten en twee Engelse jachten waar we langs varen onderweg naar de ankerplek maken een soort opmerking naar elkaar als 'daar heb je weer zo'n Fransman op zo'n alu boot' (of iets van die strekking). We houden laconiek onze Nederlands vlag uit waarop opgelucht wordt gereageerd: ah, Dutch people ! We verwisselen onze Nederlandse vlag voor een Friese zodat er geen verwarring meer mogelijk is. De Nederlandse vaarwijzer had dus echt gelijk over dat je niet wilt worden aangezien voor een Franse boot die z'n veel te lichte ankertje veel te dicht bij andere boten neergooit.

We zijn verdorie geen Fransen !

Zondag wordt Robert zijn iets-en-veertigste verjaardag gevierd met een speurtocht met schatkaart aan boord (ja, dat kan !), een spelletje Monopoly omdat het regent en wanneer het later opklaart een bezoek aan Bryher. Een prachtig eiland met aan de loefzijde een ruige Atlantische kust en aan de lijzijde een subtropisch eiland. Het wandelpad om het eiland voert langs een soort speeltuin: klimnetten en vlonders in de bomen en langs doolhofjes van stenen.

Familiekiekje op Bryher

 We vragen of de dame in de vis- en souvenirwinkel bij de veersteiger ook ijs verkoopt: dit is niet zo maar ze haalt een doos mini-magnums uit de vriezer bij haar thuis zodat de kinderen toch een ijsje kunnen krijgen. We bieden natuurlijk aan ervoor te betalen maar meer dan een bijdrage in wat het kost in de supermarkt vraagt ze niet: super aardig.

Doolhofje

En speeltuin

We zijn wat laat in het tij dus Ties en Robert waden snel naar de boot om de bijboot op te halen terwijl Meike, Amarins en Anneke terug lopen naar het strand waar de waterschoentjes liggen. Anneke koopt onderweg nog fudge bij een stalletje en dit is de lekkerste tot nu toe: vooral de variant met zeezout is ongekend heerlijk. Terug bij de boot gaan de kinderen nog snorkelen maar het wordt al snel te koud. Het waait stevig door maar het anker houdt als een huis, wat wel fijn is met de 'three brothers' rotspartij achter je. En omdat we zo dicht onder het strand liggen blijft het water zelf ook heerlijk vlak: een daalders plakje hier en oh wat zijn we blij met onze droogvaller.

Bryher aan de Atlantische kant

En aan de binnenkant

De volgende dag gaan we met de bijboot naar Tresco, het eiland aan de overkant van de Grimsby sound. Het eiland blijkt in zijn geheel een vakantiepark te zijn. De bebouwing en bewoning is daarmee niet echt authentiek maar het eiland zelf maakt dit meer dan goed.

Je blijft bezig met fotos maken

In de supermarkt (nou ja, meer kampwinkel met dito prijzen) lopen we Rob Bonte van de Zeezeilers van Marken tegen het lijf. We wisten dat deze met de Westwind onderweg was van Cork naar de Scillies maar om hem direct in de winkel te treffen is wel weer bijzonder. Zij liggen voor anker op diep water in de Grimsby Sound en gaan hierna naar Southampton Meestal komen we elkaar tegen op Terschelling of in Harlingen....ach.

Oude bekenden in de winkel op Tresco

We wandelen over Tresco naar Cromhurst Castle en picknicken op het strand. In de middag strijken we neer bij de Ruine Inn (dit slaat op de bijliggende ruine van een vesting en niet op de staat van het cafe/restaurant welke uitstekend is) en genieten van het mooie weer en een drankje.

Tresco

Ook op Tresco loop je door twee landschappen en weerstypen heen en het verschil is nog groter dan op Bryher: bijna Mediterraan aan de lijzijde, en ruig Atlantisch aan loef. Prachtig. Ook het licht is erg mooi: er is nagenoeg geen luchtvervuiling dus de kleuren en contrasten zijn schitterend. Als fotograaf of schilder kun je hier je lol op.

Crowhurst castle

De  New Grimsby Sound

De kinderen vinden mooie schelpen en bedenken dat ze een winkeltje starten met beschilderde schelpen, kralen/schelpen-armbanden en beschilderde stenen met 'I Love Scillies'. De hele avond wordt druk geschilderd en geprijst en een strategische plek om te venten gekozen: morgen gaat de winkel open en eerlijk is eerlijk: ik zou er wat kopen !

Tja...

De nieuwe 'partners in business' gaan 's avonds gezellig bij elkaar logeren. Je hebt niet altijd zo'n groot schip nodig.

Logeren bij Meike

Morgen wordt dus de boordkas (die van kinderen dan) aangevuld met klassiek Hollands zakendoen in den vreemde. En langzaam richt de blik zich richting Biskaje.