La douc(h)e France

Meike heeft weer eens een nachtje goed geslapen: de gisteren bij de apotheek opgehaalde pijnstillende oordruppels doen hun werk en als het goed slaat het nieuwe antibioticum met een dag of drie aan en is ze helemaal van de klachten af.

En route en France

We beginnen de dag met het halen van vers stokbrood (jaja, ook op zondag) en ontdekken dat er vandaag een grote rommelmarkt is op het haventerrein. We scoren lures, een bodyboard, zwemflippers in maatje volwassene, een duikbril, carnavalsmaskers voor de meiden en tot slot een grotere gaff: mochten we nog meer grote vissen vangen dat halen we ze met deze gaff wat makkelijker aan boord.

Mont Pele

Leuk ook om te zien dat er veel tweedehands bootspullen aangeboden worden: een AIS, ankerlier, bilge- en waterpompen, hekstagisolatoren. Allemaal roversgoed als je er net om verlegen zit aangezien dit soort zaken in de Carieb erg prijzig zijn. Terwijl Anneke de eerste wasmachines volgooit gaat Robert naar de Leaderprice voor een verkennend tripje. De Leaderprice is een Franse discount-supermarkt a-la Lidl en de uitgelezen mogelijkheid om de voorraden weer betaalbaar aan te vullen. Daarbij kun je met de dinghy aan de achterdeur aanleggen dus beter wordt het niet. Met een klein voorraadje bier, wijn, vlees, groente en zuivel komt Robert terug. We kunnen even wat uittesten om later in de week goed in te slaan.

Uitzicht zuidwaarts vanaf Mont Pele

De wassen drogen op de boot erg snel dus Anneke vult nog twee 14 kilo machines zodat alles weer schoon is. De kinderen wassen op de hand op de steiger de fleecedekens: deze zijn vooral tijdens de nachtwachten in de kuip gebruikt en niet meer zo fris en bovenal zout. Robert spoelt de bilges van de boot met zoet water zodat het zout er uit is en bovendien we van de snuitkevertjeslijkjes (3 keer woordwaarde) af zijn: ergens op de Kaap Verden hebben we besmet meel aan boord gehaald en sinds Suriname duiken er af en toe kleine snuitkevertjes op in aangebroken verpakkingen pasta en bloem. Op zich doen ze geen kwaad maar we zijn ze liever kwijt dan rijk natuurlijik. Rigoreuze bestrijding en het weggooien van aangetast meel en pasta lijkt te werken maar de bilge is daardoor nu een kerkhof van ieiniemie-kevertjes. We waren al haast vergeten hoe handig het is om in een haven te liggen waardoor iedereen op eigen gelegenheid kan op en af stappen in plaats van met de dinghy te moeten en met ongelimiteerd zoet water aan de steiger. We zitten elkaar met alle klussen niet in de weg.

83,5 km lopen (rennen) met 5000 hoogtemeters

Een andere pre van deze haven zijn de heerlijke warme douches. De laatste haven met warme douches was Santa Cruz de Tenerife ergens afgelopen herfst. We nemen een heerlijke douche France.  Later op de dag proberen we een auto te huren maar de borgstelling met de creditcard mislukt. Een belletje met ING (die gelukkig ook op zondagavond tot 24.00 uur bereikbaar zijn) in Nederland leert dat er een paar dagen terug fraude met onze kaart is gepleegd en dat de kaart daarop is geblokkeerd. Op zich goed, maar dus wel even onhandig. ING kan de kaart nog kort vrijgeven voor het reserveren van de huurauto en 'm dan definitief blokkeren en dan een nieuwe naar Beetsterzwaag sturen. Met een beetje mazzel is de nieuwe kaart er zo snel dat Froukje 'm al mee kan nemen naar Guadeloupe volgend weekend.

En er zijn patatjes op Mount Pele

Bij een volgende reis er toch maar twee meenemen om niet meteen in de knel te komen als er een vervangen moet worden: het is nauwelijks mogelijk om online auto's te huren of andere borgstellingen te doen zonder creditcard. Chapeau voor de ING voor het zo snel detecteren van de fraude en de flexibiliteit om de kaart nog even vrij te geven en dat laat op zondagavond.

St James rum museun

Na een heerlijk ontbijt met knapperig warm stokbrood en brie haalt Robert de huurauto op terwijl Anneke school doet met de kinderen. Vlot erna gaan we onderweg. We zien links en rechts van de weg veel suikerrietvelden en bananenplantages; hier is deze traditionele landbouw uit de koloniale tijd nog sterk levend! We rijden eerste naar Mont Pele: met 1400 meter de hoogste berg van Martinique. Pele is een vulkaan en bij de laatste uitbarstingen begin 20e eeuw zijn nog 30.000 mensen omgekomen en een groot deel van de toenmalige hoofdstad St Pierre verwoest.

15-traps destilleerkolom

Halverwege de berg is een uitzichtpunt waar Robert en Ties nog een paar honderd meter verder omhooglopen. Er is een bataljon Franse en Canadese mariniers aan het oefenen op de berg. Tijdens het klimmen komen we ze tegen op hun terugweg: stoere kerels met geschminkte gezichten die stuk voor stuk allemaal 'Bonjour !' zeggen. Beneden zitten de soldaat-chauffeurs een patatje te eten en goed voorbeeld doet goed volgen: we lunchen op een bankje met french fries met ketchup. Tijdens het eten hebben we prachtig zicht op hoe de vochtige zeelucht tegen de bergen opstijgt en daar leegregent. We zitten op ongeveer 800 meter en op wolkhoogte.

19e eeuwse rietsuikerpers

De volgende halte is het rummuseum van St James in het stadje Sainte Marie aan de loefkant van het eiland. Eerst rijden we verkeerd en komen per ongeluk langs een eilandje wat met een landtong aan Sainte Marie vast zit: daar gaan we later nog even kijken. Het rummuseum is interressant. Gevestigd in een prachtig huis wat als replica is gebouwd van de oorspronkelijk vestiging in St Pierre maar dus door Mount Pele is verwoest. Overal op het terrein staan nog oude ketels, stoommachines en suikerrietpersen uit het begin van de 20e eeuw, mooi om te zien. We leren hoe uit suikerrietstengels rum wordt gemaakt.

Zicht vanaf de Tombolo op Les Petit Islets

Hoooiiii !

We rijden terug naar de eilandjes waar we eerder langs kwamen. Ze zijn met een 'Tombolo' verbonden aan de vaste wal, hebben we toch weer ons St Michaels Mountje gevonden: een eiland met onderlopende landtong verbonden aan de vaste wal. Onderweg naar het eiland moeten we een klein stukje waden en we vinden nog een kogelvis aan de waterlijn. De landtong bestaat alleen tussen januari en april maar we kunnen niet helemaal ontcijferen hoe dat komt: iets met zeestromingen en heersende windrichtingen. Op het eiland vinden we de restanten van een treinspoor waarmee suikerriet naar de wal werd vervoerd. Leuk dat we hier toevallig terecht kwamen.

Over de tombolo bijna droog naar de overkant

De middag loopt al op zijn eind dus we rijden via de zuidkant van het eiland terug naar Le Marin en doen hierbij nog even het dorpje 'Robert' aan. Hadden we 'Anneke' al gescoord op de Isles of Scilly, nu is Robert ook gevonden. De autorit over het eiland zelf was ook leuk: alles is ontzettend Frans maar met een tropisch/Caribisch tintje en het eiland is erg ontwikkeld en modern vergeleken met de andere Caribische eilanden waar we tot nu zijn geweest.

Aan de Atlantische kant

Dinsdagmorgen brengen we de auto terug en gaan we ons richten op vertrek richting Fort de France. Anneke doet school en Robert gaat naar de Leaderprice om met een volle dinghy terug te keren. Rond het middaguur stellen we de plannen bij: de wind zit in de westhoek wat hier bijzonder is en het weer is erg buiig. Niet een fijne windrichting om te ankeren bij Fort de France en het aan een steiger liggen houden we nog wel een nachtje extra vol.

:-)

We krijgen een Italiaanse buurman met een grote Amel Maramu en omdat de wind nogal doorstaat waait hij wat tegen ons aan waardoor wij maar net vrij blijven van de wal met de spiegel. De Boreal naast hem waait bijna met zijn zonnepanelen tegen de steigerpaal aan en ligt dus ook niet handig. Ze bellen de boatmen of ze willen helpen om een boeglijn een mooring verder naar loef te leggen en na een kwartierje verschijnt het bootje van de capitainerie met Robert zijn grote vriend.

Darth Vader rock (aka Diamond Rock)

De loeflijn van de Boreal wordt gelegd, en dan die van de Amel en als Robert gebaart dat ie ook een lijn naar loef wil vindt de boatman dat niet nodig. Zucht...daar gaan we weer. Volgens de boatman hebben we dat niet nodig omdat we twee lijnen naar voren  hebben in plaats van 1, en nog wat meer onzin. Robert merkt fijntjes op dat hij zich niet zo klantvriendelijk gedraagt omdat we gewoon een lijn naar loef willen en ze daar gewoon gehoor aan moeten geven. De boatman zegt dat hij wel een lijn naar lij wil leggen als er straks nog een boot tussenkomt. Het is dat Ralph Inbar dood is......anders ging je toch naar een camera zoeken.

Vreemde strandganger

Robert stapt zelf in de dinghy om de loeflijn te leggen, daarna liggen wij ook recht en vrij en als later er een paar dikke squals over komen zijn we blij met de extra lijn op de loefboei. Onze Engelse buurman aan stuurboord vindt de boatman ook een 'Blithering idiot', die had eerder met aankomst ook al een akkefietje gehad kennelijk. Volgens de Italiaanse buurman was het echter een prima kerel met verstand van zaken: misschien is het wel een Noord-Zuid Europa dingetje. Bij vertrek uit de haven de volgende dag vullen we op verzoek de klantenenquete in: allemaal goede cijfers behalve op het onderdeel 'assisting boatmen'. De dame op kantoor meldt dat ze weet wie wanneer dienst heeft dus er zal wel wat mee gedaan worden.

Carnavalsmasker

We gaan nog een keer uitgebreid douchen en doen ons schaamteloos tegoed aan de wifi van de havenbar: onder het genot van een drankje uploadt Anneke alle schoolresultaten van de kinderen naar de juf van de wereldschool en de kinderen downloaden Sims op de Ipad. We briefen Froukje over wat volgende week wel (duikbril, bikini's) en niet (warme kleren, handschoenen) mee te nemen. Aan boord kokkerelen we boeuf bourguigon met gebakken aardappeltjes en salade, we zijn tenslotte in Frankrijk.


Binnenplaats van het centrum voor de kunsten

Woensdag gaan we echt verder. Na het doen van school gaan de trossen los voor de 25 mijl naar Fort de France, de huidige hoofdstad van Martinique. Meike is al aardig opgeknapt maar nu heeft Amarins een beetje koorts dus die doet het even wat rustiger aan. De tocht voert langs Diamond Rock, die we al eerder hebben omgedoopt tot Darth Vader vanwege de in onze ogen gelijkenis tussen de twee. Het vissen levert niets op maar we zien wel Grienden. Ook moeten we goed uitkijk houden: wat dichter onder de kust ligt het vol met kreeftenfuiken, meestal niet met meer gemarkeerd dan een paar lege petflessen. Dan weten we nu waar de Marokkanen de kunst van het nagenoeg onzichtbaar markeren van fuiken hebben afgekeken: het is een Franse kunst kennelijk.

Prachtige traditionele kostuums

De ankerplek bij Fort de France is verrassend mooi. Het ligt direct achter het oude fort tegen het stadscentrum aan en de ankergrond is goed (snokvast goed) wat prettig is met aanlandige wind. Onderweg naar de wal zien we iets groots zwemmen vlakbij het strand: het blijkt een enorme leguaan die zich van de badgasten verder weinig aantrekt. Het softijs van de MacDonalds smaakt ons goed en we gaan op zoek naar nieuwe schoenen voor Ties. In de eerste zaak wordt Meike meteen bewonderd om haar mooie witte haar, iets wat we vaker meemaken.

de cathedraal van Fort de France

Toevallig lopen we tegen een kunstencentrum aan waar een groep vrouwen aan carnavalscostuums en maskers aan het werken is. Over iets minder dan een week barst overal in de Carieb het grote feest los. Bij terugkomst bij de dinghy zien we dat een Franse boot aan lagerwal is geraakt nadat zijn anker is gaan krabben. Het jacht ligt muurvast en wordt al door twee dinghies scheef getrokken in de hoop daarna met anker en motor zich vrij te werken. Robert vaart er even langs en vraagt of er meer power nodig is: ja graag ! Na het afzetten van Anneke, Meike en Amarins op de Grutte Grize gaan Robert en Ties meeslepen met de dinghy.

Oud-Hollandsch Fransoosje lostrekken

Er is ook nog een vierde dinghy bij en met vereende krachten krijgen we de boot van het gravel af. De opmerkelijke windrichting van de laatste twee dagen zal wel op meer plekken voor problemen hebben gezorgd.
Donderdag (23 februari) is wederom een schooldag en als iedereen klaar is gaan we naar de wal voor schoenen waar we nu wel voor slagen en voor carnavalspakjes voor Amarins en Meike. Hiervoor slagen we ook heel goed maar daarover de volgende keer meer. Robert en Ties gaan even kijken bij de enige pizzeria dichtbij waar je leuk lijkt te kunnen zitten en goed zou kunnen eten maar de zaak is dichtgetimmerd. De andere pizzeria is meer een afhaalzaak met wat tafeltjes erbij dus die slaan we over.

Klaar voor Carnaval

Meike haar verjaardagsetentje moet nog even wachten tot het volgende eiland. Dat volgende eiland is Guadeloupe, 110 mijl zeilen naar het noord-noordwesten. Morgen gaan we onderweg. Op 27 februari komt Froukje daar aan en zeilt daarna twee weken met ons mee, hier kijken we allemaal naar uit. Ook is dan de Carnaval begonnen dus op Guadeloupe is het dubbel feest.