Kale Nel

Over een paar dagen landt Froukje op Guadeloupe dus het wordt tijd om de boeg naar het volgende Franse eiland te richten. Er tussenin ligt Dominica wat we eerst (figuurlijk) links (want letterlijk rechts) zullen laten liggen om er later terug te komen. Anneke doet nog school en Robert gaat om brood en wat laatste boodschapjes voor onderweg: Martinique naar Guadeloupe is 120 mijl zeilen dus weer eens een nachtje door.  We kunnen nog net de Novatrix gedag zeggen: zij komen net binnen als wij weg willen nadat ze een paar dagen in de baai om de hoek hebben gelegen. Hier waren ook met de westenwind van de dagen ervoor wat schepen op het strand verdaagt, niet best.

Ooievaar Martinique !

Om 11.00 gaat het anker werkelijk uit de grond en we verlaten Fort de France. De wind is zo dicht bij het eiland wat draaierig en er loopt wat stroom tegen dus in het begin schiet het nog niet zo op. Op de 120 mijl middelt het wel wat uit en we hebben de hele volgende dag de tijd om op Guadeloupe aan te komen: 'no span' dus. Eenmaal onder het eiland uit is het heerlijk zeilen.

Zonsondergang net voor  Dominica

In de middag worden we eindelijk weer eens getrakteerd op dolfijnen, dat was lang geleden. Met het laatste daglicht zien we nog net hoe mooi groen en ruig Dominica is en als de zon onder is zien we nog een keer dolfijnen naast de boot.

De wachtjes tikken weer als vanouds weg hoewel Anneke nog wat bijzonders meemaakt: al enige uren zien we achter ons de verlichting van een ander jacht zonder AIS. Halverwege de nacht roept dit jacht het kustwachtcentrum van Martinique op omdat ze een aanvaring gehad zouden hebben met een koopvaardijschip (???) maar verder geen assistentie nodig hadden. De kustwacht gaat vervolgens alle schepen in de buurt oproepen of ze een jacht hebben aangevaren. Een schip wat bij ons in de buurt was maakte (zo zagen we op de AIS) een haakse bocht ten tijde van de vermeende aanvaring en de kustwacht maakt ze hierop attent: of er echt niet iets gebeurt was. Mijn naam is haas volgens de wachtleider waarop de kapitein op de brug wordt gevraagd. De discussie erna konden we niet goed volgen want in het Frans maar fraai zal het niet geweest zijn. En of het nog een staartje kreeg weten we ook niet. We zijn maar weer eens blij met onze AIS waardoor we altijd worden gezien en scheepsbewegingen worden geaudit (dus geen 'mijn naam is haas' mogelijk).

De eerste parade, ingesmeerd met chocola

Als de zon op komt zijn we Dominica voorbij en zien we aan stuurboord de Iles de Saintes en aan bakboord Marie Galante: beiden horen bij Guadeloupe. Het zeilt nog steeds lekker en Point a Pitre komt snel in zicht. De aanloop is nogal anders dan op de kaart maar we komen goed binnen. Het liefst wilden we voor anker in het baaitje in het centrum maar als we erin varen zien we dat het het centrum is van de carnavalsoptredens dus als liefhebbers van een goede nachtrust slaan we deze maar over. Er ligt verder ook niemand, it figures.
Het anker gaat erin op de Carenage, een prima plek ook: goede ankergrond en op dinghyafstand van zowel de jachthaven als het oude centrum.

Mannen en jongens slaan met 'zwepen' met kruit: harde knallen op de grond

Eerste tuffen we naar de jachthaven omdat je daar veiliger de dinghy kunt achterlaten en lopen naar de stad. De eerste carnavalsparade is een feit: een prachtig optocht van met chocola ingesmeerde mensen, een vast ritueel refererend aan de slavernij. Op de groente- en fruitmarkt vullen we wat voorraden aan. Terug naar de haven lopen we achter de optocht aan samen met een bonte mengeling van eilanders, al dan niet in beschonken toestand. De sfeer is echter goed op een enkele mmalloot op een scooter na. In de haven klaren we even in: dat gaat op de Franse eilanden heel eenvoudig: self-service op een computer vul je alle gegevens in en de havenmeester zet er een stempel en krabbel op. Als de douane het nodig vindt te komen kijken aan boord komen ze langs maar voor EU ingezeten gebeurt dit eigenlijk niet.

Lekkere jammetjes gekocht op de markt

Op de dinghy steiger zit een Francaise met een gitaar. Ze vraagt een lift naar een van de geankerde boten waar ze al een paar weken mee meevaart. Ze lift van boot naar boot de wereld over en is nu beland op een klein scheepje met wat andere fransen die ook muziek maken. We zetten haar natuurlijk graag even af.

Het lift- en zing-meisje (naam vergeten....)

Op zondag 26 feb gaan we vroeg de stad in: vandaag is de grote parade in Point a pitre. De optocht zou rond 11.00 beginnen maar na enkele uren wachten hebben we enkel nog wat reclamegroepjes gezien en een boel kinderen die met kruitzwepen luide knallen maken op straat. Langs de hele route zitten mensen klaar met stoeltjes, koelboxen, eten en alles wat je nog meer nodig hebt om een dag comfortabel langs de weg te zitten. Het wachten, langer wachten en nog langer wachten wordt rond 14.00 beloond: er komen prachtige groepen dansers en muzikanten langs. Geen schertserij of satire zoals in Nederland, maar prachtige kleding, bloemen en muziek.

Prinses Carnaval gaat voorop

We zitten niet de hele optocht uit omdat er vandaag nog een ander groot feest is: om 18.30 landt Froukje op het vliegveld van Point-a-Pitre dus om 18.00 springen we in een taxi naar het vliegveld. Op het vliegveld is een vestibule waar je alle reizigers ziet aankomen en Froukje wordt snel gespot.

Mooie kleuren

Aan de kleding is bijzonder veel aandacht besteedt

Froukje heeft een goed maar wel lange reis gehad maar op de Grutte Grize gaat een aankomstborrel er nog in. De helft van de koffer zit vol met cadeautjes van vrienden in Nederland: erg leuk en lekker ook want er is weer drop, schenkstroop, kaas en hagelslag. De kinderen genieten van de lieve brieven van hun vrienden en vriendinnen.

Ties beziet het even vanaf de andere kant

Prachtig !

De king of cards

Maandag gaan we met zijn allen de stad in voor souvenirs om met Froukje mee terug te geven naar Nederland en een lapje stof om traditionele jurkjes te maken voor Amarins en Meike. In de telefoonwinkel willen we een lokaal simmetje kopen met data. Robert zijn oog valt op een pre-paid toestel met sim en evenveel datategoed voor het zelfde geld als een kale sim. Met een nieuwe (heel simpele) telefoon en een sim met data verlaten we de winkel. De groentemarkt wordt nog even ontdaan van wat waar omdat de volgende bestemming (Iles de Saintes) wat minder te verkrijgen is.

Zoek de gevluchte vis

Terug op de boot maken we een lekker pompoensoepje. Als Froukje na het eten de soeppan om wil spoelen, ziet ze ze vliegen.... er springen twee vissen uit het water: de een is duidelijk op de vlucht voor de ander. We komen allemaal buiten om de show te zien. Ineens springt de achtervolgde vis op ons achterdek! Hij komt klem te zitten tussen het waveboard en het reddingsvlot. Levend, maar wel met een hap uit z'n lijf. Froukje pakt de vis met blote hand (!) en gooit 'm terug in het water. Hij fladdert nog voorzichtig, we vrezen dat 'ie het niet gaat redden. We komen 's avonds bij van dit avontuur, met een borrel in de kuip.

Wijze woorden aan de muur van een kledingwinkeltje

Is het vliegtuig er al ?

Dinsdag gaan we onderweg naar de Iles des Saintes: een mini-archipel van eilandjes behorende bij Guadeloupe. Volgens de pilots is het er vaak druk, moet je voor 12.00 er zijn als je een mooring wil en indien niet voorradig is het ankeren  in meer dan 20 meter diep water op de minder beschutte plekken (alle mooie plekken hebben beperkt moorings en een ankerverbod om het koraal te beschermen. 07.30 weg dus om op tijd op de Saintes te zijn. Er staat een bak wind en een hoge zee wat resulteert in de grootse schuiver tot nu toe.

Helaas sneuvelt hierdoor de regelaar van de windgenerator: de voedingskabel schiet los omdat de accus een paar centimer in de bak verschuiven door de optater van de golf. Daar kan ie dus niet tegen: de electronica schiet in 'stop'-stand en dit lijkt later niet meer te resetten te zijn. Ook moet er een stophoutje oid in de accubak: ondanks alle sjorbanden en klemmen kan het dus toch een beetje schuiven wat niet mag.

Hoeraaaa !!!

Tijdens het varen skypen de kinderen met de juf van de wereldschool: meer live kan ze het niet krijgen. Aangekomen bij de Ile Cabrit is er geen mooring en we ankeren bij de Pain de Sucre in 20 meter water en een behoorlijk vlagere wind. In de baai is het heerlijk zwemmen en snorkelen tot de Belgische buurman met zijn dinghy aan komt scheuren: 'uwe anker krabt'. Robert was al vanaf het strand aan het kijken omdat het inderdaad leek alsof de boot niet op zijn plek bleef. Anneke en Robert gaan snel terug naar de boot en brengen hem opnieuw voor anker, deze keer goed met de volle 85 meter ketting erin: we liggen nu als een huis en slapen er heerlijk op.

Mooi stukje koraal

Woensdag gaan we vroeg anker op om een van de andere mooie plekjes hier te vertrekken. De Iles de Saintes zijn prachtig dus we willen er veel van ontdeken. Aangekomen bij Ile Cabrit (geiteneiland) is de crew van een cat bezig het grootzeil te reven. Snel varen we erheen en inderdaad gaan ze met vijf minuten weg en komt hun mooring vrij. Timing ! Het waait nog steeds hard dus we willen graag een mooring in de luwte van het eiland. 3 andere boten haasten zich om ook op tijd bij de mooring te zijn maar we liggen er al aan: Vlielandse toestanden hier: haasten voor een plekkie.

Zicht op de Grutte Grize vanaf Ile Cabrits

Gelukkig met ons rustige plekje begint Anneke met school voorafgegaan door een skype-sessie met groep 6, 7 en 8 op de Paedwizer: weer even contact met thuis. Robert en Froukje gaan het eiland verkennen: de eerste ontdekking zijn picknicktafels en vuur-/BBQ-plaatsen. Eindelijk geen geknoei op een zandstrand maar een fatsoenlijke BBQ-plek. Hier hebben ze het begrepen.

Boven op het eiland staat een oud koloniaal fort en het uitzicht over de archipel is subliem. Er lopen ook kippen en geiten tussen de restanten van de gevangenis en de soldatenverblijven. Opvallend is de betonnen vloer binnen de muren van het fort maar later leren we dat er in de jaren 80 een discotheek heeft gezeten in het fort. Dat verklaart ! Ook verbazen we ons over de heremietkrabben die bovenop de berg leven: in onze naiviteit dachten we dat heremietkrabben en -kreeften alleen direct aan zee leefden maar dit is dus niet waar: ze zijn er ook in land-uitvoering. Wel een gek gezicht: zo'n schelp met beesie erin bovenop een heuvel.

Een heremiet-krab boven op de heuvel

Robert gaat later op de dag met Ties naar Bourg, de hoofdstad op Haute Terre, voor BBQ-bare eetwaren en ze komen terug met hamburgers, worsten en broodjes. Mission accomplished. We settlen ons aan een picknicktafel en stoken een mooie fik voor onder het vlees. Net voor donker zijn we weer terug aan boord.

De ochtend erna is het beeld compleet anders: al vroeg komen er een aantal bootjes van voor anker liggende cruiseschepen naar het eiland die het strand bezaaien met gasten, paddleboards, kano's en ander watervermaakspul. Muziekje erbij, drankjes in de koelbox, en lekker aerobic'en in het water. Blij dat we gisteren in alle rust van het eiland konden genieten. In de loop van de middag doeken ze het kamp weer op en hebben we het eiland weer voor ons: we gaan nog een keer fikkie stoken, deze keer met marshmallows.

Verderop is een lokale familie van het hoofdeiland aan het BBQ-en en een van de moeders komt ons waarschuwen: er staan veel manzanillabomen en het sap en de vruchten zijn bijzonder giftig. Het is ook beter het hout niet te verbranden en ze helpt ons met het sprokkelen van hout van bomen die niet schadelijk zijn. Later krijgen we ook nog een paar stukken taart van haar: ze vieren de verjaardag van een van de kinderen op het eiland.

Luchtwortels in de boom bij het fort

Vrijdag laten we onze mooring los om naar Terre de Basse te gaan, een van de andere eilanden van de archipel. Het waait nog steeds pittig en de beoogde baai lijkt onrustig en onvoldoende beschut. In het eerste baaitje er net voor lijkt een grote golfbreker te liggen die niet op onze kaarten staat. De combinatie van ongekarteerde veranderingen, veel wind en onbeschutte aanloop doet ons het plan aanpassen: we draaien om en vinden zowaar een mooring dicht bij het strand van Pain de Sucre.

De wateropvangplaats in het fort: onder het schuine dak een groot 'binnenzwembad'

Robert en Froukje maken een wandeling de berg op en vinden mooie uitzichtpunten over de eilanden en over de zee. In de tussentij doet Anneke school met de kinderen en na de lunch gaan we snorkelen: we liggen net naast een rif dus eerste rang op al het moois. Er is ook ooit een catamaran gestrand: een deel ligt op het strand en de rest in stukken op de bodem, ook interessant om te zien onder water. 's Avonds leren we de kinderen klaverjassen en hoewel er nog af en toe met een kale Nel of ongedekte tien wordt uitgekomen doen ze het al heel aardig. Eindelijk wat leden van de familie aan een (min-of-meer) serieus kaartspelletje.

Uitzicht op Haute-Terre

Ile Cabrit gezien vanaf Haut-Terre

De dag erna gaan Robert en Froukje met de dinghy naar het dorp voor boodschappen terwijl Anneke wederom school doet. Het plan is om 12.30 los te gooien voor het tochtje richting Dominica. Alsof het gewoonte wordt komt net voor vertrek de Novatrix binnen. Zij zijn net op Dominica geweest en hebben wat recente informatie voor ons over ankeren en moorings en de bootmen ter plekke.

Meike op de zelfgeknutselde schommel op Ile Cabrit

Met een 2e rif en een klein genuatje gaan we onderweg: het is nog steeds behoorijk winderig met aardig wat zee. Zo tussen de eilanden waait het 20 tot 25 knopen en met halve wind zeilt dit prachrig. In de loop van de middag gaat het anker in de grond in Rupert Bay, bij Portsmouth.  .

De grillmeister aan het werk

Halverwege de baai worden we tegemoet gevaren door Elvis, een van de medewerkers van Eddison yacht services en tours.Hij ontvangt ons hartelijk en heet ons welkom op het eiland. Geen opdringerige toestanden zoals bij St Lucia maar beleefde gastvrijheid. Later komt Eddison zelf ook nog even langs voor een kennismaking. Natuurlijk is dit commercieel: ze verkopen graag tours en services maar het gaat in ieder geval vriendelijk. Ze varen ook met nette boten en hebben hun spullen goed voor elkaar. Later leren we dat ze lid zijn van PAYS, het samenwerkingsverband van de officiele gidsen die een koepelorganisatie hebben opgericht die de veiligheid en services van/voor jachten behartigen.

Zicht op Pain de Sucre

Niet veel later komen ook de allerlei fruitverkopers op surfplanken langs: in tegenstelling tot de mannen van PAYS varen ze op alles wat drijft en proberen hun handel te verkopen. Een gastenvlag, mango's en bananen rijker sluiten we de avond af met een tweede ronde klaverjassen..

De loefkant van Haute-Terre, Iles de Sainte

En zicht op Bourge op Haute-Terre

Mooie blomkes

Klaverjassen !

Op zondag gaan we inklaren en dit gaat weer vlot en makkelijk: in- en uitklaren kan in een keer als je niet langer dan twee weken blijft. 's middags komt Eddison langs om te vragen of we naar de zondagse BBQ komen: deze wordt elke zondag door PAYS georganiseerd om funding op te halen voor het onderhoud van de baai en de mooring. Voor 20 USD per volwassene en een gematst kinderprijsje doen we natuurlijk mee. ,

De kinderen vermaken zich ondertussen met valslingeren: aan de spinnakerval springen ze van de boeg af, om zo lang mogelijk vast te houden en achter de boot in het water te plonzen: een leuk spelletje waar ze de hele middag mee zoet zijn tot het tijd wordt om naar de BBQ te gaan.

Het huis van een gepensioneerd illlusionist in Portsmount, Dominica

De BBQ resulteert in een heerlijke avond: lekker eten, rumpunch, muziek, dansen, en dat alles bij heerlijke temperaturen en tussen en met leuke mensen. Enige dissonant is dat de bemanning van de Anna Lucia, een Pools jachtje hun bijboot niet terug kan vinden. Volgens de jongens van PAYS wordt er nooit wat gestolen (natuurlijk niet: het is hun nering dat alles veilig is) maar de schipper is overtuigd dat ie de boot goed heeft vastgeknoopt. En natuurlijk wordt hier wel gestolen dus helaas. De polen wilden de volgende morgen op tijd weg dus gaan zoeken naar een afgedreven/gestolen dinghy doorkruist de plannen nogal, vervelend.

In Rupert Bay

Aan de BBQ, kinderen voor een prikkie want die eten niet veel (kuch kuch)

De volgende morgen hebben we een beetje een houten hoofd van de overvloed aan rumpunch en we gaan wat logistiek regelen: een gasfles laten vullen, een auto huren en zo nog wat. Op de wal spreken we een Duitse dame die met haar gezin vaart op een trimaran met een opmerkelijk verhaal: het schip heeft 2 Jacques Vabres en een Route du Rhum gewonnen en is in een opvolgende wedstrijd omgeslagen nadat de schipper overboord sloeg. Het andere bemanningslid lag te slapen en is gered. Het schip heeft jaren op zijn kop rondgedreven in de buurt van de Azoren tot een paar Fransen het hebben geborgen en opgeknapt. Met nog een tussenliggende eigenaar hebben zij het schip nu en ze liggen te wachten op een window om naar Panama te varen. Ze willen niet meer dan 20 knopen wind hebben omdat het schip anders als de brandweer zo snel gaat en als tourboot niet meer te varen is en daarom liggen ze nu al 4 weken te wachten. Heb je dan wel de juist boot gekocht? Aan de andere kant is op je sloffen 350 mijl per dag kunnen maken ook wel eens fijn. De bedoeling is om het schip deze zomer nog naar Indonesie te varen zodat het als woning kan dienen terwijl ze daar een project gaan runnen een aantal jaren. Tja, je hebt avonturiers en avonturiers.

Hooooiii !

Het huren van een auto slaan we uiteindelijk maar over: het eigen risico is niet af te kopen en gezien het verkeer en de staat van de wegen lijkt het niet slim met eigen risico (1000 euro) op pad te gaan. In plaats daarvan gaan we in onderhandeling met Eddison over de prijs voor een guided tour over het eiland en we komen tot een prijs. Morgen gaan we de hele dag op pad om veel van het moois op Dominica te gaan zien.