Enter Sandman

Het is weer heerlijk rustig slapen in de mangroves van Ordenance Bay en de normale routine voltrekt zich: opstaan, kopje koffie in de kuip, brood halen, ontbijt, school en dan de rest van de dag invullen.

Boodschappies inruimen

Vandaag is dat naar St Johns varen. Dit is de hoofdstad van Antigua, qua bezienswaardigheden niet bijster interessant, maar op de route naar het Noorden en er schijnt een goede en betaalbare supermarkt te zijn.

Nieuwe spelletje, rond de mast slingeren, bij St Johns

Omdat het plan is later naar Barbuda (bijna niets te krijgen), Saba (bijna niets te krijgen) en St Eustatatius (je raad het al, bijna niets te krijgen) te gaan willen we even groot boodschappen doen. Het weer is een heel stuk rustiger dan toen we aankwamen hoewel er nog wel aardig wat zee staat en we schuiven langzaam langs de zuidkust van Antigua, ronden het buitenrif, en zetten koers naar Jolly Harbour en St Johns.

Zoals gebruikelijk draait de wind om het eiland heen en het laatste stuk schiet niet zo op: met de motor bij lopen we recht in de wind op maar een knoop of 5, tijd om het onderwaterschip een schrobbeurt te geven. Nou schijnt het dat je in St Johns aan de stadskade kunt vastmaken maar helemaal duidelijk is niet hoe het loopt en waar je dan heen moet. Gelukkig staat er iemand te zwaaien aan een houten steiger: hier liggen. En dat doen we dus.

Barbuda: dikke vette  bounty

De plek is A+, althans voor als je een winkel wil beginnen: middenin de stad. Qua boot is het prima: makkelijk op en af, de stad aan je voeten. En af en toe komt er iemand even een praatje maken. Helemaal uit Nederland komen zeilen?

Gelijk na aankomst doen we een klein rondje door de stad. Bij de cruiseterminals is het een grote verzameling juweliers, drank- en sigarettenwinkels en ander tax-free spul. Het stadje erachter is zoals veel Caribische steden: rommelig, lawaaiig en niet zo interessant. De kathedraal die bezienswaardig
zou zijn is dichtgetimmerd en zo vervallen dat je niet eens in de buurt mag komen. Zo zonde: heel Antiqua is een grote project ontwikkelings site met luxe villas voor de beter gesitueerden maar geld beschikbaar stellen om je hoofdstad een beetje aantrekkelijk te maken is er niet bij. Waarschijnlijk
lopen de geldstromen prive en moet de overheid het doen met de schamele belastinginkomsten van de bewoners.

Lekker relaxen op het dek

Robert klaagt wel eens (vaak) over de te grote overheid in Nederland maar er kleven ook wel voordelen aan: bescherming en funding van erfgoed en de 'public space'.

's Avonds willen we water pakken op de toeristenbootsteiger, zolang de hoofdkraan open is vinden ze het geen probleem. Al snel ontstaat er een gesmeerd team van flessen-dragers, -vullers, en Robert die de flessen leeg gooit in de tanks en met een uurtje werk hebben we beide tanks gevuld: 600 liter water via 5 liter-flessen gevuld: nice.

Er helpt ook een lokale jongen mee, hij wil visserman worden en vraagt of wij gaan vissen en voor hoelang dan. Er is enige teleurstelling op zijn gezicht als we uitleggen dat we alleen vissen tijdens het zeilen van A naar B en niet naar zee gaan om te vissen en dan weer terug komen.

Op het dek slapen, een klein feestje

De nacht verloopt verder rustig, waar we enige zorg hadden gezien de ligplaats midden in de stad en het luidruchtig karakter van de Cariiben. Robert moet alleenrond middernacht 3 jongens tot de orde roepen die aan de kant een biertje drinken (geen probleem) en de flesjes stukgooien op de steiger (minder leuk) waardoor stukken van de flesjes vanaf de steiger tegen de romp aan ketsen voor ze in het water vallen (reden om 'medieval' te gaan). Ze snappen het, het was allemaal per ongeluk, en ze hadden niet door dat er mensen aan boord sliepen. Alles prima daarna.

Dan is het boodschappendag. De dinghy brengt ons naar de visserij-kade en we knopen vast naast een kottertje waar een man graag op het bootje pas. Het is 100 meter lopen naar de grootste en goedkoopste supermarkt sinds Martinique en we slaan ruim in met groente, fruit, fris, en zo voort. Met een volle dinghy komen we weer terug bij de Grutte Grize. De volgende missie is was laten doen. I-Bob (de schipper van de rondvaartboot naast ons) heeft een maat met een wasserette en levert naar zeggen goed werk. Het bedrijf ligt aan de rand van St Johns en wederom zien we hoe 'basic' de hoofdstad is vergeleken met alle luxe villas op het eiland. Kinderen spelen in een verlaten autobusje en vragen ons de oren van het hoofd over Nederland, varen, waar we zijn geweest en wat al niet meer. De meeste huizen (huisjes) zien hier van hout en golfplaat en het is allemaal erg eenvoudig. De wasserette van Jason Dustin is zo gevonden en voor 90 EC krijgen we een paar uur later onze enorme baal met was gewassen, gedroogd en gevouwen terug.

Barbuda vanaf het strand

Later op de dag gaan we nog even de stad in, er is een auto-met-luide muziek en eten-op-straat feestje en het hele stadje is 'vibrant'. Er zijn marktjes, eettentjes en veel mensen op straat. Reuzegezellig. De Polen die we op Dominica ontmoetten komen een praatje maken en ook de Umnyama komt binnen. Iedereen gaat de volgende dag weer verder, Barbuda is het plan: een eiland wat niet door veel jachten wordt aangedaan omdat het wat uit de route ligt maar heel mooi zou moeten zijn.

Na wederom een rustige stadsnacht gaat om zeven uur (zondag 19 maart) het zeil erop richting Barbuda. Ondanks de rustige voorspelling waait het toch gewoon weer 20 knopen en staat er 2,5 meter zee. Geen probleem maar het is wel een patroon van de laatste weken: aardig wat wind en zee ondanks rustige modellen. Gelukkig is de wind oost-zuidoost dus het is allemaal prima: Barbuda ligt Noord van Antigua.

Volgens de pilot is de aanloop van Barbuda tricky: 'watch our for numerous coral heads', 'incomplete surveys', 'only in clear skies en fair weather' en zo voorts. Voorbereid met peilkompas en de nodige waypoints in de plotter zijn we op onze qui vive maar het is appeltje-eitje naar Cocoa Beach. Het anker gaat in fijn wit zand erin en houdt als een huis en we zijn meteen omringd door grote schildpadden en vissen in allerlei soorten en maten. 100 meter verderop strekken zich kilometers aan wit strand uit en de zee is azuur zoals we nog niet eerder hebben gezien. 'Dikke vette bounty' dus.

Boeh !

De Umnyama is net voor ons gearriveerd en we bemachtigen  een plekje in hun vriezer: de in St Johns gekochte waterijsjes willen niet bevriezen tegen ons koelblok dus er is groter geschut nodig in de vorm van echte vriezer. Daarna is het zwemmen, supermannen (je door de golven op het strand laten spoelen), nog meer zwemmen, nog meer supermannen etc totdat de dag voorbij is, heerlijk. Op de stranden is nagenoeg niemand, het zand is het zachtste en fijnste wat we ooit gezien hebben en het water is helder en schoon als was je de eerste mens op aarde.

 Broodjes met worst op het strand

We besluiten dat we even niets hoeven: Saba en St Eustatius blijven wel liggen voor een volgende keer dus we 'doen' Barbuda tot het tijd is om naar Sint Maarten te gaan. De afgelopen maanden hebben we zoveel gezien en beleefd, even een paar dagen 'stay put' voor school, zwemmen, relaxen dus. De kinderen willen graag op dek slapen dus de kuipkussens gaan naar het voordek. Om tien uur houden ze het toch voor gezien: er is zoveel leven rondom de boot aan op elkaar jagende vissen dat de kinderen er niet van kunnen slapen. Later nog maar eens proberen.

Eindelijk bevoren ijsjes !

De Inish komt maandag ook aan, zij gaan ook deze zomer weer terug naar Nederland maar dan na een reis van 6 jaar (!). Robert en Ties gaan aan de slag met het onderwaterschip: met een houten lat en borsteltje halen ze het meeste aan kokkels en gras eraf, dat zal onze snelheid goed doen. Daarna is de dag zomaar weer om met school, zwemmen, snorkelen, eten, en een spelletje. De kinderen brengen nu wel de nacht door aan dek: het is reuzegezellig met kaartspelletjes en klessebessen onder het deklicht. Het deklicht verlicht ook een deel van de zee naast de boot en omdat het zo helder is is er een heel schouwspel aan vissen en ander waterleven te zien.

Boat Harbour, zo ziet de haven er vanaf zee uit, lekker duidelijk dus

Op dinsdag komt de Dana de Mer binnen. Zij hebben vrienden over uit Canada en zijn op de motor (Want geen mast meer) naar Barbuda getuft. De vrienden hebben 4 kinderen mee wat het totaal aantal kinderen op de Dana op 6 brengt: prima 'company' dus. We doen een borrel op het strand en later bij hen op de boot. We compenseren hun boordkas door drank mee te nemen voor de hele club (onder het mom dat zij niet van boord kunnen ivm jongere kinderen en zij anders toch bij ons aan boord hadden gezeten). De familie zit aardig op zwart zaad door het mastverlies en de daarmee samenhangende eigen bijdrage in een deel van de schade. Aan het begin van de reis hadden ze overwogen enkel third-party insurance (soort van WA) te nemen, godzijdank hebben ze dat niet gedaan anders was het echt einde reis geweest.

De weg naar Codrington, links een aanzet tot verharding

Met het risico dat het saai lijkt: woensdag is meer van dit, na school zwemmen, snorkelen en lekker op het strand hangen. We tuigen ook de surfplank compleet op en de kinderen hebben er dikke lol mee. Ties en Meike kunnen er al een klein stukje mee zeilen en overstag gaan dus er is progressie. In St Johns hadden we worstjes en marshmellows gekocht en Ties verzint er een broodjesdeeg bij te maken. Een kampvuur is zo gemaakt op het strand en de kinderen roosteren broodjes met worst aan een stok met marshmellows als toetje. Succesvolle dag gegarandeerd.

Op donderdag kijken we weer een beetje verder vooruit. Naast de riedel van school, zwemmen en snorkelen nemen we ook afscheid van Dick en Monique van de Umnyama. Zij blijven in de Carieb om na de zomer weer verder te gaan richting Pacific waar wij deze zomer weer thuis moeten zijn. Het zal de laatste keer zijn dat we elkaar zien voorlopig, vanaf nu treffen we enkel nog 'vertrekkers' die net als wij op weg naar huis zijn. Inmiddels zit de wind aardig in de zuidoost hoek dus we blijven wel nog een nachtje in Cocoa point om pas morgen naar Boat Harbour te varen wat bepaald onrustiger zal zijn qua wind en golven.

Methodisten kerk in Philipsburg

Het uitklaren moeten we op Barbuda doen en een taxi naar Codrington vanaf Cocoa point is 80 USD (pp ook nog !). Vanaf Boat Harbour is dit 40 USD maar omdat hier ook de Ferries aankomen en de zandwinning zit is de kans op een lift groter. Bovendien is het maar 5 kilometer vanaf hier naar Codrington dus lopen is ook geen probleem. Dat een taxi dan toch 40 USD kost komt door het
feit dat Barbuda alleen maar luxe-resorts kent waar mensen met prive-heli's en vliegtuigjes heen worden gevlogen. De perceptie dat dan 40 USD voor een taxi ook geen issue is klopt dan misschien voor de resort-gasten maar niet voor de 'arme' yachties. Robert loopt in ieder geval graag 5 kilometer om 40 dollar uit te sparen.

Je kan het ook op zijn 'Jages' aanpakken: onwetend een taxi bellen vanaf Cocoa point, dan ontdekken dat het 80 USD kost, zeggen dat je niet gek bent, vervolgens de chauffeur aanbieden dat ie leeg terug kan of voor 50 EC twee man mee kan nemen. Schots afdingen is dat denk ik.

Anyhow, vrijdag gaan we vroeg naar Boat Harbour. Met de wind nog in het zuidoosten een tricky haventje. Rif links en rechts, twee zandschepen op de kop van de pier en weinig inzicht in de dieptes er omheen. Daarbij een aardig swell dus reden om goed op te letten. Na een paar peilinkjes en wat non-verbale communicatie met de crew van de zandschepen vinden we een prima plekje in de lij van de pier. Het is maar voor een paar uurtjes om uit te klaren, aan het eind van de middag gaan we toch anker op richting Sint Maarten.

Robert begint aan de wandeling naar Codrington over een soort dirt track. Er stoppen een paar taxi-busjes maar na 3 kilometer lopen is er een die 'gewoon' een lift geeft. Het is de uitbater van een strandrestaurant en hij zet Robert af bij de Customs waar het uitklaren zo gebeurd is. Immigratie duurt ietsje langer. De officer moet nog van het vliegveld komen. Op de stoep wacht een Duits echtpaar. De vrouw heeft een (oppervlakkige) hoofdwond: bij het landen van de dinghy zijn ze door een grote golf omgerold en heeft ze haar hoofd aan het bootje gestoten. De wind- en golfrichting is wat bijzonder voor de Carieb en daarmee worden de, normaal rustige, stranden een stuk ruwer en gevaarlijker om met de bijboot te landen, waarvan acte dus.

Overigens is Codrington verder niet bijzonder: een paar straten met laagbouw en wat kleine winkeltjes waar Robert zijn laatste EC's kwijt kan.

Niet veel aan toe te voegen...klok....Philipsburg, en het was niet half zeven

Als de immigratie-officer er is is het verder zo klaar, ze heeft ook wat haast omdat ze naar de Ferry steiger moet voor de aankomende veerboot. Dat is Robert zijn geluk: ze brengt hem terug naar de boot dus dat scheelt 5 kilometer lopen. Daarbij is het ook gezellig en leerzaam. Er zijn na het weekend verkiezingen en de inzet is onder andere ontwikkeling van het eiland: veel inwoners willen het ongerept houden en werken projectontwikkeling tegen terwijl anderen daardoor geen toekomst zien voor hun jeugd en de werkgelegenheid.

Mee in de vaart der volkeren of uiteindelijk vergrijzen en verarmen, een delicate balans die gevonden zal moeten worden. Het beroemde K-Beach resort wat al jaren verlaten is (bekend omdat Lady Di hier vakantie vierde) is nu aangekocht door Robert de Niro om het weer te gaan uitbaten en hij wordt door lokalen tegengewerkt terwijl er ook heel werkgelegheid in het verschiet ligt voor maintenance, housekeeping, bevoorrading, verdere horeca, island tours etc. etc. Wij genieten in ieder geval van het ongerepte Barbuda en hopen dat er een goede balans gevonden wordt.

Eerste brug sinds vertrek uit Nederland

Bij aankomst bij de boot is er ook een grote zeilende cruiseboot voor anker gekomen. Een bijbootje verkent eerst de route naar de wal, en daarna is het een komen en gaan van tenders met gasten. Ze varen de risicoloze route: 35 graden true op de pier, dan om de Grutte Grize heen en vervolgens het strand op. Elke keer dat er een op een paar meter voorbij komt wordt er vriendelijk gezwaaid door gasten en schippers. Dolle pret.

Toch is het niet de beste plek (understatement) om op Barbuda te landen maar ook zij zullen hun risico-afweging maken met de swell die op de stranden staat. Beter hier dan dan gewonde gasten of ander ongemak. Het lijkt toch ook niet ons ding: wat we nu al in de hele Carieb zien is dat er 2000 cruisegasten (per boot) worden gedropped op een steiger bij een Caribisch hoofdstadje waar je niet veel reuring hebt behalve de eeuwige taxfree-shops. Vervolgens zwermt dat denken we uit over het eiland met taxis en tours om 's avonds weer opgeladen te worden. In sommige havens komen soms wel vier boten tegelijk binnen, dan heb je dus 8000 man die in een keer in zo'n stadje staat, en dan? Dat kan niet allemaal in een taxi of op een tour en dan hang je dus maar wat rond in de tax-free of in het vervallen centrum van een klein stadje ? (Codrington: 1500 inwoners, St Johns: 3000 inwoners etc.). Het lijkt ons maar treurig.

En je kan dus ook Hollands voor de brug staan, soort van tropisch Sneek hier

Nu zijn wij natuurlijk vreselijk verwend: je kan je boot ankeren op de mooiste plekjes op de mooiste eilanden en zo kom je dus overal zonder dat het je de bakken met geld kost die mensen moeten betalen om op dat soort eilanden of resorts ingevlogen te worden. Ok, goedkoop is het ook niet, maar je praat niet over 1000 dollar pp/pn en een private-charter helikopter en we lopen over hetzelfde strand.

Om vier uur gaat het anker er weer uit. Het is 85 mijl varen naar Sint Maarten dus als het blijft waaien komen we 's ochtends vroeg aan. Weer eens een nachtje door, leuk. Het duurt zeker 10 mijl uit de kust van Barbuda tot het water een beetje dieper wordt dan 10 tot 15 meter, veel langer dan gekarteerd is dus de 'incomplete survey' waarschuwing is terecht. De laaste officiele lodingen zijn van 1840 (!) en daarna zijn er legio meldingen binnengekomen van schepen die veel minder water zagen dan verwacht. Met onze diepgang geen probleem maar voor grotere zeevaart wel degelijk iets om rekening mee te houden.

Bij het ochtendgloren varen we onder St Barths langs en om zeven uur maken we vast aan de bunkersteiger van Bobby's Marina in Philipsburg.De baai doet wat troosteloos aan maar het is dan ook bewolkt en het waait pittig. Aan de cruise-terminal liggen 4 grote cruiseschepen en twee middelgrote zeilende grote cruise schepen. Hier worden dus ook even een kleine 10.000 man even aan wal gezet voor een 'tripje Sint Maarten', de gruwel.

Rechtbank van de Nederlands Antillen

Bobby's Marina vindt het prima dat we even vastmaken om in te klaren en daarna door te varen naar Simpson Bay Lagoon. Het inklaren duurt wat lang: dit doen we bij de Ferry steiger naar St Barths en de immigratie wil ons pas zien als alle veerbootpassagiers op de boot zijn. Het had fijn geweest als ze er al voordat de veerboot kwam waren geweest maar soit, met een uurtje is het klaar en de brug die we door moeten voor Simpson Bay draait toch pas om 11.30.

We gooien los voor het laatste stukje naar Simpson Bay Lagoon, gaan door de brug en zoeken een ankerplek. We lopen vast op een plekje met maar 1.70 meter water: perfect dus. Zwaard en roer eruit en alleen wij kunnen hier liggen. Ideaal dus. De baai is druk: het ligt hier vol met jachten van (heel) groot tot modaal formaat. Nu is Sint Maarten ook een uitstekende plek voor boodschappen en bootreparaties en onderhoud. De reden dat we hier ook terug gaan komen voordat we over gaan steken naar de Azoren. Maar eerst zijn we hier om Heit en Mem op te halen: zij komen hier 29 maart om een kleine twee weken met ons mee te varen. Hier hebben we allemaal erg veel zin in.

Mooi bloemen ook op Sint Maarten

Ter voorbereiding op hun komst zijn we een paar dagen eerder op Sint Maarten: gasfles vullen, boodschappen doen, het eiland een beetje verkennen. Het contrast met Barbuda is gigantisch: wat een toerisme, wat een verkeer, wat een jachten, wat een havens. Van een andere Nederlandse boot horen we dat zich bij Florida een depressie ontwikkelt die zelfs een naam krijgt. Dit gaat leiden tot een NW wind en swell en dus reuring op de anders rustige ankerplekken. Iets om rekening mee te houden met onze verdere plannen hoewel de modellen inmiddels wel weer wat bijgedraaid lijken. Het is ook een beetje typisch denken we voor zo'n eiland als dit: er ligt een grote gemeenschap cruisers die elkaar
informeren over van alles en nog wat en kleine onzekere dingen kunnen groot worden voor ze het zijn. Neemt niet weg dat de tip waardevol is, hoewel we zelf ook altijd de weerontwikkelingen goed in de smiezen houden.

Overigens lijkt Sint Maarten inmiddels meer Amerikaans dan Nederlands (het Nederlandse deel dan) en dat merk je op veel fronten. We willen een gasfles laten vullen bij Island Water World, een enorme watersportwinkel. De fles is een beetje geroest en dat vinden ze niet leuk. Of we 'm willen staalborstelen en schilderen. Tuurlijk (not) maar dan wel een volgende keer want nu willen we 'm gewoon vol graag. De medewerker kan 'm zo niet meenemen. Nou ja, toch wel dan, maar een volgende keer. Ophalen moet om 16.00 uur. Wij gaan over het eiland toeren met een huurauto, of het perse om 16.00 moet. Ja eigelijk wel. En als we 'm niet ophalen? Weten ze niet. Weinig flexibel en weinig zelf nadenken, tekenend vinden wij. De fles staat de volgende morgen gevuld klaar dus alles is goed gekomen gelukkig. Overigens kun je bij Island Water World werkelijk alles vinden wat je nodig hebt tot reserve-ontluchtingsdopjes voor onze jerrycans aan toe. hier gaan we zeker nog een paar keer komen voor vertrek. Gelukkig krijg je na het aanmaken van een account nog 10% extra korting, vinden wij Nederlanders leuk. Apart wel hoe sommige dingen heel veel  duurder zijn hier (buitenwaterpomp 70 EUR in NL vs 160 USD hier) of nagenoeg identiek (grote Jerrycan 20 USD, 14 MM val USD 2,80 per meter).

Uit Nederland bereikt ons het bericht dat kater Ballie SBS, Omroep Brabant en RTL nieuws heeft gehaald: hij heeft twee dagen op 26 meter hoogte in een boom gezeten en wou er niet uit tot een held in de boom is geklommen en hem eruit heeft gehaald. Dankzij de chip werd ie bij Robert's zus terugbezorgd door de dierenambulance.....

Sixt heeft ons een knappe auto verhuurd en maandag (27 maart) toeren we lekker over het eiland. Anneke brengt Robert naar het vliegveld maar een plek om af te stappen is nog niet zo gevonden. Uiteindelijk belandt Robert op het terrein van Hertz maar de mederwerkers zijn zo sportief om hem even naar Sixt te brengen. 'Wel de volgende keer bij ons huren dan he !'

Dan is een auto dus echt ff nodig

Sint Maarten is maar klein en heeft aan natuurschoon weinig te bieden behalve mooie ankerbaaien. Deze rijden we langs ook met oog op het aanstaande bezoek van Heit en Mem. Op de NoordOost kant van het eiland vinden we de Leader Price en deze ontdoen we van zoveel als er maar in de kofferbak van de auto past: bier, wijn, meel, conserven, houdbare melk, pakken jus en sap, al die dingen die heel erg veel goedkoper zijn dan in een normale supermarkt.

Onze beroemde poes

Aan het eind van de middag belanden we in Marigot, de hoofdstad van de Franse kant, en deze is al weer veel leuker en gezelliger dan Philipsburg. Pizzeria Santa Lucia heeft heerlijke pizza's en de dag is compleet. Bij aankomst aan de dinghy steiger moet wel nog even de auto inhoud worden overgeladen naar de bijboot en vervolgens naar de Grutte Grize maar om negen uur is alles klaar: win-win, een leuke dag sightseeing en boodschapjes gedaan.

Op loopafstand van de dinghy dock ligt nog een grote Carrefour en daar gaan Robert en Ties dinsdag heen: eerst de huurauto terugbrengen naar het vliegveld en dan een fijne wandeling langs de startbaan terug naar de baai. We komen ook langs het hek waar vroeger mensen aan 'oud hollandsch hekwapperen' deden: als grote jets opstegen vanaf het begin van de baan gingen mensen op het strand erachter in de straalstroom van de motoren staan. Met wat 'mazzel' kan je als een vlag aan het hek wapperen. Ieder zijn plezier zeg maar. Youtube staat er vol mee, evenals met de lage approaches van jets over het strand. Tegenwoordig vliegt in ieder geval KLM niet meer de 747's op St Maarten, dus de grootste lol is eraf.

Een beetje camp is het wel

De Carrefour is ook top: hagelslag, stegeman salamiworst, gouda kaas, alle AGF, hier gaan we goed boodschappen kunnen doen voor vertrek naar de Azoren maar voor nu laten we het even bij de boodschapjes voor het verblijf van Heit en Mem. Morgen komen ze aan, we kunnen niet wachten.